Ramon Roks stopte met zijn pries­ter­lei­ding om zijn geaardheid

Een “cultuurkatholiek”. Zo noemt Ramon zichzelf als het gaat om zijn katholieke opvoeding. “Iedereen in Brabant is katholiek – in naam. Ik ben gedoopt, deed vanuit school communie en het vormsel, maar verder deden mijn ouders er weinig aan. Doordat ik via school op het kinderkoor zat, raakte ik toch betrokken bij de gemeenschap. Rond mijn 10e vroeg de priester mij als misdienaar, en zo rolde ik langzaam in dat kerkelijke leven.”

Vijftig- en zestigplussers

En zo zat Ramon als jonge jongen tussen voornamelijk vijftig- en zestigplussers. Toch voelde hij zich daar op zijn gemak. “De kerk was bij ons om de hoek, dus ik kon er lopend naartoe. De andere parochianen waren inderdaad een stuk ouder, maar bleken ook gewoon heel aardig en vriendelijk te zijn. Wat mij aantrok, was denk ik de mystiek, het transcendente. Ik vond het mooi om met elkaar de diensten te beleven en daar mijn bijdrage aan te leveren. Rond mijn 15e, 16e kreeg ik ook oog voor de waarde van de gemeenschap; het omzien naar elkaar, de diaconale aspecten. Ik kreeg er bovendien een bepaalde geloofstaal mee en leerde dat je dingen niet per se uit eigen belang doet of alleen maar omdat je ze leuk vindt, maar vanuit een groter belang.”

Iets huiselijks

Ramons pastoor was een belangrijke voorbeeldfiguur voor hem. In de volwassenwereld van de kerk had deze man oog voor de jonge Ramon en was pastoraal op hem betrokken. “Hij had een redelijk beperkt werkgebied, met drie kerken – dat is nu wel anders. Nu bedienen pastoors soms wel zes tot twaalf parochies. Maar die kleinschaligheid bood mij een soort vertrouwdheid, iets huiselijks bijna. En ik vond het interessant wat de priester allemaal deed: een dienst vieren, mensen samenbrengen en op belangrijke momenten in iemands leven aanwezig zijn.”

Roeping

Ramons interesse was gewekt en hij besloot theologie te gaan studeren. Ervaarde hij het als een roeping om priester te worden? “Ik wil voorzichtig zijn met dat woord, want daar kun je allerlei associaties bij hebben. Ik heb roeping altijd omschreven als een zoektocht naar de bedoeling met je leven. Wat heeft God in je hart gelegd? En dan ontdek je dat iederéén een roeping heeft. Voor mij was dat het priesterschap. Dat had God in mijn hart gelegd.”

Na zijn theologiestudie zocht Ramon een aantal jaar naar de juiste invulling van zijn roeping en was hij twee jaar lang pastoraal werker in een parochie. “In januari 2024 ben ik uiteindelijk het opleidingstraject ingegaan om priester te worden.”

Nog geen half jaar later kwam daar abrupt een einde aan.

Niet over één nacht ijs

Het was Ramons eigen keuze om te stoppen met de priesteropleiding. Maar die keuze werd ingegeven door het feit dat hij zich met zijn homoseksuele geaardheid niet welkom voelde bij een deel van de clerus (diakens, priesters en bisschoppen). Verbaasd over die houding was hij wel. “Ik wist natuurlijk dat er in de kerk nu eenmaal veel verdeeldheid is over dit onderwerp. Daarom wist ik ook dat mijn keuze om priester te worden gevoelig kon liggen. Ik ben dus ook niet over één nacht ijs gegaan. Maar ik was wel door het bisdom aangenomen voor deze priesteropleiding. Gelukkig had ik goed persoonlijk contact met de bisschop, ook in dit spannende halfjaar. Daar ben ik hem dankbaar voor.”

Verzet van onderaf

Ramon vervolgt: “De bisschop en de rector van de opleiding wisten van mijn geaardheid. Ze wisten óók van mijn betrokkenheid als bestuurslid bij het Werkverband van Katholieke Homo-Pastores (WKHP), een organisatie die onder meer het gesprek over LHBTIQ+-thema’s in de kerk wil bevorderen. Dat vonden zij beiden geen probleem, maar een aantal priesters wél. Dat vind ik des te pijnlijker: het verzet kwam van onderaf kwam. Nóg pijnlijker is dat deze priesters niet het gesprek met mij aangingen. Uiteindelijk werd het mij onmogelijk gemaakt verder te gaan met deze opleiding en daarom heb ik besloten te stoppen. Maar een zware periode was het wel voor mij.”

Pijn en schaafwonden

“Of ik nog van de katholieke kerk houd? Het katholieke geloof zit heel diep in mij. En ja, ik hou van de kerk en doe er mijn werk van harte. Maar dit soort ervaringen zorgen ook voor pijn, voor schaafwonden. Tegelijkertijd is mijn keuze om te stoppen er een van dienstbaarheid. Het gaat uiteindelijk om de geloofsgemeenschap, en daar heb ik me altijd heel erg thuis gevoeld, ook nu ik als pastor werkzaam ben.

Rancune voel ik niet. Daar kom je ook niet verder mee. En ik ben het niet van plan, maar misschien probeer ik het over tien jaar nog eens. Ik sluit op het moment weinig uit.”