'Vroeg of laat zullen we allemaal afscheid nemen van ons leven'

Ik mag voorgaan als gastspreker en heb als thema van mijn overdenking ‘ontmoeting met God’ gekozen. Terwijl ik mijn longen uit mijn lijf aan het spreken ben, zie ik het afgestapte echtpaar achteraan in de menigte vol verbazing naar me luisteren. Ik vind dat ik behoorlijk goed kan preken en denk dat ze daarom zo aandachtig naar me luisteren. Na afloop van de dienst gebaren ze of ik naar hen toe kan komen en ik verwacht vooral complimenten in ontvangst te gaan nemen.

Maar dan vertelt de vrouw me dat haar man kortgeleden een hartstilstand heeft gekregen en is gereanimeerd. Hij werd binnengebracht op de Spoedeisende Hulp, waar ik toen blijkbaar aan het werk was en de reanimatie leidde. Ze vertelt hoe dankbaar ze is dat hij nog leeft en dat ze al langer hoopte mij ooit tegen te komen om me hiervoor te bedanken. En nu, toevallig, terwijl ze op vakantie zijn, komen ze al fietsend mij tegen op een dorpsplein.

Hoewel het mooi is dat deze man langer de tijd heeft gekregen om hier op aarde met zijn geliefden te zijn, komt het ineens bij me binnen hoe kwetsbaar het leven is. Het is vergankelijk en de tijd vliegt voorbij. Het is fantastisch dat ons medisch team zijn leven heeft kunnen redden, maar de tragedie van het leven blijft dat we allemaal vroeg of laat afscheid zullen nemen van ons leven en tot stof zullen wederkeren. Deze ontmoeting geeft me de kans om met deze man over de eeuwigheid en de echte redding te praten. Daar houd ik me liever mee bezig: eeuwige zaken die niet vergankelijk zijn. Dat is de duurzame redding, al het andere is uitstel van executie.