Waarom ik huilde van vreugde omdat vrouwen nu dominee mogen worden in de vrijgemaakte kerk

In februari waren mijn driejarige zoontje en ik in Nederland en woonden we een kerkdienst bij. Na afloop rende hij naar voren, ging de preekstoel op en begon ‘domineetje’ te spelen. Hoe grappig het ook was, het deed mij pijn. Want hij mag later die kansel wel op, hij is immers een man. Voor mij als meisje dat ook maar al te graag ‘domineetje’ speelde, was dat niet het geval.

Elke zondag nam ik een koffertje mee naar de kerk. Naast een bijbel, geld en pepermunt zat er ook een notitieboekje in. Daarin schreef ik de preek, maar vooral ook mijn eigen gedachten over de bijbeltekst. Die preken sprak ik thuis uit, compleet met liturgie, met de pianokruk als kansel. En af en toe doopte ik mijn pop Sofie.

Toch dacht ik bij het kiezen van een studie geen enkel moment aan een opleiding theologie. In onze kerk kenden we geen vrouwelijke dominees, dus waarom zou ik iets gaan studeren waarmee ik geen werk zou krijgen?
Maar toen ik twee avonden na elkaar een stem hoorde die zei dat ik theologie moest gaan studeren, kon ik er niet omheen en schreef ik mij uit voor de studie retailmangement.

De Bijbel verbiedt het

Tijdens de opleiding theologie groeide mijn verlangen om predikant te worden. Maar ja, ik had geleerd dat de Bijbel dat verbiedt, dus het kon gewoon niet. Ondertussen las ik steeds meer over het onderwerp waardoor ik ook zelf goed kon uitleggen waarom het volgens de Bijbel inderdaad niet mocht.

Ik promoveerde zelfs op de vraag wat het betekent dat mannen en vrouwen naar Gods beeld zijn geschapen als het gaat om de positie van beide geslachten in de kerk. Langzamerhand kwam ik erachter dat de bijbelteksten die vrouwen líjken uit te sluiten – want zo duidelijk zijn die teksten niet als je je daarin verdiept – van het ambt in de minderheid zijn in vergelijking met de teksten die daar wel voor pleiten. Het werd me duidelijk dat christenen selectief bijbellezen wat dit onderwerp betreft en dat het meer zegt over de patriarchale cultuur dan over Gods bedoeling met de schepping van een mannelijk en vrouwelijk geslacht.

Uiteraard moet ik als christen dienstbaar – zo je wilt onderdanig – zijn, vooral aan mijn man, maar ook aan anderen. Dat geldt echter net zo goed voor christelijke mannen. Zoals beide geslachten ook geroepen worden om samen te werken en gezag uit te oefenen in Gods koninkrijk. Op verschillende manieren en in verschillende beroepen. In mijn geval als predikant.

En dat ben ik inmiddels. In een gereformeerde kerk in Zuid-Afrika. Ik ervaar zegen op mijn werk hier, maar diep van binnen is het verlangen altijd gebleven om in mijn moederkerk als predikant te dienen.

En nu is dat ineens mogelijk.

Dit is winst voor de kerk

Het moment waarop ik dat nieuws kreeg, zal me altijd bijblijven. Wat er die vrijdagmiddag door me heen ging, is moeilijk te beschrijven. Allereerst voelde ik diepe vreugde omdat niet alleen mijn roeping werd erkend, maar ook mijn vrouw-zijn als gelijkwaardig mens. Ik heb tien minuten gehuild van vreugde.  Die gaat overigens verder dan mijn persoonlijke verhaal. Want nu kunnen vele mannen en vrouwen op alle vlakken samenwerken en zo Gods beeld vertegenwoordigen. Dat is alleen maar winst voor de kerk.

Ik was zo dankbaar dat de synode de Bijbel van a tot z serieus neemt als het gaat om dit onderwerp. Daarmee wil ik niet zeggen dat tegenstanders dat niet doen. Maar het verwijt dat voorstanders tornen aan het gezag van de Bijbel is onterecht. Misschien is dat wel hetgene dat mij de afgelopen jaren, en nog steeds, het meeste zeer doet: mensen die stellen dat ik het gezag van de Bijbel niet serieus neem. Dat doe ik naar mijn idee juist, van Genesis tot Openbaring.

Moeilijk dat dit ook tranen van verdriet veroorzaakt

Dat het besluit voor veel mensen ook tranen van verdriet veroorzaakt vind ik moeilijk. Ergens snap ik het wel, omdat ik er zelf jaren geleden ook zo over dacht. Maar aan de andere kant is het erg jammer dat we niet samen blij kunnen zijn omdat ik en vele anderen zich nu ook op die manier mogen inzetten.
Het blijft me ergens ook verbazen dat juist dit onderwerp zoveel emoties en reacties oproept. Maar bovenal hoop en geloof ik dat dit besluit tot zegen zal zijn voor de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt. En wie weet komt er in de toekomst nog een bijzondere dag bij omdat ik dan eindelijk ook zo onbezorgd als mijn zoontje de kansel op mag.

Almatine publiceerde in 2013 een toegankelijke weergave van haar proefschrift: Samen dansen in de kerk, als mannen en vrouwen op God lijken. In 2016 was ze een van de redacteuren en schrijvers van Zonen en dochters profeteren, man, vrouw & kerk.