Vrij­wil­li­gers in het zonnetje

Monique Mentjox (51) groeide op zonder haar ouders. Dat motiveert haar om bij de kindercrisisopvang aan de slag te gaan.

“De eerste keer dat ik bij de kindercrisisopvang kwam, zaten er twee jongetjes op een bank. Ze konden niet naar school, want hun ouders mochten niet weten waar ze waren. Ik zag die koppies en dat beeld ging me door merg en been. Voor de opvang organiseerde ik projecten, zoals een kerstdiner, want deze kinderen gaan niet naar huis met Kerst. Na drie jaar werd het werk me te veel. Ik ben zelf zonder ouders opgegroeid; mijn moeder overleed op haar 31e aan borstkanker, mijn vader begon een nieuw gezin met haar verpleegster. Mijn zus en ik zijn liefdevol opgevangen bij familie. Door mijn verleden raakte het werk mij extra hard.

Tegelijk is mijn jeugd de drijfveer achter het doen van vrijwilligerswerk: ik probeer van citroenen limonade te maken. Het voelt als mijn missie om mensen te steunen die niet gezien worden, en daarmee geef ik zin aan mijn verleden. Nu help ik mensen die het financieel moeilijk hebben. Met mijn zus open ik vlak voor de feestdagen voor één dag onze winkel waar minima gratis kleding, speelgoed en decoratie krijgen. In 2021 hebben we zo 103 gezinnen geholpen. Mijn zoon van 18 jaar helpt ook in de winkel, waardoor hij leert dat je nooit mag oordelen en dat ieder mens een verhaal heeft.

Ik werk bij de Volksbank, en die stimuleert ons om vrijwilligerswerk te doen in samenwerking met ‘NL voor elkaar’, een soort marktplaats voor vrijwillige hulp. Ook op mijn werk luister ik naar iemands verhaal, dat betekent al veel voor diegene. Ik verwacht nog lang vrijwilligerswerk te doen, want het zit in me. Het geeft me energie en ik leer zo veel van de mensen met wie ik in contact kom; het is een verrijking.”

Dankzij zijn opa doet Wessel van Dijk Verholt (14) vrijwilligerswerk voor Natuurmonumenten. Wessel is daar de jongste vrijwilliger en weet: ik word boswachter.

“Mijn opa heeft me aangemeld voor vrijwilligerswerk bij Natuurmonumenten; we delen de passie voor natuur. Ik ga vaak met hem fietsen en naar het bos. Toen ik acht jaar was, wilde ik al met opa mee naar zijn werk bij Natuurmonumenten. Het is gaaf om dit samen te doen. Ik leer veel van hem en de andere vrijwilligers.

Ik werk in Nationaal Park de Veluwezoom in het Gelderse Rheden. Hier ga ik in de schoolvakanties elke woensdag en donderdag aan de slag. Met andere vrijwilligers houd ik de wandelpaden bewandelbaar. Ik controleer het hekwerk, zodat het wild niet kan ontsnappen. Ook belangrijk is het afval ophalen. En als er ’s winters ijs op de vijvertjes ligt, maak ik daar gaten in, zodat de Schotse hooglanders en paarden kunnen drinken. Ik geef de dieren extra voer, omdat ze anders misschien verhongeren. Verder maak ik beekjes schoon van takken en bladeren zodat er geen opstopping komt. Het minst leuke werk? De Japanse duizendknoop weghalen – die plant groeit en verspreidt zich snel.

Ik houd al van jongs af aan van de natuur, omdat ze mooi en interessant is. De natuur maakt me rustig. Het is extra leuk als ik dieren zie; vooral de eekhoorn en de vos zijn speciaal. Als ik wild spot – of een vogeltje op een tak – fotografeer ik het met mijn camera. Door het vrijwilligerswerk weet ik dat ik boswachter wil worden. Ik vind het belangrijk dat de natuur onderhouden blijft, zodat mensen er kunnen wandelen en de dieren er blijven wonen. Ook al is het vrijwilligerswerk onbetaald, het is leerzaam en leuk. Hierdoor weet ik nu dat dit werk bij me past, en daar ga ik voor.”

Zijn ervaringen binnen het gevangeniswezen en zijn liefde voor voetbal wilde John Luijendijk (59) combineren. Nu heeft hij een eigen stichting waarmee hij ex-gedetineerden begeleidt naar een betaalde baan.

“Zeven jaar geleden ontmoette ik André Tooi. Voetbal was onze gezamenlijke hobby, en we werkten allebei in het gevangeniswezen. Daar wilden we iets mee. We richtten Stichting Goal Sportsmanagement op, met als onderdeel het project Scoren met Talent. Hiermee begeleiden we gedetineerden in hun re-integratie. Veel gevangenen zitten na hun vrijlating snel weer vast, doordat ze niet de juiste begeleiding krijgen.

We focussen op spelers met voetbaltalent. Als we in de gevangenis zo’n talent vinden, bekijk ik met diegene wat hij nodig heeft bij vrijlating. Het draait om zes leefgebieden: huisvesting, inkomsten, schulden, ID-bewijs, zorg en sociaal netwerk. Buiten de gevangenisdeuren ben ik als buddy van de ex-gedetineerde 24 uur per dag bereikbaar voor vragen. Het geeft voldoening als iemand met mijn hulp aansluiting vindt bij de maatschappij; mensen helpen zit mij in het bloed.

Betaalde baan

We hebben veertig mensen via de sport naar een betaalde baan begeleid. Niet alle spelers zijn geschikt voor het betaalde voetbal, daarom hebben we onze horizon als stichting verbreed. De spelers krijgen altijd voetbaltraining, en kunnen daardoor doorstromen naar een baan bij een organisatie voor betaald voetbal of op kantoor, in de transport of schoonmaak. Ze kunnen ook als vrijwilliger aan de slag.

Stichting Goal is verder gegroeid: we helpen ook laaggeletterden, statushouders en migranten. Door een zetje in de rug worden ze weer onderdeel van de maatschappij. Met mijn hulp worden ze onafhankelijk; ze werken en doen zelf boodschappen. Dat geeft een kick. Het gevoel dat ik hen moet beschermen blijft altijd, maar ik kan hen wel loslaten. Er blijft contact vanuit vriendschap. Dit vrijwilligerswerk is als een hobby voor mij. Hopelijk kan ik nog vele jaren mee.”