TimZingt: 'Tranen biggelden over mijn wangen'

Het is geen geheim dat ik niet zo’n fan ben van het worship-gebeuren. Vooral sinds het zo’n industrie is geworden met echte rocksterren: prachtige mensen, instagrammable, die leven als een celebrity. Tijdens popconcerten treden ze op voor duizenden mensen. Hun orgiastische liederen zwepen iedereen tot een geestelijk hoogtepunt. Vroeger heette worship nog gewoon ‘praise’ en hadden opwekkingsliedjes nog vier regels of simpel één woord (Opwekking 5). En dat moest je dan een keer of acht herhalen. Zonder enige muzikale aanleg kon je ze begeleiden op een simpele gitaar. Je had geen professionele band nodig om het beoogde effect te krijgen.

Er was alleen Ronduit Praise met Wim Grandia. Het is maar goed dat er toen geen social media waren, anders was hij roemloos aan zijn eind gekomen. Wim zou een meme zijn geworden: bij die praiseavonden dirigeerde hij met wanhopige handgebaren de samenzang en het allergekste wat we deden was ons handje in de lucht. Intussen is praise echter gemuteerd tot worship en staat de Opwekkingsbundel vol met liedjes die je alleen met een goed getrainde band kunt spelen.

En toch ineens uit het niets enorme ontroering. Terwijl ik nou niet echt mijn best deed om ‘in aanbidding te blijven’, zoals dat in vakjargon heet. Het kwam misschien doordat ik al een beetje moe was. Het lied bevatte ook alle clichés waarvan ik zo weet hoe ze werken. Akkoordschema’s: Cmaj7, C/D, Bm Em. Modulatie bij het laatste refrein. Dat is al zo oud als Opwekking 308 en 418. Waarom dan zo ontroerd?

Misschien is het dit: het was een eenvoudig lied, zonder de grootspraak over wat er allemaal niet zou gebeuren als ik me eens zou toewijden. Het zong mee met de engelen, die voor de troon ook niet verder komen dan het herhalen van ‘heilig’. Ik liet me meedragen met de melodie en stelde me voor dat het zo zou kunnen klinken in de hemel. En toen gebeurde wat met iedereen zal gebeuren als je daar bent.

Je houdt het niet droog.