Wie is welkom in de kerk?

De kerk in North-Hollywood waar ik in het pastoraal team meedraaide was groot, maar had nog groter kunnen zijn. In de jaren 70 begonnen mensen van de Jesus People binnen te druppelen. Dat waren bekeerde hippies die genoeg hadden van slapen op het strand en almaar rond een vuurtje ‘Praise the Lord!’ zingen. Ze zochten een kerkelijk onderdak.

Maar die jongeren werden door de op zondag schoongeborstelde kerkgangers raar aangekeken. Ze liepen op blote voeten, hadden lange haren, droegen ongewassen kleren en verspreidden als het ware geen geur ten leven maar ten dode, om het met Paulus te zeggen. En moesten ze in de kerkdienst nu echt zo vaak opstaan en keihard in tongen spreken? Waarom gaf dat moedertje nu juist tijdens de voorbeden haar kind de borst?

Die Jesus People voelden zich niet aanvaard en zochten een andere kerk in de buurt op, de ‘Church on the Way’.

• Idealen? Weg ermee!

  Idealen? Weg ermee!

Grens of centrum?

Hiervan heb ik geleerd dat niet de grenzen van de kerk belangrijk zijn, maar het centrum. Op de grens moet je als het ware je paspoort laten zien: ik mag naar binnen, ik hoor erbij want kijk maar: ik ben gedoopt, betaal mijn bijdrage, heb schoenen aan mijn voeten en aftershave op mijn kin – ruik maar.

Maar als Christus centraal staat, zijn er geen grenzen, geen voorwaarden meer. Iedereen mag naar binnen, van rijke jongelingen tot hoeren, van orthodoxe gelovigen tot atheïsten. De toegangsdeur van de kerk staat wijd open. In oude kathedralen wordt dit verbeeld door Jezus die boven de poort de bokken van de schapen scheidt. Aan hem is het oordeel wie er wel of niet bij hoort, niet aan ons. 

Wat een opluchting dat wij niet hoeven te oordelen. Want dat is veel werk. Je moet tobben over vragen als: kan iemand christen zijn die geen schoenen draagt? En is iemand met dure schoenen een betere christen of roept dat juist argwaan op? Een bok in schaapskleren, zeg maar? Daar kom je nooit uit. Erger nog, we kunnen dan mensen uitsluiten die wel degelijk door God zijn geroepen. Nadat die Jesus People naar de Church on the Way waren verhuisd, maakte die kerk een ongekende groei door.

Ik vraag me af of in het afkeuren van de Jesus People niet God zelf de deur werd gewezen. Wan wie is hij eigenlijk? Heeft hij wel schoenen? De monnik Thomas Merton beschrijft hem als volgt: 

‘Een thuisloze God, verloren in de nacht, zonder papieren, zonder identiteitsbewijs, zelfs zonder nummer; een kwetsbare, nutteloze uitgestotene die, verlaten onder de twinkelende sterren van onze wereld, zich overgeeft aan de slaap’.