Anne-Marij Lock: 'Ik geloof, maar ga op dit moment niet naar de kerk'

Eva interviewt maandelijks een (bekende) vader of moeder met zijn of haar (bekende) zoon of dochter over hun relatie. Hoe gedragen ze zich tegenover elkaar? Wat leren ze van elkaar? Wat valt hun bij elkaar op? Over mooie momenten en worstelingen. Deze keer hebben Arjan Lock en zijn dochter Anne-Marij een openhartig gesprek.

“In mijn jeugd speelde het geloof een grote rol,” vertelt Anne-Marij. “We gingen altijd naar de kerk en daar ging ik met plezier naartoe. Ik ging naar een christelijke basisschool en door jouw werk, pap, was het geloof ook altijd aanwezig. Op mijn achttiende deed ik heel bewust belijdenis van mijn geloof. Als kind was geloven voor mij vanzelfsprekend en twijfelde ik nooit over Gods bestaan. Pas op de middelbare school merkte ik dat ik anders was. Toch schaamde ik mij niet en was ik er open over.”

God laat niet los

Arjan: “Je was op school echt uniek in je keuze om belijdenis te doen.”
Anne-Marij: “Dat was het zeker. Ik heb mijn schoolvriendinnen daarom ook uitgenodigd. Ik wilde hun de kerk graag laten zien. Misschien heb ik hun beeld van de kerk hiermee voor altijd veranderd. En het leverde veel mooie gesprekken op. Van die gesprekken houd ik nog steeds. Ik hecht daar meer waarde aan dan aan het standaard plaatsnemen in de kerk. Ik geloof nog steeds, maar ik ga niet meer naar de kerk. De scheiding speelt hierin een rol. De mensen kijken naar je. Dat voelde niet fijn.”

Arjan: “Natuurlijk vind ik dat jammer. Ik geloof dat het ritme van naar de kerk gaan belangrijk is. Maar ik vind ook dat je je eigen keuze moet maken. Daarnaast heb ik geleerd dat ik niet aan de buitenkant kan zien in hoeverre jij met het geloof bezig bent. We hebben het er niet vaak over, maar ik weet dat het wel op een organische manier in je leven speelt. Je gaat er op een open, ontspannen wijze mee om en ik zie dat het geloof relevant is en het praktisch een plek in je leven heeft. Dat vind ik mooi.”

A-M: “Ik ervaar God in mijn leven als ik het even niet meer weet. Of in gesprekken met anderen. Bijvoorbeeld met mijn beste vriendin, van wie de moeder ernstig ziek is. Dan bid ik voor haar. Het zit voor mij niet in de kerk of in het bidden voor je eten. Misschien komt dat in de toekomst terug als ik zelf kinderen krijg. Ik vond het als kind ook fijn, misschien wil ik dat ook aan mijn eigen kinderen geven.”

A: “Dat is mooi om te horen. Als ouder voel ik de zekerheid dat God Zijn kinderen niet loslaat. Hij is ermee begonnen en gaat Zijn weg met hen op hun eigen wijze en passend bij deze tijd. Als ouder heb ik daar een kleine rol in gespeeld. Veel belangrijker is dat God met je verder gaat.”

Lees ook: Marthe, dochter van evangelist Jurjen ten Brinke, legt op jonge leeftijd geloofsbelijdenis af

Beeld: Elisabeth Ismail
Visagie en styling: Judith Looye