Zij zullen niet slapen vannacht

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Zij zullen niet slapen vannacht – PopUpGedachte 6 juli 2018

Het is vrijdag geworden. De teksten van de week zijn dagelijks gelezen, zoals ze in de katholieke missen worden gelezen elke dag. En ze zijn niet mals deze week. Harde kritiek op religie, op politiek. En gezien mijn eigen neiging tot protest zouden ze toch balsem voor de ziel moeten zijn, maar ik wordt er onrustig van. Vandaag roept de profeet Amos weer het oordeel uit: “Hoort dit, gij die strikken spant voor de armen om de misdeelden in het land te verdelgen, gij die redeneert: ‘Wanneer is de nieuwe maan voorbij? Dan kunnen wij ons koren verkopen!  En wanneer de sabbat? Dan kunnen wij ons graan uitstallen. Dan verkleinen wij de efa, dan verhogen wij de prijs en bedriegen wij met een vervalste weegschaal. Dan kopen wij de kleine man voor geld, de arme voor een paar schoenen, en verhandelen wij zelfs het uitschot van ons koren.’ Op die dag ‑ zo luidt de godsspraak van de Heer,  doe Ik de zon ondergaan op het middaguur, verduister Ik de aarde op klaarlichte dag.”

En ik twijfel. Zal ik op zoek gaan naar de vergelijking in deze tijd? Naar de grootindustrieel die wakker ligt om dat hij of zij de prijzen nog verder wil knijpen en misschien nog iets minder kan betalen aan zijn arbeiders? Aan de supermarktketen die een volgende ronde inkopers gaat ontslaan om weer nieuwe, hardere inkopers aan te nemen die de boeren nog iets meer het mes op de keel zullen zitten om goedkoop spullen aan te leveren met de tekst: voor jou een ander. Moet ik denken aan mijn eigen agenda, waarbij ik hoop dat de rust van het weekend voorbij is zodat ik weer een stap verder kan maken met waar ik mee bezig ben? Of is dat allemaal te moralistisch? Of is het noodzakelijk? Het hoofd tolt ervan en het hart is onrustig in mij. Terecht, roept de activist. Laat het onrustig zijn. Kerkvader Augustinus zegt dat het rust moet in vinden in God. Maar wat dat nu weer betekent? Als Amos dat hart van de godheid een beetje heeft gepeild dan is hij absoluut niet rustig.

Ik laat het er even bij. We kunnen de kritieken op de groothandelaren wel lezen. En op de politici. Er zijn columnisten die gehakt maken van intenties en gebrek aan scrupules. Of misschien zijn het er niet genoeg, maar doe ik vanochtend even niet mee. Ben ik gewoon wat te moe. En moet ik denken aan het gezin Andropov dat in de gevangenis zit nadat ze 17 jaar geleden naar Nederland kwamen, drie kinderen hier geboren werden en zaterdagochtend op het vliegtuig worden gezet om nooit weer te mogen terugkeren. Als niemand iets doet. En ook als iemand wel iets doet, lijkt het.

Iemand heeft gedacht vorige week: nu is het tijd. Nu moet het gezin Andropov eruit. Ze stonden al op de radar, dat kan niet anders. Ze komen voor in een documentaire over de camping waar ze wonen. En het moment was daar. Misschien wel vanwege de wat schimmige EU overeenkomst over mogelijke gesloten kampen in Zuid Europa en het daarmee behoorlijk afgrendelen van Europa. Zou dat het moment zijn om opruiming te houden onder gezinnen die toch al het land uit moesten? We weten het niet.

We gaan vannacht maar waken. Om 4u smiddags komen de klasgenoten van de kinderen uit Culemborg naar het grimmige detentiecentrum in Zeist om daar buiten de poort met elkaar te picknicken. Uit protest. Vanaf 18u gaat het over in een wake, hebben we bedacht. Tot de volgende ochtend 6 uur. De vraag was of er genoeg mensen zouden zijn om zo’n wake te doen. Maar het was te kort dag om het af te laten hangen van de hoeveelheid mensen. Zal ik daar alleen zitten vannacht? Of twee mensen? Of zouden er meer zijn? Is dat uberhaupt belangrijk?

Vandaag zoek ik niet naar oordeelsuitspraken van profeten over grote maatschappelijke tendensen maar naar mensen die met me willen waken. Niet uit loyaliteit aan mij of omdat het zielig is per se, maar om de kids. En om een statement te maken in deze ene nacht. Die niet alleen wij die daar waken slapeloos zullen doorbrengen, maar het gezin Andropov daarbinnen ook. Dat kan haast niet anders.

Mijn hart is onrustig. En de onrust is die van de verontwaardiging, maar ook die van de onzekerheid over wat goed is om te doen. Ik ga op zoek naar de rust vannacht. In de wake. En zoek daarmee de onrust van het verzet en de onrust die het verbinden aan de situatie van dit mij onbekende gezin teweegbrengt. Ieder ander zoekt vandaag een andere rust en vindt andere onrust. Ook dit is overgave: de onrust laten bestaan en handelen naar wat goed lijkt te zijn. Dan is er morgen weer een dag.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95