Sophie werkte met haar man in de zending. Ze zijn nu terug in Nederland – en gescheiden

Sophie stelt zich voor. Iets wat ze vaker moet doen nu ze na jaren weer in Nederland woont. Er is alleen een complicerende factor: ze is onlangs gescheiden en haar leven staat op z’n kop. Dat maakt het gesprek er niet makkelijker op… 

‘Hey, volgens mij ben jij hier nieuw, klopt hè? Waar kom je vandaan?’

Het lijkt zo’n gemakkelijke vraag: ‘Waar kom je vandaan?’, maar op dit moment is het de moeilijkste vraag die je mij kunt stellen. Soms kan ik volstaan met ‘uit het Noorden van het land en sinds kort woon ik hier.’ Maar veel vaker wil de gesprekspartner meer horen, dus stotter ik me door de eerste zinnen heen.

Persoonlijke elevator pitch

Mijn leven is de afgelopen jaren complex en ingewikkeld geworden, niet simpel uit te leggen in drie zinnen. Dus heb ik mij erop toegelegd om mijn persoonlijke elevator pitch te schrijven die afhankelijk van de situatie uitgebreid kan worden met meer informatie. Komt-ie:

Hoi, Ik ben Sophie*. Ik ben opgegroeid in het Noorden van het land, studeerde in het midden van het land. Daarna vertrok ik met manlief** en dochter naar een buurland, waar onze zoon geboren werd. Na twee jaar studeren vertrokken we naar Azië, uitgezonden via een zendingsorganisatie, waar we met veel plezier werkten. Na bijna vier jaar én de komst van nog een zoon, zijn we naar Nederland teruggekomen. Nu wonen we sinds kort in het midden van het land en sinds nog korter zijn we gescheiden***. Onze kinderen wonen in hetzelfde huis en wij pendelen heen en weer tussen een appartement. Kortom, ik doe al mijn life-events in een halfjaar tijd. En wie ben jij?

Redelijk speechless

Het voordeel van deze elevator pitch is dat het mensen over het algemeen redelijk speechless achterlaat, want waar moet je beginnen met vragen stellen? Ze hebben vaak te veel vragen om ze allemaal in één keer te kunnen stellen. Dat geeft mij dan weer de mogelijkheid om snel naar hun leven te vragen en verdere uitweiding over het onderwerp te vermijden. Samenvattend reageert men vooral met: ‘Tjonge, heftig voor je, zo, nou hè’.

Toch wil ik niet langer het onderwerp uit de weg gaan. Daarom neem ik je de komende tijd mee in mijn zoektocht in het pasgescheiden leven en vertel wat dit met mij, mijn omgeving en mijn vertrouwen in de mensheid en God doet.

* Niet mijn echte naam. 

**Aangekomen bij het woordje ‘manlief’ begin ik te stotteren. Mijn hoofd draait overuren. Hij was inderdaad mijn man, maar ondertussen niet meer. Moet ik dat nu al vermelden? Als ik dat doe, zie ik de verwarring ontstaan op het gezicht van mijn gesprekspartner, maar als ik het niet doe is de shock later vaak nog groter. Soms vervang ik het door ‘mijn toenmalige partner’ of ‘mijn inmiddels-exman’, het shockeffect is bijna altijd aanwezig.

*** Hier weid ik soms uit over de aanleiding en oorzaken van onze breuk. Ook dit kent variaties, denk aan ‘geen verdere uitleg’ tot ‘hij gelooft niet meer en kreeg andere ideeën over relaties en trouw (uit te breiden met: en hij wilde deze onderzoeken, wat ik niet zo’n strak plan vond).’ Of ‘hij sprak af met andere vrouwen’ (dit laatste is de makkelijkste variant, die mij vrijwaart van allerlei verdere vragen, heel duidelijk is voor mensen en in Nederland ook een goede reden om niet bij iemand te blijven. Het slaat elk gesprek goed dood. Het is wel een zeer beperkte en simplistische weergave van de werkelijkheid, iets wat mij tegenstaat).