Priscilla’s man liep een dwarslaesie op na een motorongeluk: ‘Het leven staat in het teken van doorgaan’

Naast het oplossen van ruzies doet Bert van Leeuwen dit seizoen in Het Familiediner ook zijn uiterste best om mensen bij elkaar te brengen. Sylvana en haar moeder Wieke schakelden de hulp van Bert in vanwege hun zwager en zoon Jappie die door een ernstig ongeluk in Duitsland een dwarslaesie opliep. En dat terwijl het net weer een beetje goed ging na het verlies van hun derde kindje dat stil geboren werd.

Voorgevoel

Zijn vrouw Priscilla vertelt over het heftige ongeluk van afgelopen zomer. “Elk jaar gaat mijn man vier dagen met zijn vrienden op motorvakantie naar Duitsland. Met een jong gezin weet ik hoe fijn en belangrijk het is om wat tijd voor jezelf te hebben, dus gun ik hem dit van harte. Dit jaar vond ik het spannender dan anders; ik was net bevallen en zat midden in mijn zwangerschapsverlof. Twee jaar daarvoor is onze zoon Simme na een voldragen zwangerschap stil geboren, dus ik wilde dit keer ten volle genieten van mijn verlof.”

Het gezin heeft eindelijk alles weer een beetje op de rit na het sterven van hun zoontje en ziet de toekomst weer positief tegemoet. “Toch had ik dit jaar een onbestemd gevoel toen Jappie met zijn vrienden vertrok. Ik voelde een bepaalde onrust en angst. Het was tenslotte toch een motor waar hij mee op pad ging. Ik had veel ‘wat als’- gedachten. Achteraf bleek mijn voorgevoel helaas te kloppen.”

Levensveranderend telefoontje

Priscilla herinnert zich nog exact dat ze het levensveranderende telefoontje kreeg. “Het was woensdagmorgen 5 juli toen zijn vriend Jan belde. Ik wist meteen dat er iets gruwelijk mis was; hij belde niet zomaar.” Jan vertelt dat ze door heuvelachtig gebied toerden toen Jappie plotseling onderuitging en tegen de vangrail tot stilstand kwam. Hij lag languit op het wegdek en was niet meer aanspreekbaar. Met een traumahelikopter werd hij zo snel mogelijk naar een ziekenhuis vervoerd.

“Toen ik dat hoorde raakte ik meteen in shock, barstte in tranen uit en begon te hyperventileren.” Op datzelfde moment is moeder Wieke onderweg naar Priscilla. “Het is de traditie dat ik altijd een nachtje bij mijn moeder slaap als Jappie weg is. Mijn moeder vindt het fijn om ons dan in de watten te leggen. Een minuut na het telefoontje was ze er. Dat was maar goed ook; want ik had haar meer dan ooit nodig.”

Buiten levensgevaar

Priscilla weet op dat moment nog niet hoe ernstig Jappie eraan toe is. “Ik vroeg wel of hij buiten levensgevaar was, maar dat was hij volgens Jan niet. Achteraf bleek dat gelukkig wél zo te zijn.” Enkele uren later belt een arts uit Duitsland naar Priscilla en krijgt ze meer informatie. “De arts vertelde mij dat Jappies rug gebroken was en dat hij in coma werd gehouden. Ik heb de kinderen – op dat moment 2 maanden, drie en vier jaar – naar mijn moeder gebracht en ben zelf meteen naar Duitsland gegaan.”

Daar aangekomen krijgt Priscilla de schrik van haar leven. “De grond zakte onder mijn voeten vandaan; hij lag aan de beademing, er liep een wirwar aan slangen naar zijn lijf en hij was onbereikbaar voor mij. Ik heb mijn moeder gebeld en gevraagd of ze meteen met de kinderen naar Duitsland wilde komen; ik begreep wel dat hij daar voorlopig niet weg zou zijn.”

Blij dat hij nog leeft

Priscilla’s moeder huurt een huis in Duitsland waar ze met haar kleinkinderen en de ouders van Jappie intrek neemt. “Ik ben elke dag naar hem toe gegaan tijdens de bezoekuren”, vertelt Priscilla. “Het was afschuwelijk en emotioneel slopend om mijn sterke, grote, lieve man zo kwetsbaar te zien. Het was vreselijk om te horen dat er maar drie procent kans was dat hij ooit nog zou kunnen lopen. Toch was ik op dat moment voornamelijk blij dat hij nog leefde.”

Twee weken na het ongeluk wordt Jappie naar Nederland vervoerd. “Hij heeft nog zes weken in het ziekenhuis gelegen. Toen we dachten dat het weer iets beter met hem ging, kreeg hij twee longembolieën en werd hij opnieuw op de IC opgenomen. Het was tegenslag na tegenslag.” Na zes weken wordt Jappie overgeplaatst naar een revalidatiecentrum waar hij vijf maanden moet revalideren. “Wegens spasmes in zijn been stagneerde het proces. Het is dat Jappie een erg optimistische man is; al die tegenslagen zijn behoorlijk demotiverend en deprimerend. Ik ben enorm trots op hoe hij het doet.”

Obstakels

Het is niet makkelijk voor Priscilla om er alleen voor te staan met drie jonge kinderen. Jappie was de spil van het gezin en nam haar na zijn werk veel werk uit handen. “Zonder zijn hulp redde ik het niet. Ik moest noodgedwongen mijn baan opzeggen om er te kunnen zijn voor de kinderen. Nu Jappie was uitgevallen had ik er allerlei extra taken bijgekregen. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn familie en mijn schoonouders. De afgelopen maanden stonden in het teken van doorgaan, alle ballen omhooghouden en er zijn voor de kinderen, die ook hun papa missen.”

Na een lange periode van herstel komt Jappie eindelijk thuis. “Doordat hij spasmes heeft kan hij niet zelfstandig in en uit zijn rolstoel en bed komen. We hebben een bed in de woonkamer gezet. Vier keer per dag komen er zusters om hem in bed te tillen, medicatie toe te dienen en om hem te helpen bij alles wat hij niet zelf kan. Het geeft veel onrust om vier keer per dag mensen over de vloer te hebben. Ook lopen we tegen de beperkingen van ons huis aan; dat is nu eenmaal niet gemaakt voor een rolstoel.”

Toch heeft Priscilla goede hoop voor de toekomst. “We hebben nog een lange weg te gaan met veel obstakels. Op dit moment richten we ons noodgedwongen op zaken waar we eigenlijk helemaal niet mee bezig willen zijn; ons huis moet worden verbouwd en vergunningen en subsidies worden aangevraagd zodat Jappie zich makkelijker kan bewegen met zijn rolstoel.”

Het Familiediner

Niet alleen hun huis, ook de maatschappij lijkt niet goed ingesteld te zijn op rolstoelgebruikers, is Priscilla en Jappie opgevallen. “In de restaurants waar we graag kwamen, kunnen we niet meer terecht met een rolstoel. Het is daarom extra bijzonder dat mijn moeder en zusje ons hebben opgegeven voor Het Familiediner en dat het restaurant rolstoeltoegankelijk was. Het was zo’n ongelofelijke verrassing om daar met al onze dierbaren bij elkaar te kunnen zijn. We kijken terug op een hele speciale dag!”

Priscilla hoopt van harte dat iemand Het Familiediner kijkt of dit interview leest en mogelijkheden ziet om Jappie te helpen. “Het kan toch niet zo zijn dat zo’n jonge man, in de bloei van zijn leven, de rest van zijn leven verlamd is?” vraagt zij zich verdrietig af. “Misschien bestaat er wel nieuwe technologie waar wij nog geen weet van hebben, laat het ons vooral weten!” roept zij op.