Waarom ik mijn dochter een andere school had gegund

Van “Ik wil hier niet zijn!” toen ze klein was, tot haar huilend op de fiets zien wegrijden toen ze eenmaal naar de brugklas ging. Ik heb het over mijn dochter, en ik kan je zeggen: die pijn gaat door merg en been.

Nee, mijn dochter wordt niet gepest. Maar vanaf groep 3 is zij het meisje dat mij de school uit achterna rent omdat ze bij mij wilde blijven. Dat ging zo door tot en met groep 8. Door de jaren heen heb ik ontdekt dat ze totaal overprikkeld raakt door de hoeveelheid kinderen in de klas, de onderlinge dynamiek en de constante druk van cijfers. Omdat mijn dochter iemand is die het graag goed wil hebben voor en met de ander, loopt ze de hele dag op haar tenen.

Voor het tv-programma 'Dit is de kwestie' ben ik bezig met alternatieven voor regulier onderwijs. Steeds meer ouders maken hier gebruik van, lang niet altijd vanuit een religieuze overtuiging. Laatst was ik bij zo’n particulier initiatief in Limburg. De moeder die de school heeft opgericht liet me alle plekjes zien waar kinderen zich even kunnen terugtrekken en vertelde dat bijna alle lessen buiten in het bos plaatsvinden. Overdag koken ze met elkaar, toetsen worden er niet afgenomen en de kinderen leren pas iets nieuws wanneer ze daaraan toe zijn.

Ik hoor je denken: is dit de toekomst? En ook ik heb mijn twijfels. Maar toen ik naar huis reed, dacht ik wel: misschien was dit wel wat voor mijn dochter geweest. Want als ik het over had kunnen doen, had ik mijn dochter een school gegund waar ze naartoe ging zonder de dagelijkse strijd om zichzelf te overwinnen.