Troosteloze ge­luks­zoe­kers

Voor de zekerheid vertelde ik dat we inmiddels drie kinderen hebben. Ja, dat had Neri op Facebook gelezen en hij appte terug dat ook zij gezinsuitbreiding hebben. Zij hadden vijf kinderen geadopteerd. Ik dacht dat het een autocorrectiefoutje was en dat hij één kind bedoelde. Ik vroeg hem nog of zijn gezondheid ons bezoek wel toeliet, want hij was nog herstellende van prostaatkanker. Gelukkig ging het redelijk goed en konden we gewoon op bezoek komen.

Toen we het huis van Neri binnenstapten, leek het of de vakantiebijbelclub nog aan de gang was. Het was er een chaos van kinderen, verf en kwasten. Maar het bleken slechts de voorbereidingen te zijn voor de club die een week later in zijn huiskerk gehouden zou worden. Behalve een paar neefjes, waren de meeste kinderen toch echt onderdeel van het gezin. Neri en Karina hebben écht vijf kinderen geadopteerd, in de leeftijd van 12 tot 16 jaar. Cathy van 15 is zwaar gehandicapt, wat misschien wel de reden was dat niemand anders het hele stel in huis wilde nemen. Maar volgens Neri zijn de kinderen op zijn pad geplaatst en is het een zegen. Het ontroerde me toen ik zag hoe Cathy uit haar stoel werd getild door haar broer en hoe ze grapjes met haar maakten.

De huiskerk van Neri staat in een wijk waar ook veel migranten langskomen, die vanaf de zuidgrens drieduizend kilometer lopen naar de noordgrens met de Verenigde Staten. De migranten hebben al een lange weg afgelegd voordat ze hier zijn. Ze komen uit Midden-Amerikaanse landen, maar ook van veel verder weg, zoals Syrië en Afghanistan. Neri en zijn gezin maken af en toe maaltijden voor de migranten die langs hun huis komen. Hij zou wel meer willen doen, maar door de medische kosten en de gezinsuitbreiding laten de financiën dat niet toe. We namen later die middag weer afscheid, maar ik prentte me in dat ik het voorbeeld van dienstbaarheid van Neri en zijn gezin niet wil vergeten.

Na een week in onze oude woonplaats rijden we terug richting Cancun. De eerste tweehonderd kilometer gaan richting het noorden. Het is nog vroeg, maar toch al veertig graden, een vochtige warmte. Kilometers lang moeten we langzaam rijden omdat de rechterbaan van de snelweg gebruikt wordt door een migrantenkaravaan van meer dan tweeduizend mensen. Zwijgend kijken we naar de voort-sjokkende mensen op kapotte slippers. We zien mannen en vrouwen, moeders die baby’s en kleine kinderen dragen. Een van de mannen draagt een klein kindje op zijn schouders. Laurens kan zijn tranen niet meer bedwingen. “Het lijkt net Simon”, zegt hij, en Olivia en ik knikken instemmend. Olivia vraagt zich af waarom deze mensen ook wel ‘gelukzoekers’ worden genoemd; de stoet ziet er heel troosteloos uit. Laurens wil graag bidden voor de mensen en vooral voor de kinderen in deze groep. Dan slaan wij af naar het oosten – de migranten moeten nog zo’n 2750 kilometer doorlopen voor hun geluk.