Postnatale depressie: 'Ik kreeg kortsluiting in mijn hoofd'

Ik breek weer. Dieper dan ooit. Een banaal gebeuren op een fout moment doet me ontploffen. Ik kook van woede en zet mijn kinderen in de lege badkuip om ze tegen mezelf te beschermen. Ik reageer me af op deuren en wanden. Ik raak volledig in paniek en ben bang dat ik mijn kinderen iets zou aandoen. Uit ‘Ben je wel veilig bij mij?’

Tineke weet haar man en ouders te bellen en die komen meteen naar haar toe. Ze merkt al langer dat het niet goed met haar gaat en geeft dat ook aan, maar de artsen reageren niet adequaat. Ze omschrijft bovenstaande situatie als haar dieptepunt, waarna ze zich realiseert dat ze hulp moet zoeken. Uiteindelijk wordt ze viereneenhalve maand opgenomen.

Moedergevoel

In 2018 zit Tineke thuis vanwege een burn-out. Onverwacht raakt ze zwanger, en in 2019 krijgen zij en haar man Kenny dochter Alix. De zwangerschap verloopt goed, al moet het kindje eerder gehaald worden vanwege zwangerschapsvergiftiging. Meteen bij de geboorte wordt Tineke overstroomt door een gevoel van liefde. Alix blijkt een gemakkelijke baby en Tineke kan helemaal vertrouwen op haar moedergevoel.

In maart 2020 krijgt ze een miskraam. Lou is na twaalf weken en drie dagen overleden in Tinekes buik. De gynaecoloog adviseert een curettage om de foetus te verwijderen. Dit zou mentaal minder pijnlijk zijn, de kans op problemen achteraf verkleinen en de kans op een snelle nieuwe zwangerschap verhogen.

Wanneer de gynaecoloog het verloskwartier belt om de ingreep vast te leggen, stort ik in. Kenny pakt me vast en ik laat de tranen stromen. We blijven achter met zoveel vragen. Heeft mijn lichaam dit gedaan? Heb ik iets fout gedaan? Waarom moest onze baby sterven? Het hartje klopte enkele weken terug nog zo stabiel.  Uit ‘Ben je wel veilig bij mij?’

Kortsluiting

Drie maanden later is Tineke opnieuw zwanger. Deze keer ervaart ze enorm veel stress en ze krijgt paniekaanvallen. Ze houdt ook geen eten binnen. De halve zwangerschap moet ze thuisblijven. Dochter Aster wordt in februari 2022 geboren. “Ik was na de geboorte euforisch, maar eenmaal thuis uit het ziekenhuis verdween dat gevoel meteen. Ik had tijdens de zwangerschap niet door dat ik een groot mentaal probleem had. Drie dagen na de geboorte heb ik aangegeven dat het niet goed met me ging, maar de kinderarts deed daar niets mee.”

Aster huilt twaalf uur per dag en slaapt alleen in een draagdoek. Er blijkt sprake te zijn van koemelkallergie. Tineke is doodop. Ze kan niet meer op haar moedergevoel vertrouwen en hoewel ze een goede band had met Alix, verslechtert die ook. “Ik kreeg kortsluiting in mijn hoofd en kon haar niet meer lezen, ik zag niet meer wat ze nodig had. Ik had niet meer door wanneer ze moest slapen of iets nodig had.”

Boek: Ben jij veilig bij mij?

Als Aster acht maanden is en Tineke haar meisjes in de badkuip heeft gezet omdat ze instort, krijgt ze hulp. Ze wordt opgenomen. Aster gaat mee. Alix blijft bij Kenny thuis. Kenny mag anderhalve maand thuisblijven om voor de peuter te zorgen.

Tijdens de opname schrijft Tineke haar boek Ben jij wel veilig bij mij?. “Ik schreef al dagboekstukjes om dingen te verwerken. Ook op social media postte ik veel en daardoor kwam ik in contact met lotgenoten. Dat hielp mij ook weer verder. In mijn eigen omgeving dacht ik geen lotgenoten te hebben, maar pas toen ik mijn verhaal deelde, kwam ik erachter dat mijn oma zestig jaar lang depressief was na haar zwangerschap.”

Het is spannend om haar verhaal te delen in een boek, vindt Tineke. “Het is kwetsbaar, ik deel toch de meest breekbare momenten uit mijn leven.” Ze hoopt dat haar verhaal mensen die in eenzelfde situatie zitten, helpt. Maar ook dat hun omgeving het beter begrijpt. ''Ook vroedvrouwen en gynaecologen kunnen hier iets aan hebben, ik merk dat er veel te weinig wordt nagedacht over wat vrouwen nodig hebben na de bevalling.”

Tineke hoopt dat het boekje ook voorkomt dat lotgenoten ongevraagde adviezen krijgen.  Zoals: “Andere moeders doen het toch ook? Of: nu kom je toch wel weer naar huis?” De meeste steun had Tineke aan mensen die met haar kwamen wandelen. Of die haar even kwamen helpen met was vouwen en eten maken. “Ook vrienden die belden en vroegen: hoe gaat het nu echt met je? Het is soms lastig voor mensen om vragen te stellen, maar mij hielp het echt bij het verwerken en nadenken over wat ik nodig had.”

Elke crisis is een nieuw begin. Dat is maar een van de vele wijsheden die me duidelijk worden dankzij mijn depressie. Ja, dankzij. Ergens ben ik dankbaar dat ik deze depressie gehad heb. Dankzij de depressie krijg ik de kans om aan mezelf te werken, om mezelf opnieuw te leren kennen en om in essentie te gaan zoeken naar wat ik nodig heb, wat me energie geeft. Ik krijg de kans te zoeken naar wat ongezond veel energie opeist en te zien of ik die energievreters uit mijn leven kan bannen. Uit ‘Ben je wel veilig bij mij?’

Sterker uitgekomen na postnatale depressie

Het gaat nu goed met Tineke en haar gezin, al zijn ze er nog niet. “Ik was bang dat mijn relaties met Kenny en met de kinderen verstoord zou worden, maar we zijn er sterker uitgekomen. Kenny is met mij in therapie gegaan en we kunnen beter communiceren. Hij begrijpt beter waarom ik op een bepaalde manier reageer en weet wat ik heb doorgemaakt. Ik kan nu zeggen: ik heb een pauze nodig.

Bij oudste dochter Alix merkt Tineke nog wel gevolgen van de postnatale depressie. “Ze hangt heel erg aan mij, ik vrees dat dat het effect is van dat ik een tijd niet thuis was. Ze vindt afscheid nemen nu heel moeilijk, ook als ik even naar de winkel ga. Ik voel me wel schuldig naar mijn kinderen toe. Ik hoop dat mijn boek hen later helpt om te begrijpen wat er aan de hand was en dat mijn opname nodig was.”

Inmiddels is Aster een blije en slimme peuter. Alix is nog steeds gevoelig, zij heeft ook wat diagnoses gekregen. In de lente hoopt Tineke haar medicatie af te bouwen. “We zijn er nog niet helemaal, maar ik heb wel hoop.”

Ben je wel veilig bij mij? Tineke Vanobbergen, Uitgeverij Lannoo, 144 blz, €24,99

Tineke op insta: https://www.instagram.com/safewithmum/