Wijn van 2000 jaar oud

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

PopUpGedachte maandag 21 januari 2018: Wijn van 2000 jaar oud

De hyacint is uitgekomen. Ik schrijf hier aan de eettafel in de woonkamer in de stilte van de vroege ochtend en de geur van de dikke bloem naast mij is wel haast too much. Ze toont zich op overdreven manier, opdringerig bijna. Zo dominant. Ik ben kleiner dan zij, zo voelt het. Die dikke stam. Bloem met stam? Dat verwacht je niet maar het is wel zo. Zo stabiel en aanwezig. Ik ga me er klein van voelen en ik erger me lichtjes aan het dominante gedrag. Dominant gedrag van een bloem. Opeens is-ie er, na tijden water geven aan een onooglijke bol in donkere aarde. En dan zul je het weten ook.

Ik lees een van de oude fragmenten uit de Bijbel over Jezus van Nazareth. Die man is ook zo aanwezig en ook zo alom irriterend. Behalve voor de mensen die hem volgen, leerlingen, liefhebbers, mensen in nood ook vaak, voor hen kan het niet gauw genoeg zijn. Maar voor de mensen eromheen is hij maar moeilijk te verkroppen. En het ongenoegen zoekt naar logica en redelijkheid.

Je kunt niet boos zijn op een bloem omdat-ie staat te geuren, dat is totaal onredelijk. Je hebt ‘m zelf water gegeven tenslotte. Net zoals je moeilijk nijdig kunt worden op iemand die zijn levenswerk begint met het redden van een bruiloft door een extra honderden liters fantastische wijn te creëeren – uit water dat bedoeld was voor de rituele reiniging. Reinigen ging niet meer, drinken wel. Goede vent, maar wel met een ongemakkelijk randje. Waarom moest het van het reinigingswater?
En meer dan van dat soort dingen doet hij. Die genezingen, daar kun je niets van zeggen. Net zo weinig als van die kleurenpracht van die bloem naast mij. Maar er jeukt iets. Want waarom de hele tijd op sabbat. Dat hóeft toch niet zou je zeggen. Hij zegt zelf dat hij het juist mooi vind op sabbat, want die dag is bedoeld voor bevrijding. Maar er jeukt iets en krijg er maar eens de vinger achter.

Vandaag kunnen de omstanders weer even de vinger leggen op hun irritatie, op hun onbegrip. De rabbi doet niet mee aan het vasten. En ook zijn leerlingen niet. Dit staat er:

Toen de leerlingen van Johannes en de Farizeeën eens een vasten­dag hielden, kwam men Jezus vragen: ‘Waarom vasten de leerlingen van Johannes en die van de Farizeeën wel, maar uw leerlingen niet?’

Vastendagen zijn een middel tot inkeer, herbronnen, nieuwe focus. En Jezus belegt als leider geen vastendagen en doet niet aan die van anderen mee, blijkbaar.

Jezus sprak tot hen: ‘Kunnen dan de vrienden van de bruidegom vasten, terwijl de bruidegom bij hen is? Zolang zij de bruidegom in hun midden hebben, kunnen ze niet vasten. Er zullen echter dagen komen dat de bruide­gom van hen is weggeno­men en dan, in die tijd, zullen ze vasten.’

De bruidegom, de lang verwachte. De pretentie is weer groot. Jullie als Joods volk, waar Jezus zelf uit voortkomt en met huid en haar onderdeel van is, hebben gewacht op verlossing, op een nieuwe tijd en daarvoor de woorden bruiloft en bruidegom gebruikt. Gewacht totdat God zich bij z’n volk zou voegen. Nou, dat is nu. Zegt hij, met zoveel woorden. Maar dat is zo groots en bizar. Dan heb je liever dat hij gewoon weer wijn gaat maken. Of een ziek oud vrouwtje genezen. Maar dan loop je er toch weer tegenaan dat hij dat zonodig op sabbat moet doen. Of iets met het rituele reinigingswater. Moeilijk. Jezus gaat verder over dat vasten en zegt:

Niemand naait een verstellap van ongekrompen stof op een oud kleed. Anders trekt het ingezette stuk eraan, het nieuwe aan het oude, en de scheur wordt nog groter. En niemand doet jonge wijn in oude zakken, anders doet de wijn de zakken bersten en de wijn gaat verloren met de zakken. Neen, jonge wijn in nieuwe zakken.’

De oude rituelen voldoen niet meer. De rabbi schenkt nieuwe wijn. De hyacint is uitgekomen. Voordat die uitkwam moest-ie in het donker kiemen, beetje water krijgen, dat was het. En je raakt gewend aan zo’n handeling. En nu staat hij op tafel keihard te geuren en alles te doordringen.

2000 jaar geleden werd er nieuwe wijn geschonken. Inmiddels fors op leeftijd dat wel. En een deel is wrang geworden. Stroef. Bedorven en niet te zuipen. Dat is christendom dat je rap weg moet spoelen. Al zijn er ook liefhebbers voor. En je hebt wijn die goed is gerijpt. Maar moeilijk te drinken hoor, het is geen beaujolais. Het is 2000 jaar oud. Geoogst van oude Joodse wijnstokken, die met zorg en toewijding duizenden jaren zijn verzorgd. En de wijn reist de wereld over. Heel vaak onbegrepen, maar ook helend en genezend en motiverend.

Het is geen toegankelijke wijn. Ze vereist aandacht. En oefening. Ze zal uiteindelijk niet teleurstellen omdat de diepte van de geschiedenis in haar te proeven is.

Ik weet niet hoe ik dat nog koppel aan die bloem naast mij. Ik zo maar eens een raampje openzetten, want die lucht van die paarskleurige vrolijkerd is écht too much. Laat het zich maar verspreiden, misschien heeft de buurt er ook wat aan.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95