Puberblog: 'Een van deze vluch­te­lin­gen zorgt dus voor blosjes op de wangen van mijn 14-jarige dochter'

Het gaat al een aantal weken erg goed met Puber 2. Ze is vrolijk, lacht, luistert, komt op tijd thuis en ik krijg zelfs spontaan af en toe een knuffel van haar. Het heeft een positieve weerslag op ons hele gezin, we zijn allemaal een stuk relaxter naar elkaar toe. Terwijl ik er erg van geniet, klinkt er ook af en toe een klein gemeen stemmetje; zou er soms iets achter zitten? Ik wuif deze gedachte heel snel weer weg. Ik heb een hekel aan negativiteit en vind het niet eerlijk naar mijn puberdochter toe.

Twee rode rozen

Vorige week komt ze ineens thuis met een stralende lach, blosjes op haar wangen én twee rode rozen. “Ik heb bloemen gekregen, ma.” Ze straalt letterlijk tegen mij op. “Wat ontzettend leuk”, antwoord ik. “Van welke lieve jongen heb je die gekregen?” Ze lacht een beetje verlegen en vertelt dat ze een aantal weken geleden een leuke jongen heeft ontmoet bij het winkelcentrum bij ons in de buurt. Ze hebben elkaar toegevoegd op Snap (telefoonnummers uitwisselen is zooooooo ouderwets) en hebben sindsdien contact. Ze vindt hem erg leuk en het is allemaal best wel spannend vertelt ze, want hij spreekt namelijk geen Nederlands én geen Engels. Ze praten dus via Google Translate. Ik weet ineens heel duidelijk waar dit gesprek naar toe gaat ... Voorzichtig vraag ik waar hij woont. “In het hotel”, zegt ze met een smile van oor tot oor.

Vorig jaar, toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, werd na een tijdje duidelijk dat er een flink aantal gezinnen opgevangen zouden worden in een oud verzorgingstehuis in het naastgelegen dorp. Massaal stroopte men in ons hechte dorp de mouwen op en binnen een week was het volledige verzorgingstehuis opgeknapt, leefbaar en volgestouwd met de allermooiste meubels en spullen. Bergen met kleding, speelgoed voor de kinderen, eten en drinken werden gebracht. De hulp was overweldigend en de stroom kleding en voeding en hulp bleef ook doorgaan nadat de bewoners hun intrek in het oude gebouw hadden genomen. Totdat er in ons dorp een fiets verdween. En daarna nog een, en nog een en nog een. De fietsen in ons dorp verdwenen massaal en het duurde niet lang voordat bleek waar ze stonden. Bij het verzorgingstehuis waar wij ons allemaal zo voor hadden ingespannen om het de bewoners zo fijn mogelijk te laten hebben. De liefde, het mededogen, de compassie en de hulp verdwenen in één klap.

En toen kwam een half jaar geleden het bericht dat onze gemeente 160 vluchtelingen zou moeten opvangen die niet uit de Oekraïne kwamen. En het waren geen gezinnen, maar alleen mannen. Er was dit keer geen warm welkom. Er was angst, woede, onbegrip. En ja, ook nu werd er een fiets gestolen. Een van deze bewoners zorgt nu dus voor blosjes op de wangen van mijn 14-jarige dochter. En ik weet niet goed wat ik daar mee moet. Moet ik het laten gaan en maar zien waar het schip strandt? Moet ik haar beschermen? Maar tegen wat? Een potentiële fietsendief? Een gelukszoeker die aast op een verblijfsvergunning en in mijn prachtige goedgelovige dochter een korte klap ziet? Of is het gewoon een jongen die net als alle andere jongens een leuke meid zag en ook nog eens ongelooflijk attent is voor een jongen van 16 jaar? De bloemen hebben een mooie plek gekregen op haar slaapkamer. En ik laat het voor nu maar even voor wat het is.

In de nieuwste Eva bezoekt Griëtte het Van der Valk-hotel in Volendam. Wanneer daar plek wordt gemaakt voor asielzoekers, zorgt dat voor onrust in het dorp. Toch is niet iedereen erop tegen en ontstaan er bijzondere vriendschappen, maar waarom wil niemand daar vrijuit over praten? Lees het artikel in Eva 2. Je bestelt hem hier.

Tekst: Livia de Jong