‘Wat ik na de Tsunami zag raakte me tot op het bot’

Tsunami

Samen met vriendin Anne-Marie zou Els naar Thailand gaan om een vriendin te bezoeken, maar een Tsunami lijkt roet in het eten te gooien. “Ik wilde het afblazen. Hoe kon ik vakantie vieren in een land waar mensen in nood waren?” Wanneer de vriendin uit Thailand belt met de vraag: ‘Jullie komen toch wel?’, besluiten ze toch te gaan om daar te helpen. “We gingen naar het rampgebied en zagen daar verschrikkelijke dingen. Alles was verbrand en je zag de huizen in de zee voorbijdrijven. Per boot gingen we op het water op zoek naar mensen en dieren. Alles wat ik zag raakte mij tot op het bot.”

Naast helpen in het rampgebied bezoeken de vrouwen het levenswerk van hun vriendin. “Ze runt een project om vrouwen uit de prostitutie te halen. Zodoende bezochten we het kindertehuis waar ik het elfjarige meisje ontmoette. Het betekende veel voor mij dat zij zich bij mij vertrouwd voelde. Tijdens onze reis in Thailand heb ik zoveel plekken en mensen gezien die mij hebben geraakt. Zeven keer heeft God mij hart gebroken door wat ik daar heb gezien. Toen ik thuiskwam wist ik dat ik hier iets mee moest doen. Ik voelde mij geroepen om de mensen in Thailand te helpen.”

Roeping

In de jaren erna sparen Els en Anne-Marie hun vakantiedagen op, zodat ze jaarlijks naar Thailand kunnen om te helpen en om over God te vertellen. Wanneer de vriendinnen met pensioen gaan besluiten ze om ieder jaar een half jaar in Thailand te verblijven. Ze werken mee aan het project Tamar Korat en proberen kwetsbare kinderen en vrouwen uit de prostitutie te houden.

Els voelt zich van jongs af aan al geroepen om andere mensen te helpen. ‘’Als zesjarig meisje heb ik God leren kennen. Mijn oma vertelde altijd over Hem en vertrouwde Hem blindelings. Wat geloven inhield wist ik nog helemaal niet, maar als ik bad voelde ik dat God bij mij was. Hij heeft mij gezegend met kwaliteiten die nodig zijn om je in te zetten voor anderen. Ik ben niet zelfzuchtig en ben altijd bereid geweest iets van mijzelf te schenken aan de ander.”

Prop in de hersenen

Toch gaat Els’ leven niet altijd over rozen. Zo krijgt ze op 53-jarige leeftijd een hartinfarct en wordt ze opgenomen in het ziekenhuis. Ze blijkt ook een aneurysma, een verwijding van een slagader, bij haar aorta te hebben en wordt hiervoor behandeld. Tijdens de behandeling gaat het mis en schiet er een bloedprop naar haar hersenen. “Ik was finaal van de wereld en dacht dat ik zou sterven. Mijn lichaam ging uit. Op dat moment zaten mijn kinderen op de gang. Ik kon alleen maar denken: wat erg dat ik niet aan hen kan vertellen dat ik niet meer terug zal komen.”

Els balanceert op het randje van leven en dood, maar wordt uiteindelijk weer wakker. “Het was vreselijk. Ik was alles kwijt en moest opnieuw leren leven. Zo kon ik bijvoorbeeld niet meer praten. Na een jaar revalidatie ging ik er weer aan het werk, maar dat was te veel gevraagd voor mijn lichaam. Ik kon mezelf niet bijbenen en kreeg overal black-outs. Ik kon plotseling van de trap afglijden of viel midden op de straat. Dat was het teken dat ik rustiger aan moest doen.”

Worstelen met God

“Mijn lichaam is er nooit meer helemaal bovenop gekomen. Mijn kortetermijngeheugen is slecht en ik kan regelmatig moeilijk op bepaalde woorden komen. Gelukkig is God in deze lastige periode nooit weggeweest. Ik ben vol van Hem. Dat wil ik graag overbrengen naar anderen. Al denk je dat Hij er niet is of voel je Hem niet: blijf volhouden. Hij zal zich bekend maken.

Zelf heb ik op z’n tijd net zo goed worstelingen met God. Ik heb wel eens van wanhoop naar Hem geschreeuwd dat Hij weg moest gaan. Dan ging ik nadenken over mijn leven en vroeg ik mij af wat dat eigenlijk voorstelde. Op zo’n moment wil ik God opgeven, maar Hij laat mij niet los. Leven met God is: worstelen, ondergaan en weer bovenkomen. Zo heeft iedereen zijn eigen strijd.

In Thailand hebben we dagelijks te maken met teleurstelling. Je vertelt over Jezus en bouwt iets op met de mensen, toch kiezen sommigen ervoor om een ander pad te bewandelen. Dat is lastig, maar we moeten het ook loslaten. Anders kun je niet verder. In gebed geef ik het terug aan God en moet ik erop vertrouwen dat Hij Zijn eigen weg gaat.”

Hoelang nog?

“Anne-Marie en ik kunnen de reis naar ons huisje in Thailand als het ware met onze ogen dicht maken, zo vaak zijn we al heen en weer gereisd. Toch vragen we ons wel eens af hoelang we dit werk nog kunnen doen, we zijn beiden begin zeventig. Zal er een moment komen dat we er genoeg van hebben? Daar willen we niet te veel aan denken. Voor nu hebben we besloten door te gaan zolang onze gezondheid het toelaat. We gaan zien hoelang God ons geeft.”

Ik ben... Els

Lees en bekijk ook de verhalen van andere Eva-vrouwen die hun ware ik laten zien