Stichting Boot­vluch­te­ling bestaat vijf jaar

“Vijf jaar geleden was er vrijwel niemand die bootvluchtelingen hielp en dus zijn we gewoon maar begonnen,” vertelt Annerieke Berg, directeur van Stichting Bootvluchteling. “Samen met de lokale bevolking,en later met vrijwilligers, hielpen we op de stranden van Malta en daarna ook op de Griekse stranden en in de steden daar. Eerst met hulpgoederen, daarna met reddingsmissies op zee en ook met medische missies."

'We huilden en lachten'

“We plakten pleisters op het strand, trokken zee-egelpinnen uit voeten, hechtten wonden, troostten ouders die hun kinderen waren verloren en hielpen kinderen die hun ouders waren kwijtgeraakt,” somt Annerieke op. “Er werden baby’s geboren. We reanimeerden en smeerden boterhammen met pindakaas. We huilden en lachten mee. Er was droge kleding, medische verzorging en een vriendelijk woord voor iedereen die dat nodig had.”

Groei

Na de eerste missies groeide de organisatie door. De missies breidden zich uit en er kwam een kantoor met vaste medewerkers. “Net als beleidsplannen en begrotingen,” vertelt Annerieke. “Groei was nooit een uitgangspunt, want juist als kleine organisatie behoud je je slagkracht. Vijf jaar geleden hadden we niet bedacht dat we nu een organisatie zouden hebben die van zo’n grote waarde is voor zo veel mensen die op de vlucht zijn.”

Rauw randje

“Als organisatie zouden wij het liefst zo snel mogelijk overbodig zijn. Liever gisteren dan morgen pakken wij onze koffers.” Het is Anneriekes grootste wens dat kampen zoals Moria op Lesbos opgeheven worden en dat al die mensen op de vlucht een veilig thuis vinden. Dat maakt dat dit jubileum een rauw randje heeft. “Het feit dat wij al vijf jaar bestaan, is geen feestelijke gebeurtenis. En tóch vieren we het. Met een dankbaar en bewogen hart om al die mannen, vrouwen en kinderen die we de afgelopen jaren hebben kunnen helpen.”

Corona

Ook in coronatijd draait de medische missie in kamp Moria onverminderd door. “We zijn harder nodig dan ooit,” zegt Annerieke. “Het is wachten op een uitbraak in het kamp, en daar zijn we inmiddels goed op voorbereid. Van de binnengekomen donaties kunnen we beschermingsmiddelen, mondkapjes en medicatie aanschaffen.”

Oneindig veel leed

“Ik heb het weleens huilend uitgeschreeuwd op de stranden van Lesbos als we na een reanimatie voor de zoveelste keer een doek over iemand moesten leggen omdat het niet gelukt was hem of haar te redden. ‘God, waar bent U? U zegt dat U ons draagt, zelfs door het diepe water!’ Ik heb oneindig veel leed gezien. Dat stelde mijn geloof danig op de proef. Tegelijk had ik ook een diep besef dat God zonder onze mensenhanden niets kan doen. Wij zijn Zijn handen en voeten. Daarmee verbinden we ons, namens Hem, met mensen in nood.”