Waarom is de ouder-kindrelatie zo belangrijk?

Wij Nederlanders zijn erg gesteld op onze vrijheid. Toch beseffen de meesten wel dat we elkaar nodig hebben. Vrijheid en verbondenheid lijken misschien tegenstrijdig, maar zonder verbondenheid bestaat er geen vrijheid. We hebben de ander nodig om onszelf te leren kennen, om bevestigd te krijgen dat we van waarde zijn. En de belangrijkste personen van wie we het nodig hebben om dat te horen, zijn onze ouders. Het zijn de enige mensen door wie wij het leven hebben gekregen, het zijn ook de meest belangrijke mensen die ons in dat leven een plek kunnen geven. Onze bloedband heeft dus niet alleen biologische consequenties.

In z'n greep

Mensen kunnen hun leven lang wachten op die bevestiging. Het kan zelfs je hele leven in z’n greep houden. Het was daarom ook een terugkerend thema in mijn bijdra- gen, zoals die zeer geroemde CEO van een grote multinational die in tranen tegen me zei: “Al zou mijn vader maar één keer tegen me zeggen dat hij me waardeerde...”
Het feit dat we uit onze ouders zijn geboren – dat we een bloedband hebben – doet ertoe. Kijk maar naar tv-programma’s als Spoorloos, Opsporing Verzocht en DNA onbekend, waarin adoptie- en donorkinderen op zoek gaan naar hun ouders.

Volgende generatie

Er kan echter veel misgaan in de relatie tussen ouders en kinderen. Ouders kun- nen zelf veel onrecht hebben meegemaakt, of er kunnen omstandigheden zijn die een stabiele, evenwichtige opvoeding versto- ren. En wat minstens zo erg is, is dat zo’n verstoorde relatie de neiging heeft zich bij  de volgende generatie te herhalen. En dat wil niemand. Ouders willen het beste voor hun kinderen, en grootouders willen het beste voor hun kleinkinderen. En daarin schuilt de hoop op herstel.

De eerste stap

Ieder mens bezit een aangeboren verlangen het beste voor zijn of haar kind te willen. Zoals kinderen dat ten diepste voor hun ouders willen. Zeker, ik ben me bewust van de veelheid aan belemmeringen, verstoringen, kwetsende ervaringen en onrecht die dat verlangen kan misvormen. Maar dat verlangen is wel degelijk
de bron waaruit geput kan worden als je ontdekt dat je geen goed voorbeeld voor de volgende generatie meer bent. Zet dan de eerste stap – zelfs al vind je dat je gelijk hebt, en dat die ander eerst moet komen. Durf nederig te zijn, en realiseer je dat herstel van die verbondenheid veel meer oplevert dan nederigheid kan kosten. Besef dat je (klein)kinderen meekijken, en zorg dat ook zij volop uit die bron van hoop leren putten.