Rikko Voorberg: 'Ik kan niet anders dan blijven opstaan'

Bijna vijf jaar lang ging elke werkdag de wekker om zes uur. Ik sleepte me naar mijn bureau, liet de stilte indalen, deed een gebedje en nam de Bijbelse teksten van de dag erbij. Soms was het een woord dat eruit sprong, soms was er een directe match tussen het verhaal en de politieke situatie. Soms was er troost, soms was er niets. En elke keer schreef ik, domweg schrijven totdat de pagina vol is. Dan opnemen. Dan delen op Lazarus. Dan begint pas de dag.

Lazarus Staat Op

Lazarus Staat Op. Het leek me een tof onderdeel van het platform Lazarus dat toen net uit de grond was gestampt. Dat vond Marieta ook, de redacteur die het platform als een leeuwin heeft bewaakt tegen allerlei indringers. Zij was het die de authenticiteit van Lazarus en Lazarus Staat Op belangrijker vond dan elke gelikte variant die volgens experts ‘nog veel meer clicks op zou leveren’. Lazarus was van niemand, daar zorgde Marieta wel voor.

Clichés vermijden

Het platform Lazarus was christelijk, zeker – maar de plek was geen plek waar de waarheden van geloof werden verkondigd. Het was een plek van zoeken en vragen, waar de pijn en het ongemak kon bestaan, waar recht-in-de-leer gelovigen zich afvroegen: is dit nog wel christelijk. Seculier was het echter ook niet. Hier werd gevochten met God, als Jakob aan de Jabbok. Hier werd gehuild en geklaagd zoals Jeremia dat kon. Hier werd geprofeteerd als Amos en geschreven als Jakobus. Dit land was van niemand en dat was prachtig.

Ik leerde met Lazarus Staat Op (of: de PopUpGedachte) ‘voorbedachte rade’ loslaten, ik leerde clichés vermijden en was kwetsbaarder dan ooit in mijn schrijven. Het was de regelmaat, de oefening, de veelheid die kwaliteit bracht. En dat heeft Lazarus geboden. Hier werd de ochtendcolumnist niet na een jaar ingeruild voor een ander, hier werd geen format opgedrongen – de authenticiteit van de rauwe ochtendstem en de vraag of het déze ochtend wéér zou lukken, dat was de kracht van Lazarus Staat Op.

Op de juiste plek

Heel veel mensen mailden, belden of appten. Dan bleek de tekst precies voor hen geschreven, voelden de zinnen als toestemming om te huilen, te bidden, te vloeken, los te laten of te omarmen. En dat was niet mijn toedoen, ik had al associërend wat geschreven zonder publiek voor ogen. En dát, precies dat, landde dan op de juiste plek. Niet altijd, en dat was ook helemaal niet nodig.

Twee jaar geleden had iemand Radio 1 gebeld; het programma over podcasts: Vink. Of zij als seculier programma ook niet eens Lazarus Staat Op konden analyseren. Met zweterige handen luisterde ik naar het gesprek. Twee mensen die er stante pede van hielden, en dat had niet met hun geloof te maken maar eerder met het verlangen naar rust, bezieling en inspiratie. Een derde die er meteen pukkeltjes van kreeg en niet wist hoe snel hij het uit moest zetten. Hij werd door de anderen op rantsoen gezet: elke dag een Lazarus Staat Op, voor een jaar, dan zul je eens zien hoe goed je dat zal doen.

Blijven opstaan

We gaan iets missen in ons polariserende land, waar zekerheden vechten om voorrang en feiten worden betwist met alternatieve feiten. We gaan een niemandsland missen, waar er vrijheid is voor degenen die zich hebben ontworsteld aan roestige zekerheden en die niet willen vervangen door andermans zekerheden. We gaan die aarde missen, die vruchtbare grond voor hoop en tranen, voor woede en wijsheid.

Ik kan niet anders dan blijven opstaan en zou het heel fijn vinden je in de ochtend weer te ontmoeten. Dat we samen opstaan, zoekend naar betekenis. Geen preek of conclusie, maar een Popupgedachte als inspirerende gedachtenspinsels, gemaakt bij het eerste licht van de dag. Jullie zijn altijd de eerste mensen tegen wie ik spreek en dat wil ik graag zo houden. Het helpt me leven en elke keer als een luisteraar een teken van leven geeft, blijkt dat leven aanstekelijk te zijn.