Wat is jouw gevoelsleeftijd?

Ik kon er hard om lachen, want het is serieus zo dat ik me vaak een 13-jarige voel. Net geen kind meer, maar ook nog lang geen volwassene. Tussen tafellaken en servet. Net niks. Ik heb namelijk het gevoel dat ik eigenlijk nog helemaal niets van het leven weet. 

Is het juist heel goed als je vooral onwetend blijft?

Als ik het tv-programma Op1 presenteer of het radioprogramma Dit is de dag, ben ik altijd onder de indruk van mensen die het allemaal zeker weten. Zij hebben een mening over een bepaald onderwerp, en zijn heel zeker van hun zaak. Terwijl er tegenover hen iemand zit met een totaal andere mening, die het óók zeker weet. Ik vind het heel bijzonder dat je dan niet op z’n minst toch een beetje gaat twijfelen. Als ik een bepaalde mening heb, maar een paar andere goede argumenten hoor, denk ik vaak: ja, daar zit ook wat in.

Maar goed, terug naar die gevoelsleeftijd. Ik voel me dus ongeveer 13, en dat gevoel kreeg ik ook toen we deze zomer met ons gezin in Londen waren. We zaten een eindje bij het centrum vandaan, dus we reisden veel met het openbaar vervoer. Maar je weg vinden in een nieuwe stad en het uitvinden van het netwerk van treinen, bussen en metro’s – met soms ook nog verschillende vervoersbedrijven – was behoorlijk ingewikkeld. Zo’n beetje op het moment dat we weer naar huis gingen, had ik het onder controle.

Soms denk ik: zou dat in het leven ook zo gaan? Dat je net het gevoel hebt dat je het leven een beetje snapt, dat je net een beetje doorhebt hoe het leven geleefd moet worden, en dat je dan sterft. Dat is toch ook wel een beetje jammer. 

Stiekem hoop ik dat ik dan nog een tijdje kan genieten van ‘alles weten’. Of is het juist heel goed als je vooral onwetend blijft, met hier en daar een randje naïviteit?