Picture Perfect? | Het pijnlijke trauma achter het perfecte plaatje

Als regisseur en filmmaker is Danny (37) gewend aan het leven tussen de camera’s. Maar in zijn debuutfilm is hij zélf de hoofdrolspeler. Scène voor scène ontdek je meer over zijn levensverhaal; van een jongen die opgroeide in een kerkelijke sekte tot een man die lijdt onder stress door diepgewortelde trauma’s. ‘The Bigfields’ – Danny en Ezra – delen in de documentaire én op deze site hun verhaal.

Wat maakt dat jullie dit verhaal op dit moment en in deze vorm willen delen?

Danny: "Dit moment in mijn leven voelt als een kruispunt. Nu ik vader ben, realiseer ik me steeds meer dat ik verkeerde patronen wil doorbreken die ik heb meegekregen vanuit mijn verleden. De documentaire was een manier om deze reis voor mezelf vast te leggen, maar ook om anderen te laten zien dat je een nieuwe weg kunt inslaan, zelfs als je worstelt met oude pijn.

De documentaire vorm voelde natuurlijk, omdat het een medium is waarmee je op een intieme en krachtige manier diepte en kwetsbaarheid kunt laten zien. Omdat ik al jaren als regisseur werk, is de kracht van visuele verhalen vertellen me erg dierbaar. Ik ben blij dat de EO en NPO mij deze mogelijkheid hebben geboden."

Een jarenlang proces

Ezra: "Eigenlijk zitten wij al zo’n 13 jaar lang in een proces. Die ging van ‘Wat is ons overkomen?’ naar rouwverwerking en aanvaarding van het nieuwe normaal in ons leven. Toen Danny de gelegenheid kreeg om een documentaire te maken over ons verhaal, zijn we samen gaan nadenken over de inhoud en hebben we er tot in de nachtelijke uren over gepraat. Daarin zijn we echt samen opgetrokken."

Herkenning

Danny: "Door mijn persoonlijke verhaal in alle eerlijkheid en kwetsbaarheid te delen, hoop ik ook een stem te geven aan anderen die zich kunnen herkennen in mijn verhaal, in welk aspect ook. Alleen al op de trailer heb ik de afgelopen tijd zoveel bijzondere reacties mogen ontvangen met persoonlijke verhalen van mensen."

Ezra sluit zich hierbij aan: "Ik zie de film als een stem voor eenieder die in een soortgelijke kwetsbare situatie heeft gezeten of nog steeds zit. Als deze film een kleine bijdrage mag leveren aan het verbeteren van deze wereld, dan zou dit heel mooi zijn."

In de docu vertel jij, Danny, dat de geloofsgemeenschap waarin je bent opgegroeid jou heeft gevormd. Op welke manier?

"De geloofsgemeenschap waarin ik opgroeide, en later uit werd verstoten, had een enorme invloed op mijn identiteit. Ik noem het overigens een kerkelijke sekte, want mensen daarbinnen worden door het leiderschap gedwongen om alle contact volledig te verbreken met familie en vrienden die weg zijn gegaan of gestuurd bij die kerk. Dan zijn het geen “ware christenen” meer volgens het leiderschap. Dit heb ik helaas ook zelf aan den lijve ondervonden.

Alles draaide om strikte regels, controle en het idee dat je waarde afhing van hoe goed je je aan die regels hield. Je had gewoon te luisteren naar de ‘gezalfde des Heren’, zoals mijn oom – de leider van de gemeenschap - zichzelf noemde. De boodschap ‘God loves you’ werd wel uitgesproken, maar er klonk helaas ook ontzettend veel oordeel, hel en verdoemenis. Het heeft me gevormd in de zin dat ik heel lang dacht dat ik pas iets waard was als ik perfect was."

Afhankelijk van goedkeuring

"Die drang naar goedkeuring en perfectie was diep in mij geworteld, en het heeft me jaren gekost om te beseffen dat dit niet de basis moet zijn van wie je bent. Zo maak je jezelf namelijk afhankelijk van de goedkeuring van anderen en daarmee geef je anderen macht over jouw leven, in plaats van zelf autonomie te hebben. En als die anderen je dan laten vallen -om welke gefabriceerde reden misschien ook- wie ben je dán? Dan kom je jezelf ontzettend tegen."

Danny Grootveld

Je kunt een andere weg inslaan, zelfs als je worstelt met oude pijn

Ook Ezra ervoer de druk van de geloofsgemeenschap. "Ik was 22 jaar toen ik Danny leerde kennen", vertelt ze. "In het begin was alles mooi en onbevangen, maar toen we trouwden begon de regelzucht en manipulatie vanuit het leiderschap, met name Danny's oom, toe te nemen. Ik had dit nog nooit zo meegemaakt en vond het bevreemdend. Geleidelijk doofde het vuur in mij uit."

Zelf keuzes maken

Ezra: "Ik ben van Molukse afkomst en heb in mijn opvoeding meegekregen dat het belangrijk is om zelf keuzes te kunnen maken in het leven en dat je kansen kunt creëren. Dat staat ook voor vrijheid. Maar dit bleek in schril contrast te staan met wat Danny heeft meegekregen. De wil van zijn oom, de leider, was wet. Die bemoeide zich met ons leven op microniveau. Ik paste me aan om de goede vrede te bewaren, maar mijn visie, wensen en dromen bloedden dood. Daar werd ik doodongelukkig van. Het heeft heel lang geduurd voordat ik de ‘vonk’ in mijn leven -gelukkig- weer terugkreeg. Dat is wat zo’n sekte met je doet."

Na verloop van tijd zijn jullie geëxcommuniceerd; weggestuurd uit de kerk. Wat deed dit met jouw geloof, Danny?

"Het loskomen was heel moeilijk, vooral omdat die gemeenschap zo verweven was met mijn familie en mijn identiteit. Maar mijn geloof in God is altijd gebleven. Sterker geworden zelfs, maar op een andere wijze dan hoe ik er vroeger naar keek. Het was een reis om mijn geloof opnieuw vorm te geven en te ontdekken, los van de strenge dogma’s waarmee ik was opgegroeid. Voor mij gaat het niet meer om regels en controle, maar om een diep vertrouwen en een verbinding die losstaat van hoe andere mensen vinden dat je moet leven. Die geestelijke vrijheid is iets waar ik veel rust en kracht in heb gevonden."

In de documentaire valt regelmatig het woord ‘perfectionisme’. Waarin zien jullie dat in het dagelijks leven terug?

Danny: "Een duidelijk voorbeeld is mijn werk als regisseur. Ik stel torenhoge eisen aan mezelf en vaak ook aan de mensen waarmee ik samenwerk. Omdat ik me verantwoordelijk voel, wil ik dat alles wat we maken tot in de puntjes klopt. Maar ook in mijn privéleven ben ik op social media veel bezig geweest om het perfecte plaatje te laten zien: de ideale gezinssituatie, het perfecte huis, de mooie reizen. En daar moest mijn gezin in mee…

De drang naar perfectie maakte dat ik mij ging druk maken om domme, ijdele zaken en jarenlang voorbij ben gegaan aan écht belangrijke zaken, zoals mijn eigen mentale en fysieke gezondheid."

Stress en lichamelijke klachten

Ezra: "Danny is met te strakke regels en gezag opgegroeid. Daardoor ontstonden er bij hem belemmerende obstakels en negatieve denkpatronen. De stress die dat gaf mondde uit in letterlijk lichamelijke klachten, zoals bijvoorbeeld extreme spierspanningen. Zo erg dat hij onze dochters als baby niet langer dan een minuut kon optillen. Als ik kijk wat daaronder ligt…"

Danny: "Ik probeerde voortdurend controle te houden over van alles in mijn leven, zoals ik in mijn jeugd heb afgekeken van ongezonde rolmodellen in mijn familie. Maar het was geen gezonde situatie meer."

Ezra: "Onze excommunicatie was ook gewoon een keiharde afwijzing - vanuit familie nog wel. De ooit zo zekere Danny veranderde steeds meer in een onzeker persoon. Dat wist hij misschien aardig te verbergen voor de buitenwereld, maar niet voor mij. Het was lastig, maar we hebben onze schouders eronder gezet in het leven en hebben in de jaren na de excommunicatie een compleet nieuw leven opgebouwd."

Danny, wat heb jij nodig (gehad) om wat milder naar jezelf te kijken?

"Het grootste dat ik nodig had, was het besef dat perfectie niet bestaat en dat mijn waarde niet afhangt van het beeld dat ik naar buiten toe laat zien. Het helpen doorbreken van dit patroon kwam deels door mijn kinderen: ik wilde niet dat zij dezelfde druk zouden voelen die ik mezelf had opgelegd. Therapie en gesprekken met anderen hebben me ook geholpen om mezelf de ruimte te geven om fouten te maken, om kwetsbaar te zijn, en om te zien dat juist daarin groei en kracht liggen."

Ezra: "Danny staat nu veel meer in zijn kracht en durft meer. Hij handelt ook meer vanuit positiviteit en staat inmiddels beter in verbinding met anderen. Daarvoor vond hij dat toch vaak lastig, door wat we hebben meegemaakt."

Jullie kinderen werden net al even genoemd. Wat willen jullie absoluut niét en wat juist wél aan Liv en Coco meegeven?

Danny: "Wat ik mijn kinderen absoluut niet wil meegeven, is het idee dat je pas iets waard bent als je voldoet aan strikte verwachtingen. Ook hoop ik mee te geven dat ze een geestelijk leider niet op een voetstuk moeten zetten.

In de gemeenschap waarin ik opgroeide, was er weinig ruimte voor eigen keuzes of het maken van fouten, en dat veroorzaakte veel angst en onzekerheid. Maar ondanks alles heb ik ook mooie dingen meegekregen. De waarde van het werkelijk in verbinding staan met elkaar en het zorgen voor elkaar is iets dat ik nog steeds belangrijk vind. Hoewel ik niet wil dat Liv en Coco dezelfde striktheid ervaren, wil ik ze wel meegeven dat ze deel uitmaken van iets groters, dat ze zorg en liefde kunnen geven aan en ontvangen van de mensen om hen heen. Daarnaast wil ik ze ook meegeven dat geloof of zingeving een zekere houvast geven, maar dan wel op een manier die vrijheid en ruimte biedt, in plaats van beperkingen."

Ezra: "Ik hoop dat onze dochters mogen zeggen dat we moedig zijn. Wanneer alles in ons leven afbrokkelde en de grond onder onze voeten wegviel, hebben we met doorzettingsvermogen en met vallen en opstaan van niets iéts weten te maken."

Danny en Ezra: "We willen dat ze weten dat ze altijd goed genoeg zijn, ongeacht wat ze doen en welke keuzes ze ook maken. Ze mogen zichzelf zijn, met alle fouten en onvolkomenheden die daarbij horen. Ook mogen ze weten dat er altijd mensen om ze heen zullen staan die ze supporten, en niet verstoten of afsnijden. Zo lang wij leven zijn wij misschien wel hun grootste supporters, want onze kinderen zijn ons alles."

Tot slot, Ezra, wat zou jij Danny willen meegeven?

"Ik heb met Danny gedeeld dat ik dankbaar voor hem ben in ons gezin en dat ieder mens uniek is. We hebben talenten, dromen en visie gekregen in het leven. Creëer kansen en vertrouw in wat je wordt gegeven. Wees niet bang en schitter vanuit puurheid en verbinding met anderen om je heen. Je hoeft je niet beter voor te doen, maar je hoeft zeker ook niet onder te doen. Je mag er zijn!"