Rhodé verloor haar twee zoontjes bij een auto-ongeluk
5 december 2022 · 15:55
Update: 20 april 2023 · 10:08
Rhodé Meijer (23) verloor haar twee zoontjes Joas (4) en David (7 maanden) bij een auto-ongeluk in maart. Haar tweejarige dochtertje Anna-Grace raakte zwaargewond maar overleefde. “Mijn beeld van God is groter geworden.”
Rhodé woont met haar man Arjan (25) in een mooi vrijstaand huis in Sleeuwijk. Naast de woning is de loods met het eigen gebouwde bedrijf: een CrossFitBox. De tuin is net aangelegd. Arjan is buiten aan het klussen. In de bijkeuken staat de bench voor pup Jack. En in het halletje voor de woonkamer een rollatortje in poppenformaat, waarmee Anna-Grace die een dwarslaesie heeft, zich nu mee kan voortbewegen. Het meisje ligt in bed en Rhodé vertelt haar verhaal. Ze is zwanger van haar vierde kindje en uitgerekend op 26 maart, op de dag af een jaar na het ongeluk. Dat zien Rhodé en Arjan als een knipoog van God. “Hij is erbij, dat geeft zoveel troost.”
“Hoe mijn leven er voor het ongeluk uitzag? Ik was mama van drie kindjes en was thuis. Ik deed alles voor mijn kinderen, er was niets wat ik niet voor hen deed. Joas zat net op school en vond het daar leuk. Hij kon nog niet goed praten en daar zou hij hulp voor krijgen. Joas was echt heel lief en zorgzaam. Hij hield van ontdekken en deed graag zijn eigen ding. Hij was slim, kende al letters en maakte al grote puzzels. Hij kon zelf douchen en helpen met koken. Ik dacht iedere keer: ‘Wat ben je al groot!’ Als David van zeven maanden huilde, ging Joas de speen brengen. David was echt zo speciaal. Hij had echt de vrede van de here Jezus over zicht. Dat zei iedereen die hem zag, hij had echt iets speciaals, anders dan de andere twee. David lachte ook altijd. Mijn man en ik zeiden het vaak tegen elkaar: ‘We hebben een heel speciaal kindje gekregen, ik hoop echt dat dat zo blijft; dat zijn vrede niet geroofd wordt door het leven of door mensen.”
Boom
26 maart 2022 begint als een gewone dag. Rhodé is ’s ochtends met haar kinderen naar de Ikea geweest. Joas wil graag naar zijn neefje, de zoon van Rhodés broer. Het is een korte rit maar ze komen er nooit aan. De automobilist achter Rhodé ziet de auto op een de vrijwel rechte Bredasebaan in Chaam ineens afbuigen en tegen een boom tot stilstand komen. Kort daarvoor had ze nog een invalidewagen ingehaald, maar ook dit herinnert ze zich niet. “Niemand weet precies wat er is gebeurd, ik moet onwel zijn geworden. Ik ben niet in slaap gevallen want ik weet dat ik met Joas praatte.” Een medische en technische oorzaak zijn inmiddels uitgesloten.
Niemand weet precies wat er is gebeurd, ik moet onwel zijn geworden
Rhodés eerste gedachte is dat het niet ernstig kan zijn. “Ik hoorde Joas heel hard ‘mama’ roepen dus hij moest in orde zijn.” Rhodé stapt uit in een greppel maar blijkt niet verder te kunnen lopen. “Mijn voet stond naast mijn been en zat nog aan een velletje. Ik zat in de greppel en viel de hele tijd weg. Ik vroeg steeds hoe het met mijn kinderen was. ‘Er wordt voor ze gezorgd’, kreeg ik te horen. God is goed, dus het komt wel goed, dacht ik. De brandweer spoot me plat dus ik was in een roes. Ik heb de kinderen bij me, alles is goed, dacht ik alsof ik in een soort droom zat.”
Gereanimeerd
De trauma-arts was bij Joas in de ambulance. Ik vroeg hoe het was en hoorde dat de arts zo met me zou komen praten. Ik had niet het gevoel dat het erg was want Joas had normaal gepraat. Toen vertelde de arts dat Joas was overleden. Zijn hersenen hadden een klap gehad en zijn hart was ermee gestopt. Hij is heel lang gereanimeerd. ‘Nee Here Jezus, dit kan niet. Niet mijn Joasje, hij is alles voor mij.’ Ik was op mijn zeventiende zwanger van hem, we zouden al gaan trouwen. Ik zou geneeskunde studeren maar besloot dat niet te doen. Ik wilde de beste mama zijn die er is.”
Anna-Grace heeft bij het ongeluk haar beide bovenbenen gebroken en is in een traumahelikopter op weg naar het Radboudziekenhuis in Nijmegen. David heeft mogelijk bloedingen in zijn hoofd en wordt naar het Erasmus MC in Rotterdam gevlogen. De ambulance brengt Rhodé erheen zodat ze eventueel borstvoeding kan geven. Rhodé is ervan overtuigd dat David het zal halen, maar als ze met Arjan de operatiekamer binnenkomt, wordt de reanimatie gestopt. “Jezus liet mij meteen zien dat ze bij Hem zijn en dat ze elkaar van aangezicht tot aangezicht zien. Dat geeft zoveel vrede. Zij zijn er al en wij zijn onderweg. Wij hebben na het ongeluk aan Anna-Grace verteld dat de Here Jezus voor ons allemaal een huisje aan het bouwen is in de hemel. Het huisje van Joas en David was al klaar was en moeten nog eventjes wachten tot ons huisje in de hemel klaar is.”
Voorbereid
Op oudejaarsavond 2021 waren Rhodé en Arjan thuisgebleven omdat ze herstellende waren van corona. “Ik bracht David naar bed, Arjan was op de bank in slaap gevallen. Ik voedde David en bad voor het komende jaar. Op het moment dat ik voor de kinderen bad, werd ik overvallen door een enorm verdriet toen ik voor het komende jaar bad. Net alsof God me erop voorbereidde dat ik veel verdriet zou hebben om mijn kinderen. Ik werd bang, want dat wil ik niet. Ik heb het tegen Arjan gezegd, maar we wisten niet wat we ermee moesten. We hebben het uiteindelijk in vertrouwen aan God teruggegeven. Ik ben meer foto’s gaan maken. Op het moment dat de arts zei dat mijn zoon was overleden, voelde ik precies hetzelfde verdriet en dat voel ik nog elke dag.”
Het zou gek voelen als we hem niet over de hemel verteld hadden
Met Joas had ze ook al over de hemel gesproken. “Hij neuriede het lied ‘Ere zij God in de hemel. Ik vroeg of hij wist wat de hemel is en legde uit dat Jezus daar is, dat er geen pijn en verdriet is en dat dat de plek is waar we naar onderweg zijn. Ineens zei Joas: ‘Nu naar de hemel’. Hij herhaalde dit later tegen Arjan. Ik vond dat zo bijzonder. Ik zei dat het was voor oude mensen en dat Joas nog even hier mocht blijven en dat ik hem anders vreselijk zou missen. Ik zie deze gebeurtenis vooral als troost. Het zou gek voelen als we hem niet over de hemel verteld hadden.”
Superzwaar
“Mijn relatie met God is veranderd. Ik hield al veel van Hem en wist: je leeft niet voor hier. Nu heb ik een veel groter beeld van God. Ik dacht altijd: als ik mijn best doe, lukt het wel. Dat is weggevallen. We hebben Hem zo nodig en moeten echt op Hem vertrouwen. Ik ben nooit boos op Hem geweest maar heb wel momenten dat ik teleurgesteld ben dat Hij het goed vindt dat we hier doorheen moeten. We missen hen zo verschrikkelijk en dat is superzwaar. Ik hoop zo dat de Here Jezus snel terugkomt. Als ik echt nog tachtig moet worden, dat lijkt me dat zo zwaar.”
Rhodé huilt veel en Arjan was de eerste twee dagen na het verlies verschrikkelijk boos vanwege de situatie, niet op God of mij. “Daarna kreeg hij rust en vrede. Ik kan zien hoe enorm hij gedragen wordt.”
Het bijbelboek Job is een enorme troost voor Rhodé en Arjan. En ook Psalm 31 die zegt dat mijn tijden in Uw hand zijn. Mijn schoonvader vertelde op de begrafenis een rijmpje van vroeger: Hoe heerlijk is het kinderlot, jong gestorven, vroeg bij God. Het is zo bijzonder dat ze nu al bij Jezus zijn. David is zelfs al langer bij Jezus, dan bij ons nu het acht maanden geleden is. We zouden zo graag eens aan de jongens willen vragen hoe dat is.”
