Roza was dertien toen haar vader overleed en ze te maken kreeg met misbruik

Roza: “Toen mijn vader 29 jaar was, kreeg hij de ziekte van Hodgkin. Het was een periode in mijn jeugd waarin er veel zorgen om mijn vader waren. Ik had een broertje en een zusje onder mij en we waren nog te jong om te begrijpen hoe ernstig ziek mijn vader was. Zijn milt werd verwijderd en hij kreeg chemokuren die hem erg verzwakten. 

Na een jaar of vijf leek mijn vader te zijn genezen, maar hij werd nooit meer de man die hij voor zijn ziekte was. Zijn lichaam had een flinke klap gehad. Toen mijn vader 35 jaar was, werd hij opnieuw ziek. Dit keer had hij acute leukemie. Mijn vader overleed aan de gevolgen van deze ernstige ziekte toen ik dertien jaar was.”

“Aan het einde van zijn leven werd mijn vader opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder ging dagelijks naar hem toe en regelde familie om mijn broertje, zusje en mij op te vangen als wij uit school kwamen. In deze periode en in de periode na het overlijden van mijn vader, kregen wij als kinderen te maken met seksueel misbruik. Het was te veel om te kunnen verwerken op dat moment en ik trok mij terug op een eiland. Ik kon en durfde met niemand te praten over wat zich afspeelde. Ik voelde me erg verward door mijn dubbele gevoelens. Aan de ene kant hield ik van deze mensen, maar ik wist dat er dingen gebeurden die alle grenzen overschreden.

Ik durfde mijn moeder niet te vertellen wat er speelde. De gebeurtenissen waren te groot om in volle omvang te kunnen beseffen. Achteraf begreep ik dat kinderen nog onvoldoende woorden en vaardigheden hebben om hun gevoelens te verwoorden. Ik zag het verdriet van mijn moeder, dus ik probeerde zo goed mogelijk voor haar en mijn broer en zus te zorgen. Mijn eigen gevoelens stopte ik diep weg. Uiteindelijk heb ik mijn moeder toch verteld wat er was gebeurd. Ik wilde niet langer naar die mensen toe waar ik mij onveilig bij voelde. 

Door alles wat er in mijn jeugd gebeurde, heb ik nooit de ruimte gehad om te rouwen om mijn vader. Ik stopte alle traumatische gebeurtenissen van die tijd en mijn verdriet om het verlies van mijn vader, veilig weg achter een dikke muur. Ik voelde me vaak eenzaam, maar naar de buitenwereld was ik een vrolijke meid die zich aan haar omstandigheden wist aan te passen. Mijn gevoelens lagen diep verscholen en ik hield de mensen om mijn heen op emotionele afstand.” 

“Ik ging de pabo doen, trouwde en kreeg drie kinderen. Na de pabo ging ik als leerkracht, en later ook als gedragstrainer, in het speciaal basisonderwijs werken. Zo op het oog had ik mijn leven goed op de rit, maar toen ik 38 jaar was, liep ik helemaal vast. Mijn zoon was inmiddels even oud als ik was toen mijn vader overleed. Alle herinneringen aan deze periode, inclusief het misbruik, kwamen in volle hevigheid naar boven. 

Het was zo donker in die tijd, dat ik zelfs niet meer at en sliep en in een depressie terecht kwam. Deze depressie duurde ongeveer vier maanden. Mijn verdriet leek te groot om te dragen en soms dacht ik dat de dood misschien de enige oplossing was om van die zware last verlost te worden. Maar elke keer als de gedachten aan de dood mij overspoelden, dacht ik aan mijn verdriet rondom het overlijden van mijn vader. Dat wilde ik mijn kinderen besparen.”

‘Voor het eerst had ik de moed om over mijn jeugd te praten’

“Al geruime tijd had ik een gebedsmaatje met wie ik veel sprak. Op een gegeven moment belde zij onverwachts bij mij aan. Ze had heel sterk het gevoel dat ze bij mij langs moest gaan. Voor het eerst had ik de moed om haar over mijn jeugd te vertellen. Dat was zo helend voor mij, maar ik had meer nodig dan een luisterend oor. Zij adviseerde mij om op zoek te gaan naar professionele hulp.

Ik kwam erachter dat ik PTSS had. Tijdens de therapiesessies die ik vervolgens kreeg, werd mijn jeugd stukje bij beetje ontrafeld. Ik leerde de pijn onder ogen te zien en te leven met mijn trauma’s en mijn pijn.”

“Omdat ik zelf middenin een proces van verlaat verdriet zat, verdiepte ik mij in dit onderwerp. Ik heb ervaren dat de gevolgen van jong-ouderverlies impact heeft op latere leeftijd. Doordat ik leerde om mijn jeugd onder ogen te zien, voordat ik weer verder kon met mijn leven, groeide bij mij het verlangen om, mijn ervaringen te gebruiken om andere mensen te helpen. Ik ben de HBO-studie Land van rouw gaan volgen. Zo kan ik als verlies- en rouwbegeleider kinderen en jongeren helpen om de verliezen die zij meemaken onder ogen te zien en te leren om dit verdriet te verwoorden. Ik wil graag een tijdje met ze meelopen op hun levenspad en ze leren om te leven met hun verlies. Inmiddels ben ik een eigen praktijk gestart, De schatkist. 

Het is geen 'eind goed, al goed' verhaal. Daar is mijn rouw te rauw voor. Toch is er, dankzij God, dwars door de dood en de rouw heen, zicht op genezing en een hoopvolle toekomst. Ik wil deze hoop graag delen met andere mensen. Hoe moeilijk het ook is om over rouw en verlies te spreken. Het is mijn missie om, met Gods hulp, het 'lastige' bespreekbaar te maken en mensen te helpen om hun rouw en pijn niet langer uit de weg te gaan.

Lees ook: Henrike Dankers verloor haar vader jong, maar rouwde pas jaren later. Ze schreef er een boek over: 'Na zo lang nog'.

Meer informatie is te vinden op de website www.deschatkistverlies.nl.