Yvonne werd door het boek De Droomgever herinnerd aan haar eigen droom

De Droomgever heeft voor iedereen een droom. Misschien kun je hem niet gelijk onder woorden brengen of geloof je er niet meer in, maar er is iets waar jij goed in bent. En die droom wil tot leven gewekt worden. Het hoofdpersonage in het boek - genaamd Gewoon - vindt op een ochtend een veertje naast zijn bed. Dat veertje kreeg hij van de Droomgever en het herinnert Gewoon aan zijn droom. Als hij het veertje aan zijn vader laat zien, wordt die emotioneel. Hij zegt: “Zoon, ook ik kreeg ooit zo’n veertje, maar ik bleef zitten waar ik zat. Mijn droom is nooit werkelijkheid geworden. Maak niet dezelfde fout als je vader en volg je dromen.”

Mijn droom

Ik wist heel goed wat mijn droom was. Op mijn negende las ik bij mijn opa en oma een gedichtenboek van Toon Hermans. Zijn gedichten lieten mij lachen waardoor ik even niet hoefde te denken aan het onveilige gezinsleven waarin ik opgroeide. Ik besloot toen dat ik net als Toon Hermans schrijfsters en grappenmaakster wilde worden. Mijn eerste gedicht schreef ik op mijn negende. Het heet: De boze koe. 

Er stond eens een kip in de wei
De koe zei: jij hoort niet bij mij
De kip zei: dat zullen we nog wel eens zien
De koe draaide zich om en telde tot tien  

Met zo’n twintig boeken van Toon Hermans in de kast en inmiddels veertien jaar oud, liep het leven ineens totaal anders. Mijn manisch depressieve vader maakte een einde aan zijn leven. Hoe zwaar en traumatisch het leven met hem ook was, ik hield van hem. Zijn dood brak mijn hart. Ik sloot mezelf af en veranderde in een depressieve tiener en werd op mijn zeventiende opgenomen in een kliniek voor getraumatiseerde kinderen. Omdat mijn stem door trauma deels was weggeslagen, ging ik met een creatief therapeut tekenen en schrijven. Zo leerde ik op een creatieve manier mijn gevoelens uiten.

In die tijd was ik regelmatig in het café te vinden. Alcohol verdoofde datgene wat ik niet wilde voelen. Op een dag kwam er in het café een vrouw naast me zitten. Ik negeerde haar, want ik had gehoord dat ze christen was en mensen wilde bekeren. Mijn vader leerde mij dat christenen vooraan in de kerk zitten en doordeweeks alles doen wat God verboden heeft. Van deze vrouw wilde ik dus niks weten. Toch raakte ik met haar in gesprek en ze vertelde mij over een of andere Jezus. Hij was de Zoon van God en had de zonden van mensen gedragen. Jezus hield van mij, zei de vrouw. 

Die Jezus bleef maar in mijn hoofd spoken. Ik begreep het niet. We waren toch afkomstig van de apen? Nu was er ineens een liefdevolle God die mij gewild had? Ik wilde meer weten en bezocht de vrouw bij haar thuis, want ik wilde niet weer in het café over Jezus praten. Wat als anderen het hoorden? Ik was toch niet koekoek!

Blijdschap en vreugde

Ik vond rust in het geloof en liet mij op mijn 25ste dopen. Ik kreeg de tekst mee uit Romeinen 5:13: ‘Want het is mijn verlangen dat God, die ons hoop geeft, u door uw geloof vol zal maken van blijdschap en vreugde. Dan zal uw hoop steeds sterker worden door de kracht van de Heilige Geest.’ En dat ervaarde ik ook zo. Ik kreeg weer hoop en het het donkere gevoel binnenin mij verdween. Er kwam blijdschap en vreugde voor in de plaats.

Ik ging weer naar school en haalde mijn diploma Sociaal Pedagogisch Werk. Ik was geen cliënt meer, maar hulpverleenster. Ik wilde datgene inzetten wat ik zelf in mijn diepste pijn had geleerd. 

De Droomgever

De jaren vlogen voorbij. Het ging goed, tot mijn moeder longkanker kreeg. Ik was bang om haar te verliezen, want ze was het enige dat ik nog had. Ze werd geopereerd en raakte een deel van haar longen kwijt. Ik vond het verschrikkelijk om haar zo kwetsbaar te zien.

In die tijd gaf een vriendin mij het boek De Droomgever. Het raakte mij en herinnerde mij aan mijn kinderdroom; schrijfster worden! Iets wat altijd in mijn hoofd zat, maar waar ik niet aan begon, omdat ik er niet meer in geloofde.

Script

Een dag nadat ik het boek uit had was de EO-jongerendag op de televisie. Ook dat ging over dromen. God heeft voor iedereen een droom, maar wat is jouw droom? 

Toen het programma afgelopen was, vroeg ik mezelf af waarom de EO-Jongerendag niet meer met theater doet. Muziek is hartstikke leuk, maar vanuit mijn eigen verleden wist ik dat een theatershow over wie Jezus is, enorm kan raken.  

Een paar uur later luisterde ik een bijzonder lied van Stef Bos. Het nummer Sneeuw (zie onderaan dit artikel, red) kwam keer op keer keihard binnen. Het hele evangelie zit erin. Ik dacht: daar moet een toneelstuk omheen geschreven worden. Nog diezelfde avond zat ik achter mijn computer en typte de eerste woorden. Drie maanden lang werkte ik aan een toneelscript voor de EO-Jongerendag. Ik was erg enthousiast, maar durfde het niet op te sturen. Wie zat er nu te wachten op een script van mij? Een paar weken later durfde ik het eindelijk toch op de post te doen. 

Met een grote glimlach verliet ik het postkantoor, maar deze blijdschap was van korte duur. Een uur later werd ik met een ambulance naar het brandwondencentrum in Groningen gebracht. Tijdens het koken was er een pan met drie liter kokend water over mij heen gevallen. 

Ik had verschrikkelijk veel pijn en besefte op dat moment niet dat kamer 309 in het brandwondencentrum mijn voorlopige verblijfplaats zou worden. Vier weken lang! Ik was verward, want ik besefte dat mijn lichaam nooit meer hetzelfde zou zijn.

Na een paar dagen vouwde ik weer voor het eerst mijn handen: Heer, waarom moest mij dit overkomen? U bent een liefdevolle Vader en ik weet dat U dit ook niet heeft gewild, maar is het niet een keer genoeg? Huilend voegde ik eraan toe: U schiep de aarde in zes dagen, U maakte het water, de zon, de zee, planten, dieren en de mensen. Als U echt zo machtig bent als in Uw boek beschreven staat, zou ik graag een ding van U willen: een simpel veertje. Net zoals Gewoon uit het boek De Droomgever kreeg.

Op dat moment geloofde ik met mijn hele hart dat ik een veertje zou krijgen. Het was voor mij belangrijk en zou betekenen dat God het ook erg vond wat mij was overkomen. Niet alleen de brandwonden, maar al het verdriet in mijn leven. Daarnaast zou het voor mij een teken zijn dat ik moest blijven schrijven.

Huidtransplantatie

Na twee weken kreeg ik een huidtransplantatie. Ik had zo’n zestig nietjes in mijn lichaam en had verschrikkelijk veel pijn. De nachtzuster wist dat en bracht me midden in de nacht een envelop. Met grote letters stond erop geschreven: Deze moet naar afdeling 3E kamer 309.

In de envelop zat een kunstwerkje van Yuan, het zesjarige dochtertje van een kennis. Ze had het kunstwerkje ‘Wonderland in een tekening’ genoemd. Naast een zelfgemaakte engel had ze er een echte veer op geplakt. 

Had God een puur meisje gebruikt om mij een veertje te sturen? Ik kon mijn geluk niet op. Net als Gewoon had ik een veertje gekregen. Het was voor mij een bevestiging dat God van mij hield. Om twee uur ’s nachts lag ik in het ziekenhuis met de slappe lach. Ik dacht even niet aan mijn brandwonden en de zestig nietjes. God had mij een veertje gezonden!

Schrijven

Ik meldde me aan als vrijwilliger bij de Straatkrant van Noord Nederland. Ik kon wel verhalen schrijven, maar geen artikelen. Ik vond het een mooie kans om het te leren. Daarnaast keek ik filmpjes op YouTube over interviewtechnieken en hoe ik artikelen moest schrijven.

Nu is het juni 2021 en de tekening met het veertje hangt hier op mijn kantoor. Sinds een paar jaar heb ik mijn eigen bedrijf en werk ik als journalist voor verschillende magazines, organisaties en hulpverleningsinstanties. Ik ben dankbaar en zie nu dat mijn verleden zich ten goede heeft gekeerd. Ik kan over veel processen schrijven, juist dankzij mijn eigen verleden. Mensen mogen lezen over mijn worstelingen, kracht en verdriet, maar ook over mijn grappen en grollen.

Kostbaar

En over het veertje: de een ziet het als een persoonlijk cadeautje van God, de ander vindt het toeval. Maar als ik kijk naar de zegeningen en wonderen van de afgelopen jaren kan ik het bestaan van God en Jezus Christus niet langer ontkennen. Ik heb in mijn leven ervaren dat ons soms dingen overkomen die nooit hadden mogen gebeuren. Is het Gods wil? Nee! Hij is een liefdevolle Vader en wil graag dat we Hem betrekken bij ons verdriet, maar ook bij de leuke dingen die we meemaken. Ik heb ervaren dat ‘Die Man Daarboven’ ons bijzonder kostbaar vindt. Hij houdt van jou en mij.

Lees ook: Ronald en Maresca van der Molen verlangen ernaar dat meer christenen oog krijgen voor het belang van dromen. “Er wordt in de kerk nooit over gepreekt, terwijl dromen in de Bijbel heel belangrijk zijn.”

Beluister hieronder het nummer 'Sneeuw' van Stef Bos