Het doet pijn om mijn vader kwijt te zijn, terwijl hij nog in leven is #vaderdag

Het is tegenwoordig niet meer uitzonderlijk wanneer je een van je ouders moet missen, zelfs wanneer ze nog in leven zijn. Denk maar aan echtscheidingen, mentale stoornissen of conflicten. Degenen van wie je het meest houdt, maar ook die je het meest kunnen kwetsen, dragen vaak dezelfde achternaam als jij. Als je op deze manier je vader of moeder mist, dan is hij/zij misschien nog wel in leven, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

De ultieme conversatiedoder

Het blijft heftig dat ik tijdens elk oppervlakkig gesprek de chaos die door mijn ouder(s) is achtergelaten in een volzin moet vatten. Daarmee is de kous dan af voor m’n gesprekspartner. Het is namelijk de ultieme conversatiedoder. Niet omdat ik er zelf niet over kan of wil praten. Maar vaak moet ik me verantwoorden waarom ik geen contact meer heb met een ouder. Terwijl ik waarschijnlijk begrip en meeleven zou hebben ontmoet als ik mijn ouder verloren zou hebben.

Iemand op een positieve manier kunnen missen is eigenlijk best kostbaar. Je hebt mooie herinneringen, en het denken aan die persoon brengt naast verdriet ook een glimlach op je gezicht. Hoe rauw is het missen van zo’n positief gemis? Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk is als je een ouder verliest aan de dood. Maar een ouder verliezen aan het leven is net zo verschrikkelijk. Het doet pijn dat de enige hoogtepunten die ik in retrospectief kan ontwaren, bestaan uit hopen puin. Met een lach en een traan iemand gedenken op feestdagen is er dan niet bij.

Beladen dagen die schurend pijn doen

Af en toe kan ik lachen, maar dan hooguit om de bizarre waanideeën wat minder heftig te maken. Tranen of woede-uitbarstingen over de situatie zitten vaak subtiel verscholen in een ogenschijnlijk onnozel voorval. Als ik me in zo’n situatie bevind, is het altijd vermoeiend en confronterend dat het weer het seizoen is voor het vieren van moederdag en vaderdag. Het kunnen van die beladen dagen zijn die, ondanks dat ik er ogenschijnlijk laconiek in sta, toch schurend pijn doen van binnen.

Wanneer je vader afwezig is… Nooit dichterbij betrouwbaar overkomende mannen in mijn omgeving durven komen, omdat geen huwelijk meer heilig is. Het missen van een moeder… Dat er iemand is die zonder poespas zomaar voor me kookt. Of die feilloos aanvoelt wanneer iets niet in de haak is, al voor ik er iets over gezegd heb. Het niet kunnen vragen naar hoe mijn vader of moeder de uitdagingen in het leven heeft benaderd, omdat ik dat eigenlijk wel weet – door fysiek of mentaal te vertrekken.

Stop met springen en vermijden

Sommige dingen zijn kapot en blijven wringen. Het is legitiem dat dit pijn doet, ondanks dat ik me als christen al snel schuldig voel – want is God niet alles wat ik nodig heb? God weet van de situaties waar ik geen woorden aan wil vuilmaken. Maar het doet pijn en dat hoef ik niet op een sociaalwenselijke manier te bagatelliseren. Het is niet goed, het blijft niet goed, het is kapot.

Negatieve feitelijke realiteit is er en mag er zijn, net als de goede dingen in het leven. De Amerikaanse dichter Emily Dickinson schreef: A wounded deer leaps the highest. Dus zeg ik ook tegen mezelf: Stop met springen en vermijden. Sta in plaats daarvan eens rustig stil en geef anderen de kans om bij de wond stil te staan. Om zo in verbinding een klein stukje genezing teweeg te brengen. Het mag echt.

<hr/>

Jolien is een pseudoniem, omdat het een delicaat onderwerp en verhaal is, hebben we hiervoor gekozen.