'Ouderen stralen als ze kinderen zien spelen'

Jaco de Groot (36) runt samen met zijn vrouw en twee kinderen een biologische boerderij. Daarmee is hij de vijfde generatie die boerderij BoerBert voortzet. Zijn bedrijf is een plek waar probleemjongeren, ouderen met dementie, peuters, dieren en natuur bij elkaar komen. “Net zoals God dat bedacht heeft.”

“Op onze boerderij hebben we koeien, kippen en schapen, maar bieden we ook plaats aan verschillende groepen mensen. De voormalige hooiberg verhuren we aan twee ondernemers. Een van hen runt daar een zorgboerderij voor mensen met dementie, de ander heeft er een peuterspeelzaal. Ik zie hoe kinderen en ouderen opknappen van bezig zijn in de natuur. De ouderen stralen als ze de kinderen buiten zien spelen. De natuur is voor mij een voorbeeld: hoe meer je mens en natuur samenbrengt, des te meer ze allebei floreren.

Ik zie de Bijbel als mijn levensgids. Daarin staat hoe we met de medemens en de natuur moeten omgaan. Onze biologische boerderij past daarbij. Biologisch houdt in dat we de natuur zo veel mogelijk haar gang laten gaan en dat je eruit mag oogsten, maar niet zo dat de grond uitgeput raakt. De Bijbel leert ook dat wat de mond uitgaat, belangrijker is dan wat erin gaat. We proberen dat in onze boerderijwinkel uit te leven door vriendelijk te zijn naar alle mensen.

Onlangs kreeg ik de diagnose zaadbalkanker – inmiddels ben ik bijna schoon – maar een van de redenen dat ik door wilde vechten, was dat ik met de boerderij nog zo veel kan betekenen voor anderen. Dat is voor mij werken aan het koninkrijk van God: iets terugdoen voor God en iets moois maken van de schepping.”

'Sommigen vinden het gek dat ik christen ben'

Rachel van Eck (27) geeft les aan groep 6 en 7 van basisschool De Ridderhof in Utrecht. “Ik vind het mooi om met de kinderen in gesprek te gaan over geloven.”

“Ik geef les op een protestants-christelijke basisschool waar iedereen welkom is. De leerlingen hebben heel diverse achtergronden. Als ik aan de kinderen vertel dat ik christen ben, zijn sommige leerlingen geïnteresseerd en stellen ze vragen. Wat geloof je dan? Hoe kun je dat geloven? Sommigen vinden het gek dat ik christen ben en dat ik iets geloof wat je eigenlijk niet kunt zien. Daar praten we dan over. Ik leg hun uit hoe je God kunt zien in de wereld en in elkaar. Ook wil ik mijn leerlingen graag naastenliefde meegeven: luister naar de ander, leef je in, behandel elkaar met respect. Een boodschap die zeker in deze individualistische wereld erg belangrijk is en voor mij de kern vormt van Gods koninkrijk.

Ik vertel af en toe een Bijbelverhaal, maar maak ook gebruik van boekjes. Mijn favoriete boek Om 8 uur bij de ark gaat over drie pinguïns die met de ark van Noach meegaan. In dit grappige boekje wordt uitgelegd hoe je gelooft in God. Vanuit zo’n verhaal ontstaat soms een mooi gesprek over het geloof. Ik vind het belangrijk dat zoiets voortkomt uit de interesse van de kinderen; ik wil het geloof niet aan hen opdringen. Leerlingen met een islamitische of hindoeïstische achtergrond krijgen ook de kans over hún religie te vertellen. Uiteindelijk mogen ze zelf beslissen wat ze met al deze verhalen doen, maar ik vind het belangrijk dat ze weten dat er meer is buiten hun eigen leefwereld.”

'Eenzame chauffeurs probeer ik te bemoedigen'

Janka Emaus (31) is een van de weinige vrouwelijke internationale vrachtwagenchauffeurs. Tijdens haar ritten ontmoet ze veel buitenlandse chauffeurs met wie ze over God kan praten. “Ik vind het belangrijk iets van mijn geloof te delen, want ik kom deze mensen niet voor niets tegen.”

“Mijn vrachtwagen is mijn stille plek. Het is mijn eigen ruimte waar ik God kan zoeken, waar ik bid, Bijbel lees en tot rust kom. Doordat ik internationaal rijd, kom ik veel buitenlandse chauffeurs tegen. Meestal zijn ze erg eenzaam. Met hen praat ik vaak over God en ik bemoedig hen met de boodschap dat Hij altijd bij hen is. Af en toe deel ik een bijbel uit.

Toevallig sprak ik twee weken geleden een Oekraïense chauffeur. Ik kon vertellen dat God voor hem en zijn familie – gelukkig veilig in Polen – zorgt en dat Hij nabij is. Hij is er in elke situatie, ook al vraag je je soms af waarom dingen zijn zoals ze zijn.

Sinds de oorlog in Oekraïne kom ik regelmatig Oekraïense chauffeurs tegen die geen eten hebben of al dagenlang op de parkeerplaats staan. Dan geef ik mijn eten aan hen. De buitenlandse chauffeurs staan open voor een gesprek, want in nood ga je toch sneller op zoek naar God. De boodschap van het koninkrijk is volgens mij dat je voor elkaar zorgt en laat zien dat je er voor elkaar bent. Dat probeer ik op deze manier te doen.”

Tekst: Wieke van Burken en Elsina Neutel 
Beeld: Willem Jan de Bruin