Ver­pleeg­kun­di­ge Linda is een hit op TikTok: ‘Lachen is belangrijk, zeker in de zorg’

Het is midden in het coronatijdperk. Terwijl de corona-afdelingen overstromen, wordt de andere patiëntenzorg in de ziekenhuizen afgeschaald. Verpleegkundige Linda en haar collega’s van het St Jansdal Lelystad zitten vaak hele dagen achter een bureau, administratie te doen. En daar worden ze ongelukkig van. “Wij zijn mensenmensen, we zijn niet gemaakt om hele dagen achter de computer te zitten en de telefoon op te nemen”, vertelt Linda.

In die tijd is Linda’s jongste zoon van 16 actief op TikTok. Linda: “Bij gratie mocht ik een filmpje zien dat hij had opgenomen met een vriend, waar ze een dansje deden. Ik dacht: dat kan ik ook! In drie tellen maakte hij een account voor me aan. Dat weekend appte ik naar mijn collega’s: ‘Meiden, ga dit dansje thuis oefenen – maandag aan het eind van de middag nemen we het op.’”

En zo geschiede: op maandagmiddag staan Linda en haar collega’s voor de camera. “De een begon met links, de ander rechts – we hebben keihard gelachen. Uiteindelijk ging het goed en zetten we het filmpje op TikTok. De volgende dag wilden we het nog een keer doen, en daarna namen we een keer een sketch op. Het werd een leuke afsluiting van de dag in die coronaperiode.”

TikTok-hit

Al snel krijgen ze reacties uit het hele land, ook van collega’s uit andere ziekenhuizen. “‘Wat hebben jullie een leuk team’, ‘we hebben zo gelachen tijdens de koffie’, ‘ga ermee door, want het geeft wat ontspanning’. We groeiden heel snel in die periode, we waren een van de eersten in de zorg die dit zo deden.”

De afdeling PR & Communicatie van hun ‘eigen’ ziekenhuis pikt het ook op. Linda: “We dachten: oh, nu zijn we betrapt… Maar ze vonden het juist superleuk! Ze wilden graag dat we ermee doorgingen. Zo veranderde het doel langzaam: het begon met gekkigheid en ontspanning voor onszelf, maar door die filmpjes lieten we zien hoe belangrijk het is om in een goed team te werken en ook te lachen binnen de zorg. Ik heb een korte periode op de corona-afdeling meegedraaid, dat was heel intensief. Als je dan merkt dat collega’s in de pauze keihard lachen om onze filmpjes en er vervolgens weer tegenaan kunnen, dan wil ik daar graag mee verder. In de zorg mag ook gelachen worden, het is niet alleen maar droefenis.”

Zorg, dieren en onderwijs

Inmiddels werkt Linda bijna vijfendertig jaar in de zorg. Als tiener vond ze van alles leuk: de zorg, iets met dieren, en het onderwijs. “Maar ik heb mijn havo niet afgemaakt. Ik kon wel leren, maar vond het niet leuk. Na een beroepsvoorbereidende opleiding in die tijd, de Intas, solliciteerde ik als ziekenverzorgende. Ik rolde prima door alle testen heen, maar ik werd niet aangenomen omdat ik zo jong was – ik was zestien jaar.”

“Ze vroegen me waarom ik niet verder met verpleegkunde zou gaan. Dat ben ik gaan doen, ik kon meteen beginnen in Lelystad. Een paar maanden later werd ik gebeld: ‘Linda, we hebben een enorme fout gemaakt. Je hebt officieel je havodiploma niet, en ook geen mavo.’ Ik had daar niet om gelogen – zíj hadden het over het hoofd gezien. Maar mijn start was goed, dus ik mocht me bewijzen. En zo ben ik erin gerold.”

Loopbaan

Jarenlang werkte Linda op de afdeling verloskunde/gynaecologie. “Ik was ervan overtuigd dat dat getut met die baby’s niet bij me paste, maar ik heb het vijfentwintig jaar gedaan. En het onverwachte, hectische van de verloskunde vond ik ook erg leuk.” Op een gegeven moment wilde ze wat nieuws leren en zichzelf uitdagen. “Door de gynaecoloog werd ik gevraagd om een eigen spreekuur op te richten op het gebied van incontinentieklachten. Dat werd één dag in de week, en al snel breidde zich dat uit naar twee dagen, naast mijn werk op de verloskundeafdeling.”

In 2017 kwam er een vacature vrij op de polikliniek urologie, waar ze Linda graag wilden hebben. “Ik heb er even over na moeten denken om verloskunde helemaal op te geven, maar ik vond dit wel heel erg leuk.” Inmiddels heeft Linda zich gespecialiseerd in alles wat met incontinentieproblemen en seksuologie te maken heeft, met name erectieproblemen. Daarnaast geeft ze les over haar vakgebied op de Antonius Academie in Utrecht. “Zo doe ik toch ook nog wat met onderwijs. En ik woon buitenaf met een kinderboerderij om me heen, dus ik doe zelfs wat met dieren.”

Ziel en zaligheid op tafel

“Alles is op mijn pad gekomen. Ik vind het mooi dat mensen dat vertrouwen in mij hebben en mij die kansen geven. Ik vind het ook heel leuk om te doen, ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn. Vooral de wisselwerking tussen de patiënt en mijzelf – ik hoor ook altijd dat dat mijn kracht is. Het gemak waarmee ik communiceer met patiënten, soms leggen ze hun hele ziel en zaligheid bij mij op tafel.”

“Veel van mijn patiënten kunnen niet goed plassen en moeten leren om zelf te katheteriseren – een slangetje in hun plasbuis aanbrengen. Die categorie patiënten komt altijd argwanend binnen, zo van: wat gaat dat mens doen? Maar ik ga altijd eerst bij die mensen zitten, vraag hoe ze erin staan en of ze begrijpen wat we gaan doen. Negen van de tien gaan opgelucht de deur weer uit: ‘Wat is me dat meegevallen!’”

Kwaliteit van leven

“Ik wil wat voor mensen betekenen. Wat voor mij soms heel eenvoudig is, is voor een ander heel waardevol. Ik ben geen Florence Nightingale (grondlegger van moderne verpleegkunde, red.), ik wil er ook wat mee verdienen – maar ik heb echt het gevoel dat ik wat bijdraag. Aan de verbetering van kwaliteit van leven. Soms denken we maar heel simpel mee. Sommige mensen met incontinentieproblemen gebruiken washandjes of maandverbandjes van hun vrouw. Dan adviseer ik ze welk verband ze moeten gebruiken. Zoiets geeft ze zoveel meer vrijheid om dingen te ondernemen. En dan is het zo leuk om te horen dat je een tijd later hoort dat het goed gaat. ‘We zijn zó blij met je’, zeggen ze dan.”

“In de coronaperiode moesten we afstand bewaren. Dat vond ik heel moeilijk, omdat patiëntenzorg vraagt om menselijkheid. Een arm om je heen, ruimte bieden om te huilen. Ik had een patiënt die ik jarenlang intensief zag, omdat ik hem wekelijks blaasspoelingen gaf. In die periode kreeg hij te horen dat hij uitbehandeld was. Hij en zijn vrouw kwamen bij me langs, zijn vrouw was in tranen. Ik zei tegen haar: ‘Ik zou je zó graag een knuffel willen geven.’ Zij zei: ‘Ik zou dat ook zo graag willen.’ Toen hebben we elkaar dwars tegen de protocollen in geknuffeld. Haar man is daarna vrij snel overleden. Zo’n moment van afscheid nemen, en dat ze van jou ook die knuffel nodig hebben, is heel bijzonder.”

• Stem nu op jouw favoriete zorgprofessional van het jaar!

  Wie is jouw favoriete zorgprofessional? Stem nu en ontdek op 12 mei wie dé zorgprofessional van het jaar 2025 wordt.

  Stem nu op jouw favoriete zorgprofessional van het jaar!

Lachen is belangrijk

Linda is nog lang niet van plan om te stoppen. “Ik heb het onwijs naar mijn zin op de afdeling. En ook met TikTok ga ik door. We maken de filmpjes samen, soms doen ook artsen en collega’s van andere afdelingen mee. We hebben een fantastische samenwerking, ongeacht opleiding. Al kunnen we maar één iemand laten lachen, dan is het nog goed. Lachen is zo ontzettend belangrijk, zeker in de zorg. Humor kan je ontzettend helpen, ook als patiënt, het is een goed medicijn en maakt nare situaties draaglijker.”

Samen met Mercy Ships en NU’91 zoekt de EO naar de Zorgprofessional van het jaar. Stem op jouw favoriet via eo.nl/zorg en ontdek op 12 mei wie dé zorgprofessional van het jaar 2025 wordt.