Tessa is dolgelukkig met haar zoontje, maar moet zijn twee­ling­broer­tje missen

TW: dit verhaal gaat over het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap. 

Dolblij is Tessa als ze erachter komt dat ze zwanger is. “Ik had altijd al een kinderwens, maar dat het zó snel zou lukken had ik niet verwacht.” Dan blijkt het bij de tweede echo ook nog eens een tweeling te zijn. “Mijn vriend moest even schakelen, we hadden net een nieuw huis, dat helemaal was ingedeeld op één kindje. Maar ik was meteen heel blij, ik riep al langer dat ik een tweeling wilde.” 

Groeiachterstand

De eerste weken van de zwangerschap verlopen soepel, maar daarna krijgt Tessa last van extreme vermoeidheid, misselijkheid en bloedingen. “In week veertien werd ik ‘s nachts wakker in een bloedbad. Ik stond op en het gutste langs mijn benen. Ik dacht meteen aan een miskraam. De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis, en daar zagen ze toch twee kloppende hartjes. Toen begon de rollercoaster.” 

Noxx blijkt qua groei achter te blijven, dit wordt ook wel selectieve foetale groeivertraging genoemd. Hierbij is de placenta oneerlijk verdeeld, waardoor het kleinste kindje minder toegang heeft tot voedingsstoffen en zuurstof. De artsen stellen een selectieve reductie voor: het beëindigen van de zwangerschap van Noxx. Als een kindje zelf sterft is de kans namelijk groot dat beide kinderen komen te overlijden.  

Dagelijks worstelen Tessa en Kevin met deze keuze. “Het is een gevoelig onderwerp. Heel veel mensen zeiden dat ze erachter zouden staan als we voor een selectieve reductie zouden kiezen, maar ik kon het niet. Wekenlang ging het dan weer beter en dan weer slechter. Iedere twee weken was het opnieuw spannend bij de echo. We waren steeds blij als we nog twee kloppende hartjes zagen. 

Ingreep

Normaal gesproken geven artsen geen advies over het al dan niet kiezen voor een selectieve reductie. “Met 21,5 week ging het dusdanig slecht dat ze toch een duidelijk advies gaven. Als ik niet voor de ingreep zou kiezen, zou ik beide kinderen verliezen.” Het advies van de artsen is unaniem. “Als een van hen nog wel een kans had gezien, had ik het niet gedaan.”  

Vanaf dat moment gaat het heel snel: de volgende dag staat de ingreep gepland. Lichamelijk valt het haar mee, maar mentaal is dat een ander verhaal. “Ik heb de drie dagen daarna alleen maar gehuild, wekenlang was ik zó intens verdrietig. Het zwaarste was voor mij dat ik de keuze heb moeten maken. Toen kwam er een dag dat ik een keer niet verdrietig was. De dag erna voelde ik mij schuldig dat ik niet had gehuild. Dat schuldgevoel blijft hoog zitten.” 

Genieten van de zwangerschap lukt haar niet. “Je bent alleen maar bezig met het negatieve. De hele zwangerschap ging het om Noxx, over Fedde maakte ik mij niet druk, die redde het wel. Pas in een heel laat stadium ging ik nadenken over de babykamer en de kinderwagen.” 

Bevalling

Met 37 weken wordt Tessa ingeleid en begint de bevalling. “Dat was een heel bijzonder moment. Eerst kwam Fedde en daarna kwam Noxx, die zat vast aan de placenta. Ik had twee kinderen op mijn borst liggen. De emoties kwamen een paar dagen later, op dat moment was ik vooral trots dat ik twee kinderen op de wereld had gezet. Het was een omschakeling in mijn hoofd, dat het tijd was om ook te gaan genieten.” 

Haar maatschappelijk werker had haar erop voorbereid dat een kindje na selectieve reductie vaak niet meer te herkennen is. “Maar Noxx was echt nog een kindje, waar ik zo op hoopte. Hij was plat, maar had duidelijk een hoofdje, handjes en voetjes.” 

Na de bevalling moet Fedde een paar dagen op de couveuseafdeling doorbrengen. “Hij kreeg een vlinder op zijn bedje als symbool voor Noxx. In het ziekenhuis werd overal heel goed in meegedacht.” 

Het afscheid van Noxx wordt klein en intiem gehouden. “We waren met zijn drieën, Kevin, zijn dochter en ik. Het crematorium was nog leeg. We waren daar ’s ochtends, want de oven hoeft niet superheet te zijn voor een baby’tje. Er stond een piano, waarop Kevins dochter een liedje speelde. Het was heel mooi.” 

Moederschap en rouw

Ondanks de rouw geniet Tessa ontzettend van het moederschap. “Fedde had eerst heel veel aandacht nodig, vanaf het begin was hij aanhankelijk. Hij wilde altijd bij mij zijn, en op mijn borst liggen. Hij start zijn leventje met een gevoel van gemis. Ik spreek regelmatig mensen die een tweelingbroer of -zus zijn verloren, en daar last van hebben. Dat vond ik in het begin wel lastig. Verder kunnen we ook veel genieten, de hele zwangerschap is over Noxx gegaan, nu is het tijd voor Fedde.” 

Het gemis steekt nog regelmatig de kop op. “Toen ik Fedde voor het eerst naar het kinderdagverblijf bracht, dacht ik: ik had er twee moeten brengen. Een tweeling zien vind ik soms ook confronterend, maar tegelijkertijd gun ik het iedereen van harte. We hebben thuis een plekje voor Noxx, waar we elke ochtend een kaarsje aansteken. Ik vertel Fedde over hem, en we hebben een kinderboekje Mijn broertje is een superheld. Zo willen we hem spelenderwijs meegeven dat zijn verdriet er mag zijn en dat Noxx bij ons hoort.”