Sandra overleefde een ernstig motorongeluk: ‘Mijn leven wordt nooit meer wat het was’

Het stoplicht is groen als Sandra Klijnsmit met haar motor nietsvermoedend optrekt en er een auto recht op haar af rijdt. “In plaats van gas te geven, bevroor ik en keek ik als een hert in de koplampen.” De bestuurder rijdt per abuis door rood licht en knalt hard tegen Sandra op. “Ik werd omvergereden en kwam voor de auto naast mij terecht. Deze reed over mij heen en sleurde mij het hele kruispunt over.”

Wonderlijk genoeg overleeft Sandra dit, maar de schade is groot. “Mijn linkerbeen lag alle kanten op en m’n hiel was eraf gerukt. Mijn rechterbovenbeen was gebroken en er was een stuk bot uit. Gelukkig voelde ik daar op dat moment niks van; mijn lichaam had de pijn uitgeschakeld.” Sandra heeft twaalf gebroken ribben en geneusde longen. Als de ambulance is gearriveerd, krijgt ze sterke pijnstilling. “Het voelde alsof ik aan het stikken was. Ik was heel bang dat ik zou doodgaan.” Een ambulancebroeder stelt haar gerust en verzekert haar dat ze dit zal overleven. “Ik heb liggen gillen van de pijn.”

Confronterend

In het ziekenhuis wordt Sandra geopereerd. Van de operatie en de eerste dagen na het ongeluk herinnert ze zich niks. “Mijn moeder heeft alles bijgehouden in een dagboek, maar ik ben er nog niet aan toe om het te lezen. Dat is nog te confronterend”, geeft ze toe. “Ik kreeg zoveel morfine toegediend dat deze periode wazig is voor mij. Wat ik me nog wel herinner, is dat ik met een stellage aan mijn been in bed lag.”  

Twee weken na het ongeluk wordt Sandra uit het ziekenhuis ontslagen. “Omdat ik nog niet naar huis kon, ben ik een maand naar een zorghotel gegaan. Daarna heb ik nog zeven weken bij mijn ouders gewoond.” Sandra is ten tijde van het ongeluk alleenstaande moeder met drie kinderen. “Mijn ouders hebben mijn kinderen opgevangen na het ongeluk. Ik zou niet weten hoe ik het zonder hun hulp had moeten doen”, zegt Sandra dankbaar.

Vallen en opstaan

Drie maanden na het ongeluk kan Sandra aan haar revalidatietraject beginnen. “Met vallen en opstaan leerde ik weer staan en lopen.” Dan blijkt de breuk in haar been niet goed te zijn geheeld. “Dat was een enorme domper; opnieuw moest ik onder het mes.”  In totaal wordt ze twaalf keer geopereerd. “Er waren helaas veel tegenslagen. In november 2024 ben ik voor het laatst geopereerd. Daar ben ik nu nog van aan het revalideren.”

De verwachting is dat haar revalidatietraject nog zeker een jaar zal duren. “Ik zit inmiddels al twee jaar thuis. Helaas kan ik het werk dat ik deed waarschijnlijk nooit meer doen”, zegt ze verdrietig. “Ik had het daar juist zo naar mijn zin.” Sandra doet er echter alles aan om beter te worden. “Mijn leven wordt nooit meer hetzelfde; de oude zal ik helaas niet meer worden. Ik heb veel last van littekenweefsel, nauwelijks conditie en ik ben snel moe.” Ook zijn haar benen ongelijk doordat er bot uit haar rechterbovenbeen weg is.

Samen

Ondanks de verdrietige gevolgen, is er ook een lichtpuntje. Sinds anderhalf jaar heeft Sandra een hond. “Ik moest meer gaan wandelen en dankzij de wandelingen met mijn hond, kan ik steeds een stukje langer lopen.” Deze wandeltochten bleven niet onopgemerkt in haar buurt. “Mijn overbuurman zag mij regelmatig langslopen en we raakten we aan de praat. Zo stonden we vijfenveertig minuten met elkaar te kletsen. Het klikte zo goed dat we sinds een half jaar een relatie hebben”, vertelt Sandra lachend. “Nu ik er niet meer alleen voor sta, is mijn leven is een stuk fijner geworden. Mijn vriend en mijn kinderen gaan goed met elkaar om – zij zijn ook dol op hem. Ik vind het heel fijn dat we het nu samen kunnen doen, dat hij mij in alles wil ondersteunen.”

• Edi Hoefnagel wordt verrast na hotelongeluk in Duitsland: ‘Dit is toch echt fantastisch’

  Edi Hoefnagel wordt verrast na hotelongeluk in Duitsland: ‘Dit is toch echt fantastisch’

• Lisa verloor haar zus en zwager en twijfelde geen moment: ‘Ik zorg voor hun vier dochters’

  Lisa verloor haar zus en zwager en twijfelde geen moment: ‘Ik zorg voor hun vier dochters’

Depressief

Maar dan krijgt Sandra opnieuw een tegenvaller. “Afgelopen week kreeg ik veel pijn in mijn rechterbeen”, vertelt ze. “In het ziekenhuis bleek dat de plaat, die begin november in m’n bovenbeen is gezet, is gebroken. Dit verklaart de enorme pijn.” Dat betekent dat Sandra op kort termijn weer geopereerd zal worden. “Het ging juist zo goed, en nu moet ik opnieuw aan mijn revalidatie beginnen – daar ben ik echt verdrietig van.”

Toch laat Sandra zich niet uit het veld te laten slaan. “Ik heb besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten en door te gaan, al is dat momenteel wel een grote uitdaging. Ik moet ook leren accepteren dat ik niet meer kan wat ik altijd deed. Dat is lastig, zeker als ik denk aan mijn werk.” 

Het Familiediner

“Voor mijn kinderen – de oudste is twaalf en een tweeling van 9 – is de tijd na mijn ongeluk een zware tijd geweest”, realiseert Sandra zich. “Elke keer weer werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ze hebben lange tijd bij hun opa en oma moeten wonen. Daarnaast zijn zij de moeder kwijt die ik ooit was. Het is voor hen moeilijk te accepteren dat ik sindsdien weinig energie en vaak pijn heb. Ik kan er niet meer zo makkelijk op uit met hen.”

Om Sandra en haar gezin een hart onder de riem te steken geeft haar moeder haar op voor Het Familiediner. “Dat overviel mij echt! Ik had geen idee wat Bert van Leeuwen bij mij thuis kwam doen. Ik dacht meteen: ik heb toch met niemand ruzie? Toen ik begreep dat dit was om mensen die door een moeilijke periode gaan een hart onder de riem te steken, was ik blij verrast. Ook voor mijn kinderen was dit een heel mooi moment. We hebben zo genoten met elkaar!”

Behoorlijk wat stress

Het diner kwam echter niet zonder slag of stoot tot stand. Pas bij de derde poging gaat het diner door. “Tijdens de eerste twee pogingen lag ik in het ziekenhuis. Ik had geen idee wat er achter mijn rug allemaal speelde en hoe mijn ziekenhuisopnames roet in het eten gooide. Mijn moeder en mijn vriendin zaten in het complot. Zij hebben behoorlijk wat stress gehad”, vertelt Sandra lachend. “Ik vind het zo lief dat mijn moeder mij heeft opgegeven! Ze had beter zelf opgegeven kunnen worden; al die tijd stond ze voor ons klaar, ze heeft ongelooflijk veel voor mij en de kinderen gedaan!”