Simone uit ‘Op de spoed’: ‘Soms ervaren mensen hier de zwartste dag uit hun leven’

“De acute zorg is echt mijn ding”, vertelt Simone. “Ik hou van levendigheid en afwisseling. Op de Spoedeisende Hulp komen verschillende mensen en situaties voorbij. Van de allerjongste tot de alleroudste mensen en van heel ziek tot een gebroken pols. Daarnaast ben ik een tikkeltje ongeduldig en zie ik graag snel resultaat. Daardoor wist ik al heel snel dat dit de plek voor mij is.”

“Ik hoef mijn werkdag niet voor te bereiden. Van tevoren heb ik geen idee wat de dag mij gaat brengen en daar houd ik van. Er kan binnen vijf minuten totale chaos uitbreken. Wanneer dat gebeurt, is het belangrijk om rust en kalmte te bewaren. Die eigenschappen zijn nodig op de spoed.”

Intensieve contacten

“Wij zijn de brug tussen twee werelden. De verbindende factor tussen de ambulance of ziekenpost en het ziekenhuis. Het is niet altijd rennen en vliegen, maar toch zijn de contacten vluchtig. Je ziet patiënten maximaal een aantal uur en hebt intensief contact met hen. Mensen ervaren hier soms de zwartste dag van hun leven. Om patiënten daarin bij te mogen staan is heel bijzonder.”

“Zo kwam er eens een meisje van zestien de Spoedeisende Hulp binnen in de veronderstelling dat ze een longontsteking had. Uiteindelijk moest ik haar vertellen dat ze kanker bleek te hebben. In totaal heb ik maar drie uur contact met haar gehad. Toch weet ik nog precies wie zij is en wat haar levensdromen waren. Doordat je heftige dingen met elkaar meemaakt, is het contact intens. Een paar weken na haar bezoek op de Spoedeisende Hulp belde ik haar met de vraag hoe het met haar ging. Toen zei ze meteen: jij bent de dokter met die vlecht. Zo’n indruk maak je dus op elkaar. We waren elkaar niet vergeten.”

Zonder teamwork geen SEH

Niet alleen de band met patiënten is hecht. Simone: “Als je teamwork zegt, zeg je Spoedeisende Hulp. De lijnen zijn kort en we staan constant met elkaar in verbinding. Het kan bijvoorbeeld voor komen dat we met z’n tienen aan iemands bed staan om op die manier onze krachten te bundelen. Wat er ook gebeurt, we sleuren elkaar er doorheen. We praten met elkaar of leggen even een arm over de ander zijn schouder wanneer dat nodig is. Soms past juist een grapje bij de situatie, dat voel je aan. Doordat je de meest heftige en bijzondere dingen met elkaar meemaakt zal onze samenwerking anders zijn dan bijvoorbeeld die van mensen met een kantoorbaan. Als het team instort, kan je de Spoedeisende Hulp sluiten.”

De laatste kus

“Hoe erg een gebeurtenis mij raakt wisselt per situatie en ligt aan hoe goed ik in mijn vel zit. Uiteindelijk ben en blijf ik een mens, natuurlijk raken dingen mij. Af en toe zit ik thuis op de bank en kan ik een traantje wegpinken wanneer ik aan de momenten op de spoed denk. Dat zijn lang niet altijd de heftigste ongelukken en reanimaties. Juist de dingen die niet voor de hand liggen maken soms een enorme impact op mij.”

“Ik zie nog zo een bepaald echtpaar voor mij. Ze waren al langer dan 60 jaar bij elkaar en één van hen moest uiteindelijk worden opgenomen in het ziekenhuis. De ander moest weer naar huis. Dat moment van afscheid raakte mij ontzettend. De manier waarop zij elkaar een kus en een knuffel gaven. Je zag de liefde, en daarmee het verdriet, tussen hen. Het besef dat dit misschien de laatste kus kon zijn.”

“Wanneer ik een kamer binnenloop besef ik regelmatig dat ik binnen een paar minuten iemands wereld laat instorten, net zoals bij het meisje van veertien. Dat is een nare realisatie. Tegelijkertijd weet ik dat het nieuws gebracht moet worden, hoe verschrikkelijk het ook is. Dan kan ik maar beter iets betekenen door die boodschap op een goede manier te brengen.”

Ventileren bij vrienden

“Naast mijn collega’s kan ik ook ventileren bij mijn vrienden. Sommigen van mijn vrienden werken ook in de zorg. Het is fijn om met hen te kunnen sparren over werk. Mijn beste vriendin is dokter. Met haar kan ik ook alles delen. Zowel de grappige momenten als de zware dagen. We begrijpen elkaar feilloos en hoeven niets aan elkaar uit te leggen.”

“Ik heb ook een vriendengroep die niet in de zorg werkt. Wanneer ik vertel over een rustige dag kunnen ze mij verschrikt aankijken en vragen: ‘heb je dat allemaal meegemaakt?’ Wat voor mij normaal is, kunnen zij juist van schrikken. Zo lijkt aan iemand vertellen dat diegene komt te overlijden voor mij soms bijna normaal te worden, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Doordat je referentiekader verandert, worden dingen minder heftig, maar ik ben niet afgestompt. Zodra gebeurtenissen je niet meer raken, gaat het de verkeerde kant op. Dan moet je stoppen met dit werk.”

Op de Spoed

Vanaf juni is Simone te zien in het EO-programma Op de Spoed. Simone: “Ik had eigenlijk gezegd dat ik nooit mee zou doen aan zo’n programma, die behoefte heb ik nooit gevoeld. Toen ik er meer over na ging denken, ben ik gaan inzien hoe mooi het is om op deze manier een inkijkje te geven in het werk dat we doen. Ons werk is zo bijzonder en ik ben er ontzettend trots op. We zijn met ons team altijd zo aan het vlammen. Op deze manier zien mensen het echte verhaal ‘op de spoed’ en laten we de personen achter de witte jas zien.”

Een dynamisch leven

“In december hoop ik klaar te zijn met de opleiding tot Spoedeisende Hulp Arts en op zoek te gaan naar een baan. Of ik dit werk mijn hele leven blijf doen kan ik echt nog niet inschatten. Ik heb geen glazen bol natuurlijk”, lacht ze. “Ondanks dat dit werk veel van mij vraagt, zowel lichamelijk, als mentaal, kan ik het goed volhouden en krijg ik er ontzettend veel energie van .”

“De diensten die ik draai zijn onregelmatig. Dat is voor mij prima te doen, ik hoef momenteel met niemand rekening te houden. Wanneer dit zou veranderen, door bijvoorbeeld het krijgen van een gezinnetje, weet ik niet hoe de vlag er dan bij zou hangen. Toch hoort een dynamisch leven bij mij en zal acute zorg altijd mijn passie blijven.”