‘Ik wil zo graag die lieve, geduldige pleegmoeder zijn, maar vanavond lukte het niet meer’

Vanaf het moment dat ik mijn ogen opendeed, voelde ik het al: ze was dwars. Niet gewoon een beetje tegendraads, maar echt niets willen, nergens in mee kunnen gaan. Alles leek vandaag een strijd.

Bij het tandenpoetsen hield ik mezelf nog voor: dit zijn de laatste loodjes, hou nog even vol. Maar tegen de avond was mijn laatste restje geduld weggespoeld. Op. Weg. Foetsie.

Laatst noemde de pleegzorgwerker haar een ‘zorgintensief kind’. Ik vond het maar een kille, technische term voor dit ongelooflijk lieve meisje, dat ons zoveel blijdschap en liefde brengt. Maar op momenten als deze – rond bedtijd, wanneer alles escaleert – voel ik het. Dat intensieve deel.

Wanneer ze mijn laatste greintje geduld nog eens extra op de proef stelt, voel ik dat het genoeg is. Ik loop naar beneden en zeg tegen mijn man: “Jij mag het even overnemen.”

Buiten, in de koele avondlucht, loop ik met de hond. Tranen rollen over mijn wangen. Ik wil zo graag die lieve, geduldige pleegmoeder zijn – ook als mijn geduld op is. Maar vanavond lukte het niet meer.

Ik besluit vroeg naar bed te gaan. God geeft je wat je nodig hebt in je slaap, zeg ik altijd. En ik heb veel nodig. Heel veel.

Dan, net als ik bijna wegdommel, hoor ik een zacht klopje op de deur. Koude voetjes kruipen tegen me aan. Een klein armpje slaat om me heen.

“Sorry, mama”, fluistert ze. “Ik blijf toch voor altijd in je hart, ook als ik niet luister?”

Ik trek haar tegen me aan en fluister terug: “Ja, meisje, jij zit voor altijd in mijn hart.”

De volgende ochtend word ik wakker met hernieuwd geduld. En met een nog diepere liefde voor dit lieve, intensieve meisje.

Amy* (42) is moeder van zes kinderen; drie biologische kinderen en drie pleegkinderen. Ze schrijft regelmatig over haar gewoon bijzondere gezin.