Thuiskomen na weken vrij­wil­li­gers­werk: 'Hoe gaan we door als we beiden veranderd zijn?'

Daar staat de grote zwarte tas weer in de kamer. En die stinkende werkschoenen ernaast. Na vier weken zit ‘ie weer aan de ontbijttafel. ‘Goedemorgen, pap’. ‘Goedemorgen, Mees’. 

Ik heb de kinderen vannacht al even wakker geknuffeld. Vanochtend kijken we elkaar weer in de uitgeslapen ogen. Zeven uur – ontbijt met z’n vijfjes. Hoe ver we de rest van de dag ook uitwaaieren; wij beginnen de dag samen. Wij zijn de Timmermannetjes. 

Inschikken

Nou ja, samen. Het is wennen – zo’n eerste week. Het is inschikken voor Lieve van 16. Plots is mama niet alleen dat luisterende oor, die alle tijd voor je heeft, maar moet je haar delen met je vader. Van het ene op het andere moment heb je twéé opvoeders om te overtuigen dat het een goed idee is om midden in je toetsperiode een weekend te gaan logeren bij vriendinnen. ‘Toen jij weg was mocht het wèl!’.

Juul (14) neemt haar tijd. We kijken elkaar over het ontbijt aan, maar zeggen niet veel.  Wij hebben ons ritueel. Al vanaf haar 4e jaar drinken we elke dag samen een bakkie op de bank. Wat begon als een eierdopje met opgeklopte melk is na 10 jaar veranderd in een krachtige latte macchiato. In de juiste koffiemokken; Juul in die mooie grijze die ik voor haar kocht in Sarajevo. En ik in die ene zij speciaal voor mij meenam van haar werkweek in London. Dit is onze taal van de liefde. ‘Daar was ik drie weken geleden, pap’, wijzend op het plaatje op mijn mok.’ Canterbury Cathedral.’ ‘Wow, vertel eens. Hoe was dat?’

Hard werken

Invoegen, noemt Doortje het. Na vier weken los van elkaar zijn we plots weer samen. Tranen van geluk als we elkaar zien door het glas bij Arrivals. Met een knuffel waar Joris Linssen meer van zou willen weten. ‘Dag liefde van mijn leven’. 

Maar dan gaat de theaterspot uit en begint Het Gewone Leven. Want hoe heerlijk het ook is om bij elkaar te zijn, het is hard werken.

Hoe kies je na weken zonder elkaar weer voor een gezonde wederzijdse afhankelijkheid? Wie gaat er ‘voor’ als je allebei moe en vol van je eigen verhaal bent? Hoe gaan we door met waar we samen waren als we beiden veranderd zijn? Eerlijk gezegd: we weten het niet zo goed. Het is liefdevol aanploeteren in de wetenschap: hoeveel we elkaar ook vertellen, er blijft een deel onbesproken en niet begrepen. ‘Je had het erbij moeten zijn.’

Van een fundamentalist win je het nooit. Na vier weken werken in de jungle op Samos, ben ik niet de redelijkste. Aldus Doortje. Ik: ‘Onze 20 jaar oude zalmroze badkamer aan vervanging toe? Wees blij dat we een toilet hebben. Twee nog wel. Voor een gezin van vijf. Op Samos leven vijfduizend vluchtelingen. Zonder toilet.’ 

Gelijk hebben en er niets mee bereiken. Met vallen en opstaan leren we zien dat er twee werkelijkheden bestaan. Allebei echt. Allebei waar. Dus gaan we rond de tafel als we elkaar kwijt zijn. ‘Sorry, ik wil jou en jouw verhaal recht doen. Wil jij dat ook bij mij?’ 

Achter de feiten aanlopen

En ondertussen staat daar die tas. Die hele grote versleten tas van zeildoek die me afgelopen drie jaren heeft vergezeld. Van Irak, Sarajevo, Samos tot op zee voor de kust van Libië. Ik leef uit die tas. Het is mijn thuis als ik niet in Nederland ben. Inpakken voor een nieuwe reis kost me nog geen uur. 

Uitpakken als ik weer thuis ben is een ander verhaal. Ik loop er nog dagen langs. Net als m’n hoofd sukkelt de tas achter de feiten aan. Ben ik thuis, dan is mijn hart op Samos. Ben ik op zee, dan verlang ik naar huis. Hello. Goodbye. 

Naast zijn vrijwilligerswerk in het buitenland is Rob inspirerend spreker bij bedrijven in Nederland. Rob is getrouwd met Doortje en samen hebben zij drie tieners: Lieve (16), Juul (14) en Mees (12). 

 Wil je Rob volgen? Dat kan via zijn Facebookpagina.