Voor wie steek jij vandaag een kaarsje aan?

Marieke herdenkt haar zus

“Op 24 februari 2021, is op 40-jarige leeftijd mijn zus overleden aan complicaties van de behandeling van Acute Lymfatische Leukemie.

Ze mocht één dag naar huis om haar man en drie kinderen (14, 11 en 9) te zien. Hierna zou ze voor zeker vijf weken opgenomen worden en geïsoleerd liggen. Helaas is ze door complicaties na drie weken plotseling overleden, zonder enig afscheid of elkaar te hebben gezien in deze drie weken."

"Een van de vele mooie herinneringen is dat mijn zus bij de bevalling van mijn twee oudste kinderen is geweest. Mijn zus werkte op de verlosafdeling in het ziekenhuis. Op 29 juni 2021 ben ik bevallen van mijn derde kindje, wat emotioneel zwaar was zonder mijn zus. Maar des te dankbaarder ben ik dat zij er wel was bij mijn andere twee kinderen. Dit is een hele waardevolle herinnering die ik voor altijd met mij meedraag.’’

Henrike herdenkt haar zoon David

“Dit zijn wij. Ons gezin. Toen nog compleet. Tot op 28 februari 2021 ons hele leven op z’n kop kwam te staan. Op die dag is onze lieve David (10 jaar, midden op de foto) door een ongeluk naar de Heere Jezus is gegaan."

"Gelukkig heb ik veel mooie herinneringen. Welke ik erg koester, is dat hij en ik samen in het zwembad zaten bij een vakantiehuisje in Frankrijk. De laatste vakantie dat we met z'n vijven waren, achteraf gezien. Het was heerlijk weer, het Franse land om ons heen, de cicades die hun geluid lieten horen en wij samen relaxed in het zwembad. Z'n papa en broers op de achtergrond bij het huisje, dat was fijn. We missen David enorm. De Heer is onze Schuilplaats.”

Mariëlle herdenkt haar moeder

“Mijn allerliefste moeder, Jenny Oost-Kersloot, is op 5 februari van dit jaar overleden aan de gevolgen van het coronavirus. Ze is 62 jaar geworden. Mijn moeder heeft gestreden tot het laatste moment en is uiteindelijk op 5 februari 2021 Thuis gehaald, veilig in Jezus' armen. Eén van de vele mooie en dierbare herinneringen zijn juist de kleine dingen die we samendeden."

"Zoals uren met elkaar bellen, zonder iets te zeggen. Gewoon ervaren dat we contact hadden en ondertussen allebei ons huishouden doen en elkaar op de speaker meenemen door het huis. Ik koester die momenten en merk dat ik dat met mijn eigen dochters inmiddels ook doe. Je hoeft niet altijd iets te zeggen. Weten dat je er voor elkaar bent is genoeg. Die momenten zijn, wanneer het niet meer kan, misschien wel het meest kostbaar.”

Esther herdenkt haar zoon Pieter

“Dit jaar is onze oudste zoon Pieter overleden. Pieter was, net, 17 jaar oud toen hij een ongeluk kreeg met de scooter. Hij heeft een week op de IC van het Erasmusziekenhuis gelegen en is op zondag 5 september in het bijzijn van mijn man en mij overleden. In onze toespraak verwoordden we ons verdriet zo: Wij geloven dat Pieter daar is waar God hem wil hebben, maar o God, wat hadden we hem graag nog langer bij ons gehouden."

"Naast het verdriet hebben we door zijn overlijden mogen zien wat een mooie vriend Pieter was voor de groep om hem heen en wat een lieve vrienden hij had. Wij zagen hem vaak als de puber die we moesten stimuleren te douchen en op tijd uit bed te komen. Zijn vrienden zagen een jongeman bij wie ze terecht konden om raad te vragen. Een vriend die bezorgd was en hen vroeg om een berichtje te sturen als ze thuis waren gekomen na een feestje. We missen Pieter enorm, het verdriet doet zo'n pijn, we houden zo veel van hem!”

Martine herdenkt haar zus

“Afgelopen 2 maart ben ik mijn zus Andriene verloren aan de gevolgen van het coronavirus. Ze is 40 jaar oud geworden. In eerste instantie vielen de klachten mee. Na een week goed ziek te zijn geweest begon ze langzaam wat op te knappen, maar op zondag 28 februari ging het totaal mis. Haar partner trof haar wat verward aan op de trap. Hij begreep meteen dat er iets mis was. Belde 112 en een paar cruciale uren later lag ze in het ziekenhuis. Totaal buiten westen."

"Wat wij toen nog niet wisten is dat zij naast het coronavirus een koortslip had. In heel extreme gevallen, als je immuunsysteem heel laag is, kan een herpesvirus in je hersenen terechtkomen. Ze heeft het ene na de andere herseninfarct gehad. Op 2 maart is zij overleden. Zij laat in ons leven een enorme leegte achter. Mijn zus voelde zich altijd wat 'minder' doordat zij een lichte handicap had aan haar hand. Wij zeiden altijd: Je bent niet minder en zeker niet voor God. Voor God ben je een parel in Zijn hand. Die tekst hebben we op haar grafsteen laten zetten.”

Eline herdenkt haar moeder

“Afgelopen 14 juni is mijn moeder overleden aan de gevolgen van baarmoederkanker. Ze is 81 geworden. Half maart kregen we te horen dat zij ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Mijn moeder had uitgezaaide baarmoederkanker. Een verdrietige korte periode van afscheid nemen brak aan. Wat het extra moeilijk maakte voor haar, is dat mijn dochter bekend maakte dat ze in verwachting was; mijn moeders eerste achterkleinkind kwam eraan. Wat had ze dit graag mee willen maken."

"Ze hield van zingen en we zijn ervan overtuigd dat zij verder zingt bij haar Hemelse Vader. Ik heb vele mooie herinneringen aan mijn moeder en daar ben ik heel dankbaar voor. Het mooiste vind ik nog dat ze de trouwdag van mijn dochter heeft mogen meemaken. Dit was in februari 2020. Links op de foto staat mijn moeder, rechts ben ik. Mijn dochter (de bruid op de foto) is nu net moeder geworden van Jet (22 okt. 2021). Een prachtig meisje; ik ben oma geworden! Wat zou ik het graag willen delen met mijn moeder...”

Lees ook: Thomas (41) neemt in een hospice afscheid van zijn zwangere vrouw en twee jonge kinderen. "We zagen de tumor groeien en toch bleven we lachen."