'Wat doen we onze kinderen toch aan?'

Terwijl Olivia normaal gesproken de eerste is die een knuffel geeft en gewoon weer verdergaat met haar bezigheden, heeft ze het er nu moeilijk mee. In Spanje heeft ze wel vrienden op school, maar is ze met niemand heel hecht. Iemand hier thuis uitnodigen is ook niet zo makkelijk als in Nederland. De meeste mensen wonen niet in de buurt, en niet alle kinderen hebben toestemming om zelf ergens naartoe te gaan. En dan zijn er ook nog sociale en culturele verschillen.

Dit schooljaar was Olivia bevriend geraakt met Abdul uit Saudi-Arabië. Hij houdt van schaken, dus heeft zij dat ook geleerd en zo zaten ze heel wat pauzes samen achter het schaakbord. Helaas mocht Abdul van zijn familie niet bij ons thuis komen, en ik verwacht dat Olivia daar ook niet mocht komen. Tot hij ineens terugging naar Saudi-Arabië. Olivia weet ook niet waarom, maar op stel en sprong moest ze weer afscheid nemen. Haar andere goede vriend woont in Mexico en de derde in Nederland. Ze appt en belt wel met hen, maar het is toch anders, zo op afstand. Daarom was ze superblij dat ze in Nederland een paar uurtjes op bezoek kon. Maar het afscheid kwam veel te snel en mijn lieve meisje was er zo intens verdrietig van, dat ik zelf ook wel in huilen kon uitbarsten. 

Laurens mocht een paar uur meedoen in groep acht van zijn basisschool. “De lesstof beheers ik nog wel,” zei hij, “maar mijn vrienden weer achterlaten is gewoon niet te doen.” Ik praat mezelf wat moed in door te zeggen dat het voor Simon niet zo erg is, want hij kan toch geen Nederlands en is nog zo klein. Maar dan hoor ik hem zeggen: “Opa, kom speel, kom maar.” Gelukzalig zit hij met opa op het kleed met de Duplo te spelen. En ineens vind ik het zelfs voor hem zielig dat hij weer naar Madrid moet.

Vrijdagochtend stappen we de auto in. De eerste paar uur is iedereen nog suf van de slaap en neerslachtig van het afscheid, maar zodra we een tijdje in België rijden, gaat het beter. Het heeft gesneeuwd, alles is wit. Schitterend! Om de stemming wat op te krikken, stel ik voor dat we een paar kilometer omrijden en even gaan lunchen bij het Paleis van Versailles. Ik was er nog nooit geweest, maar het is prachtig. En als we de volgende dag lunchen naast het strand van San Sebastian, net over de grens in Spanje, is iedereen wel weer heel blij dat we in dit geweldige land mogen wonen.

Toch nog een beetje verdrietig gaan de kinderen maandag weer naar school. Maar als Laurens die middag thuiskomt, is hij door het dolle heen. Totaal onverwachts is zijn vriendje Zakaria uit Libië teruggekomen. Hij kwam na de zomervakantie niet terug omdat hij meer Arabisch moest leren, maar blijkbaar weet hij nu wel genoeg. Laurens heeft weer een vriend en wil wel weer blijven. Olivia neemt genoegen met het lekkere weer, en Simon? Die heeft geen keus.