Waldemar Torenstra heeft afscheid genomen van God in een bepaalde vorm

Het klooster in

‘’Jij maakte een opvallende keuze. Ik denk dat de meeste jongens van een jaar of zestien vooral achter de meisjes aanzitten’’, begint presentator Tijs van de Brink het gesprek met Torenstra. De acteur in kwestie besloot op die leeftijd om drie weken lang een klooster in te gaan. ‘’Ik zat gelukkig ook achter de meisjes aan’’, lacht Waldemar. Maar omdat hij een ideële stage moest doen vanuit school koos hij voor deze plek. ‘’Een klooster, dat snapte ik nou écht niet. Je trekt uit het leven om je te wijden aan wat blijkbaar heel belangrijk is.’’ Dat maakte Waldemar heel nieuwsgierig en hij trok zich terug in de bossen van Doetinchem. "Overdag werd er vrijwel niet gesproken en je ging vijf keer per dag naar de mis. Uiteindelijk heb ik wel begrepen waarom je zo’n keuze zou maken."

'Waar gaat het geloof over?'

Terwijl zijn vader altijd een ‘hippie’ was en zich vooral bezighield met het boeddhisme en hindoeïsme, besluit hij van het ene op het andere moment priester te worden bij een vrije, christelijke gemeente. ‘’De zoektocht naar religiositeit verbindt ons daarom wel. Ik denk ook dat ik gewoon een product van mijn opvoeding ben.’’ Waldemar was 9 toen zijn vader deze keuze maakte. ‘’Ik was nog nooit in een kerk geweest en moest er nu ineens om de week heen! Dat was een grote verandering en dat vond ik helemaal niet makkelijk. Maar ik denk wel dat ik daardoor altijd bezig ben geweest met ‘waar gaat het geloof over’?’’

Gevormd en beschadigd

Waldemar denkt dat zijn vader altijd zoekende is geweest. ‘’Naar de reden waarom we leven en naar wat we hier doen.’’ De verandering naar het priesterschap had grote gevolgen. ‘’We waren ineens een priestergezin en moesten ons daar enigszins naar gedragen. Ondanks dat de gemeente zo vrij was. Je voelde de blikken van mensen.’’ Waldemar had geen idee waar hij aan moest voldoen. ‘’Dingen leren uit de bijbel oké, maar wat betekent het als iemand met je komt praten? Moet je dan ook op een bepaalde manier over God gaan praten?’’ Ook vond er om de paar jaar een verhuizing plaats. Op een bepaald punt zou het gezin zelfs naar Nieuw-Zeeland gaan. ‘’Mijn broertje en ik werden helemaal gek. Het compromis was dan om in Leeuwarden te gaan wonen. Dat vond ik ook al verschrikkelijk.’’ De acteur denkt dat iedereen beschadigd en gevormd wordt in hun jeugd. "Hoe ik daarop terugkijk? Ik ben nog altijd bezig om de grote levensstromen, waarmee ik geconfronteerd ben, een plek te geven. Die verschillende vormen hebben mij veel geleerd maar ook beschadigd."

Vaderlijk figuur

‘’Dacht je zelf dat God bestond?’’, vraagt Tijs zich af. ‘’Toen mijn vader priester werd, werd het ineens een christelijke god waar wij in geloofden. Ik heb met die God wel altijd moeite gehad dat het in de Bijbel zo’n vaderlijk figuur is.’’

De zus van Waldemar kon ook klagen over alle veranderingen. ‘’Zij had liever die man in het roodfluwelen pak, in de open auto met een joint in zijn mond dan de man in zijn gewaad voor het altaar. Ik had dat niet, want ik vond het ook echt knap dat je zo’n keuze kan maken.’’ Juist de confrontatie met het christelijk geloof vond hij lastig. ‘’In de kerkgemeenschap heb ik altijd iets van een verdunning gevoeld. Een vorm waar ik mij niet zo vrij in voelde als ze zeiden dat het was. Dat vond ik een lastig deel van die God.’’

Definitie van God

"Ik heb God meer als controleur ervaren dan als vrijmaker’’, vervolgt Waldemar. ‘’Ik denk dat dat vooral kwam door de blikken van de mensen in de gemeente.’’ De definitie van God heeft hij nu volledig losgelaten. ‘’Ik heb geen behoefte meer om dat te definiëren. Ik weet niet of God een vrouwelijk of mannelijk orgaan is. Ik weet niet waar Hij zich openbaart. Ik weet er niks van en ik heb geen behoefte om dat in een vorm van ‘geloof’ vast te zetten. Ik ervaar iets spiritueels in de natuur, in rituelen, in het samenzijn met mensen en bijvoorbeeld het lachen of huilen met elkaar en dat is goed zo.’’

Vorm losgelaten

De acteur gelooft dat er naast de fysieke wereld ook nog een energetische wereld is. ‘’Een spirituele realiteit waar een goddelijk identiteit in werkt. Ik heb op een bepaalde manier afscheid genomen van de christelijke god in de vormelijke zin. Maar niet van de spirituele realiteit. Denk daarbij aan woorden als compassie, mededogen en liefde waar ik mij mee bezighoud.’’ ‘’Maakt dat je een beter mens?’’, vraagt Tijs zich nog af. ‘’Het maakt mij een gelukkiger mens’’, zegt Torenstra met een glimlach.