Stef Bos: 'Zo lang ik groei, leef ik'

“2020 was voor mij een jaar waarin hoop aan de horizon soms verscheen en soms verdween, een soort achtbaan. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wel eens dacht: in wat voor wereld zijn wij nu terecht gekomen? Durven wij nog te leven? Ooit leerde ik op school: geloof, hoop en liefde, en de grootste daarvan is de liefde. Misschien is dat zo, maar ik denk: zonder hoop kunnen wij niet. Dat heb ik ontdekt in het verloop van het afgelopen jaar. Op een gegeven moment creëer je dan je eigen punt aan de horizon. We moeten onze eigen hoop creëren.”

“Ik deed dat door mijzelf de herdefiniëren; als ik niet meer kan spelen, kan ik altijd nog schrijven. Dat heeft mij geleerd waarom ik dit eigenlijk doe, waarom ik hier al zolang mee bezig ben. Ik doe dit om een verhaal te vertellen. Dat verhaal hoeft niet van mij te komen, maar kan ook een verhaal zijn dat je doorgeeft. Toen ik dat opnieuw ontdekte, zag ik ook een soort punt aan de horizon. En dat is hoop.

Sindsdien weet ik, zoals ik ervaarde op meerdere momenten in mijn leven, het zijn juist de momenten waarop het even echt niet goed gaat dat je groeit. Mijn dochter van negen jaar heeft ‘s nachts groeipijn. Dan moet ik die beentjes even wrijven en zeg ik tegen haar: ‘Als je later prachtige lange benen hebt, is dit even de prijs die je ervoor moet betalen.’ Ik ben wel een optimist, dus hoop is mij niet vreemd. Maar ik was het wel eens kwijt moet ik eerlijk zeggen.”

Samen staan we sterk

“Toen ik Samen staan we sterk schreef, moest ik eigenlijk denken aan mijn moeder. Ik dacht wel: oei Stef, dit ligt er wel heel dik bovenop. Dit kan ook verkeerd uitgelegd worden, want je kunt ook samen sterk staan tegen anderen. Dat is niet mijn verlangen voor het leven en de werkelijkheid. Dus toen ik het in 1995 schreef durfde ik het eerst niet te zingen, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik erin geloof. Dus ik ben zó blij dat dit nummer tijdens het Concert van Hoop mocht doen. Zeker met het Metropole Orkest, want dan krijg je nog meer samenscholing in dat stuk.

Soms schrijf je iets en kom je er pas later achter wat het betekent. Vijf jaar geleden, vlak voor het overlijden van mijn vader, vroeg ik hem: Papa wat vind jij nou van deze tijd? Hij zei: ‘De mooiste momenten en de mooiste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt die heb ik samen gedaan, jongen. En jij zit de hele tijd op je telefoon te kijken. Je praat niet met mij maar je praat met mensen die hier helemaal niet zijn.’ Hij zei: ‘Wij moeten meer samen zijn, dat is er mis met deze tijd’. Daar kreeg ik de bevestiging van Samen staan we sterk.”

“Wat ik de lezer wil meegeven is dat wij soms worstelen met onszelf, ik ook. Je hebt niet altijd een idee wie je bent. Maar je leert jezelf kennen als je iemand anders in zijn ogen kijkt. Omdat wij allemaal met elkaar verbonden zijn. Dus als je dat kan toepassen, dan ligt de weg naar geluk open. Ook naar moeilijkheid, want de ander kan jou soms confronteren met jezelf, maar dan groei je. Mijn filosofie is: zolang ik groei, leef ik.”