Wat Elsa leerde van haar hoogblonde naamgenoot in Frozen 2 (spoiler: iets met roeping)

Voor een schrijver is het een serieuze zaak om cliché’s te vermijden. Maar soms vindt het cliché jou, of je het nu wilt of niet.

Mijn eigen mierzoete cliché is dat ik een zielsverwantschap heb ontwikkeld met mijn door Walt Disney Studios geschapen naamgenoot. Elsa, de hoofdpersoon uit de filmserie Frozen. Zij die er al jaren voor zorgt dat kinderogen gaan glanzen als ik vertel wat mijn naam is. Zij die me tegenover diezelfde kinderen doet verontschuldigen niet zo’n mooie blonde vlecht te hebben. Of magische krachten. Of ogen als schoteltjes.

Diepe, existentiële roeping

Naast geamuseerd te zijn om kinderen die bij het noemen van mijn naam gillend naar hun moeder rennen, deed het verhaal me niet veel. Tot ik afgelopen kerstvakantie met mijn twee kinderen naar de bioscoop toog om daar het tweede deel van Frozen te kijken. Sindsdien ben ik nog steeds niet omvergeblazen door het verhaal, maar is de meeslepende titelsong lnto the unknown diep onder mijn huid gekropen. Omdat het raakt aan het thema dat me stevig in zijn greep houdt: roeping.

Het lied gaat over letterlijke roeping, want de hoofdpersoon ligt wakker van de roep van een ijle zangstem. Een stem die iets van haar wil, die inbreekt op haar dagelijkse bezigheden, haar verwart en verleidt. Het gaat ook om een heel diepe, existentiële roeping. Het vinden van de vervulling van je leven. Het ontdekken van de bedoeling van je krachten. En het even stomme als opwindende feit dat je die pas ontdekt als je bereid bent een sprong te wagen into the unknown.

Lied van alle geroepenen

Dit had het heel goed het lied van Abraham kunnen zijn, het lied van Mozes en het volk. Van David die als herdersjongen gezalfd werd, van Maria in het licht van de engel: ‘I’m afraid of what I’m risking if I follow you into the unknown’.

Het is het lied van alle geroepenen wier verhaal is opgetekend in de Bijbel, of niet is opgetekend. Zij die na het horen bereid waren om te luisteren en na het luisteren bereid waren te gehoorzamen. Het is een lange lijn horen, luisteren en gehoorzamen geweest die naar de geboorte van de beloofde Koning heeft geleid. Naar de doorbraak van Gods Koninkrijk. Het is ook een kwetsbare lijn geweest van een minderheid die bereid was het onbekende aan te gaan: gehoor geven aan de lokroep van de God die alles goed wil maken.

Ik geloof niet dat die roep ooit verstomd is. Ik hoor hem, voel hem, lig er wakker van. Het maakt me rusteloos, wakkert mijn verlangen aan. En net als Frozen-Elsa heb ik enerzijds geen zin in gedoe, maar verlang ik anderzijds tot in mijn diepste binnenste ernaar om te ontdekken wat mijn vervulling is. De bedoeling van mijn kracht en hoe deze een plek in neemt in de ‘zie ik maak alles nieuw’ belofte van Jezus.

Onalledaags en opwindend

Het is heel erg vandaag-de-dag-christelijk om te zeggen dat het trouw zijn aan de kleine dingen in je dagelijks leven je roeping is. Dat je eerlijk bent, rechtvaardig en integer. Maar eigenlijk denk ik dat dit de voorwaarden zijn voor het überhaupt horen van een roep. Dat dit de bedding is waarin de roeping in vruchtbare aarde kan vallen.

Ik geloof dat roeping juist iets onalledaags en opwindends is. Omdat het je plaatst in een groter verhaal en onderdeel maakt van een groter plan. Dat het je doet uitstijgen boven je particuliere leven. Of je nu als verzorgende aan een ziekenhuisbed staat, houtbewerker bent, op missie bent ver weg of een leraar voor de klas. Als je je geroepen weet, dan geeft dat glans en draagt dat een belofte in zich - hoe weerbarstig de realiteit ook is.

Verlangen naar m'n plek 

Je zou mijn rusteloosheid kunnen wijten aan de quarterlifecrisis, of het dertigersdilemma. Maar waarom zou je het plat slaan als het ook zo opwindend als een roeping kan zijn? Het idee opgenomen te zijn in het verhaal van het Koninkrijk dat zich nog steeds ontvouwt, vind ik adembenemend mooi. Het vervult me met verlangen om mijn plek daarin zo krachtig mogelijk in te nemen. Net als Disney-Elsa hoor ik een roep. Ik heb nog niet kunnen horen wat die zegt. En als ik ‘m wel versta, hoop ik te gehoorzamen.

Ik vertel er graag over als het zover is. Voor nu sta ik samen met mijn hoogblonde naamgenoot nog even te dralen op de drempel van the unknown.