“Wat ben jij voor vrouw? En waar ben ik beland?”

Tien gemiste oproepen. Vijf minuten later sta ik als een combi van Mini Mouse en ma Flodder beneden. Twee mannen, de fotograaf en visagist, kijken me verdwaasd aan en de visagist spreekt de pijnlijke woorden boven deze column uit…

Eenmaal uit de douche – de mannen en styliste die ook is gearriveerd zijn voorzien van koffie – word ik in een prachtige paarse jumpsuit gehesen. Groene cowboylaarzen – die natuurlijk helemaal niet voor cowboys zijn bedoeld – maken het af. “Ik heb al wat gedaan”, zeg ik enthousiast als de visagist met de make-up begint. “Dat zie ik”, antwoordt hij totáál niet enthousiast.

Ondertussen heeft de fotograaf buiten een kijkje genomen. Hij trof een verregende puinhoop aan, maar zag wel een pony waar hij iets mee kon. Het dier is niet geborsteld en heeft verwilderde manen. Terwijl ik zelf probeer schoon te blijven, borstel ik haar een beetje in fatsoen. Ondertussen zakken mijn laarzen steeds dieper weg in de modder en zie ik de styliste een zenuwinzinking krijgen.

Drie uur lang zijn ze met me bezig. “Aan niks denken!” roept de fotograaf de hele tijd. Maar hoe kán dat?

Na afloop ben ik ka-pot. Gelukkig kon ik ze nog wel verse appeltaart uit de omgeving aanbieden en gaven ze na afloop alle drie aan dat dit in hun kronieken zal komen, mochten ze ooit een boek schrijven over hun lange loopbaan.

Een paar weken later zie ik het resultaat. Geen pony te bekennen. Geen modder ook. Geen paniek. Ik zie een vrouw ruikend aan een bloemetje, wandelend met de honden, helemaal ontspannen, alsof haar leven volledig op orde is. Ik zag wat ik eigenlijk allang wist: niets, maar dan ook niets is wat het lijkt.