Tieners bij de kerk houden? 'Het draait om echtheid'

“Vorig jaar was ik met een groep uit Gouda op de EO-Jongerendag. Een stadion vol tieners, die het natuurlijk bar naar hun zin hebben op zo’n dag. Eén moment trof me diep. Op een gegeven moment werd vanaf het podium gezegd: ‘Doe je telefoon omhoog en laat je licht schijnen als jij je weleens eenzaam voelt.’ Van die vijftienduizend jongens en meiden stak bijna de helft z’n arm de lucht in…

Alleen al zo’n feit laat voor mij zien dat het ongelofelijk belangrijk is dat jongeren zich omringd weten door een warme geloofsgemeenschap. Via hun telefoon zijn ze dag en nacht ‘verbonden’ met tig anderen. Maar in de kerk kunnen ze echte verbinding vinden. Een verbinding die veel dieper gaat.

'Lastige leeftijdsgroep'

‘Tieners? Oei, dat is zo’n lastige leeftijdsgroep!’ Dat hoor ik vrijwilligers soms zeggen. Zij werken liever met jongere kinderen, waar we ook toegewijde mensen voor nodig hebben. Zelf zie ik er vooral de uitdaging van in. Als het om jeugdactiviteiten gaat, komen pubers uiteraard vaak voor de gezelligheid, en daar is niks mis mee. De gouden momenten ontstaan voor mij wanneer je vanuit de Bijbel iets kunt laten zien van wie God is, wat Hij doet, en wie Jezus Christus is.

Wil je jongeren betrokken houden bij de kerk, dan is het cruciaal dat zij iets van Jezus ontdekken in ons. Dat wij als ouders, als vrijwilligers en als jeugdwerkers samen met hen optrekken, en laten zien wat Hem volgen voor ons betekent in ons leven van alledag. Echtheid, daar draait het om. Schone schijn? Daar prikken ze direct doorheen. Al ken ik de verhalen van jongeren die afhaken, ik ben niet somber: Gods Geest werkt nog steeds, en er zijn ook andere verhalen.

Taizé-ervaring

Eén voorbeeldje. In Gouda gaan we jaarlijks met een groep tieners naar Taizé. Twee jaar geleden waren dat twaalf 18-plussers, van wie er veel niet meer in de kerk kwamen. Toen we daar de eerste keer in de kerk kwamen, merkte ik dat ze wat onwennig en giechelig waren. Logisch. Maar gaandeweg gingen ze helemaal mee in het vaste ritme: diensten met drie keer acht minuten stilte, afgewisseld met liederen en Schriftlezingen. Achteraf zeiden ze allemaal dat ze daar God hebben ervaren, en hadden ontdekt: God moet weer echt deel gaan uitmaken van mijn leven. Ik zal nooit vergeten dat één meisje uit onze groep huilend in gebed haar hele hart luchtte bij het kruis dat daar in de kerk ligt.

In Gouda zijn er vierhonderd vrijwilligers betrokken bij jeugdwerk. Daar heb ik heel veel respect voor. Want iedereen is tegenwoordig druk-druk-druk. Toch maken zij – pro Deo – tijd vrij om samen met jongeren de weg van Christus te gaan. Ik ervaar het als een zegen, en ik zie wat het voor kinderen en tieners betekent dat zij tijd en aandacht aan hen geven, in een tijd waarin de kerk een van de weinige plekken is waar je die überhaupt kunt vinden.”