Wordt het geen tijd om zelf een geloofsheld te worden?

Gezocht:

Geloofshelden
Die niet bang zijn te geloven
dat ze helden zijn
Die durven hopen 
verwoed pogen
door onvermogen
heen
hardop zeggen
dat ze het verschil maken
al zien ze het niet
en weten ze niets zeker
toch door durven varen 
Koersend op genade
zonder logica
Tegen geesten
van tijd en kleinheid in

Ik heb het niet zo op ‘geloofshelden’ en al helemaal niet op mensen die zichzelf en hun omgeving ervan proberen te overtuigen dat ze er een zijn door achteraf over alles wat ze doen en laten een geestelijk sausje te gieten. Zo’n sausje waardoor alles hetzelfde smaakt en je de indruk krijgt dat er iets gemaskeerd moet worden. Sausjes waar ik ontzettend allergisch op reageer en met een heel kritische blik naar kijk. En laat Hebreeën 11 nu erg royaal met de saus zijn.  

Waar zijn de eerlijke verhalen? 

Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: in Hebreeën 11 komt er een hele rij aan Bijbelse figuren uit het Oude Testament voorbij volgens eenzelfde stramien. De zin begint met ‘door het geloof’ waarna er een naam wordt genoemd en een bijzondere gebeurtenis. Ik ben nog maar net begonnen of mijn allergie begint al op te spelen. 

Hoezo was het door het geloof dat Sara op hoge leeftijd nog kinderen kreeg? Zolang ik me kan herinneren lachte ze enkel schamper op het bericht dat zij op haar negentigste nog een kind zou baren en had ze het samen met Abram via haar slavin zelf geprobeerd te fiksen. 
En wat nou Izaäk die door het geloof zijn zonen, Jakob en Ezau kon zegenen? Die hele zegen was veroorzaakte in de eerste plaats eindeloos veel gedoe, bedrog en familievetes. 
En dan Mozes, die ontvluchtte Egypte naar mijn weten niet uit geloof maar uit angst te worden gepakt voor het doodslaan van een Egyptenaar. Waar zijn hier de eerlijk verhalen over alle menselijkheid, waar ik de Bijbel zo om kan waarderen?

Verslaafd aan kleinheid 

Ik weet het niet goed wat ik ermee aan moet. Terwijl ik erover nadenk komt een citaat van James Allison bij me op dat ik onlangs las in het boek Verhalen van liefde en alles wat schuurt van Pádraig Ó Tuama. Hij zegt: ‘Zonde is de verslaving aan het kleiner zijn dan we werkelijk zijn’. 

Het raakte me meteen toen ik het las, omdat het zo’n ander perspectief geeft op wat zonde is. Het probleem met zonde is niet dat het jezelf groter maakt dan je bent, maar juist kleiner. De verslaving aan kleinheid waardoor het ook niet groter hoeft en je kan blijven waar en wie je bent. Maar net zo goed de kleinheid die grootsheid zoekt in eigen prestaties, waardering en gezien worden. Of de kleinheid om altijd de vinger te leggen bij zere plek van de ander en dat wat eraan schort onder een vergrootglas te leggen. Verslavend en succes verzekerd. 

Als ik de volledige verhalen van deze ‘geloofshelden’ lees, hadden ze allemaal op de een of andere manier te dealen met een vorm van kleinheid en handelden ze daar - vaker dan goed voor hen was - naar. Maar behalve dat was er ook iets dat groter was. Waar ze zelf soms niet of slechts mondjesmaat in konden geloven, maar blijkbaar maakte dat voor het resultaat niet uit. Het grotere was zelfs groter dan hun geloof. 

Gezegend door het grotere 

Misschien zit daarin wel de crux van dit verhaal. Dat het niet gaat om je ‘eigen’ onwankelbare geloof, maar om het geloof dat jouw eigen niet-kunnen of willen geloven overstegen wordt door iets dat ongekend veel groter en genadiger is. Dat jij en daarmee jouw leven door dat grotere gezegend is, en je daarom op (soms) onverklaarbare wijzen tot zegen bent. Of dat nu zo voelt of niet. 

Je bent blijkbaar een ‘geloofsheld’ als je je aan die onlogische logica van genade durft over te geven, in plaats van jezelf en anderen bij voorbaat van de lijst te schrappen. Ik weet niet of dit klopt en ook niet hoe het er precies uit moet zien. Maar ik voel wel dat hieruit leven en dit uitleven een flinke dosis (helden)moed vraagt…

Photo by Patrick Fore via Unsplash