‘Op eerste kerstdag stond de hele familie op Schiphol’

‘’Coert was vier maanden oud toen wij hem ophaalden uit Indonesië’’, vertelt Bep terugdenkend. ‘’Dat was een heel bijzonder moment, met de hele familie met kerst op Schiphol. En mijn broer, die predikant is, had in de kerk al gezegd dat de preek iets korter zou zijn dit keer. Hij moest en zou erbij zijn.’’

‘De eerdere wegen waren niet voor ons. Dit moest ons kindje zijn’

Het adoptieproces duurde al een tijdje. ‘’Het liep niet gesmeerd, maar dat hoor je wel vaker. We zouden eerst naar Libanon gaan in mei, maar daar brak oorlog uit. Vervolgens konden we naar Joegoslavië, maar daar zouden we zelf de tehuizen langs moeten gaan. Dat zagen we niet zo zitten. Al snel kwam toen Indonesië op ons pad.’’

In september zou het vertrek van Bep en haar echtgenoot naar Indonesië plaatsvinden, maar op het laatste moment ging de adoptie niet door. ‘’Totdat we eind november een telefoontje kregen dat we 10 december konden vertrekken en er een zoontje op ons wachtte. We kregen een duidelijk gevoel van: de eerdere wegen waren niet voor ons. Dit moest ons kindje zijn.’’

Niet van een leien dakje

En zo geschiedde. Het echtpaar maakt de reis naar het verre en warme land en komt met een aantal andere echtparen in een hotel terecht. Hier worden de kinderen de volgende dag gebracht. Maar ook vanaf dan gaat het voor Bep en haar man niet van een leien dakje. ‘’Alle baby’s waren er, behalve onze zoon.’’ Gelukkig wordt Coert de dag erna gebracht. ‘’Vervolgens gingen alle koppels ’s maandags naar de rechtbank, maar dat werd bij ons pas die donderdag’’, vertelt Bep verder. ‘’Onze rechter deed voor het eerst een adoptiezaak en wilde zeker weten dat het goed zou gaan.’’ De rechter laat de biologische moeder opsporen. ‘’Het was erg emotioneel, want je zit ineens op een bankje met iemand van het kindertehuis en de biologische moeder van het kindje. Ze moest veel huilen en we vroegen ons continu af hoe ze zich voelde. Ze vertelde ons dat ze zo blij was dat er mensen voor haar kindje wilden zorgen. We hebben haar een knuffel gegeven en beloofd dat we goed voor hem zouden zorgen. Meer kun je op dat moment niet doen, want daarna scheiden je wegen.’’

Nog een kerstkind

Twee jaar later adopteren Bep en haar man ook nog een dochter uit Indonesië. Ze zijn een hecht gezin. ‘’En ik ben nu ook nog oma!’’, glundert Bep. Want 38 jaar na de aankomst in Nederland van Coert op eerste kerstdag, krijgt hij zelf een zoon. ‘’Mijn schoondochter was op 15 december uitgerekend, maar het mannetje kwam maar niet. Met kerst is het altijd rustiger in het ziekenhuis en plannen ze vaak niets, maar ze vroegen aan haar of ze het goed vond dat ze die dag ingeleid zou worden. Mijn zoon gaf direct aan dat hij op eerste kerstdag aankwam in Nederland. Zij zouden nu ook een kerstkind krijgen.’’

‘Een bloedband speelt niet altijd een rol’

Het werd een lange eerste kerstdag, maar uiteindelijk werd Brayden Abraham om 19.00 uur geboren. ‘’Het was heel spannend allemaal, want hij had zuurstoftekort en een klaplong. Gelukkig is het allemaal goed gekomen’’, zegt Bep opgelucht. Ze geniet enorm van haar kleinzoon die deze kerst vier jaar hoopt te worden. ‘’We hebben zo’n goede familieband met elkaar. Daar zijn we erg blij om. Er zijn zoveel mensen waarbij de biologische kinderen niet eens meer thuiskomen… Een bloedband speelt niet altijd een rol.’’

Bep kijkt ieder jaar weer uit naar de kerstdagen. Daar zijn twee hele bijzondere gebeurtenissen bijgekomen. ‘’Maar het belangrijkste blijft de geboorte van Jezus. Dat is zo bijzonder; Hij is voor ons als verlosser naar de aarde gekomen om de zonde van mensen weg te dragen. Dat heeft Hij voor ons willen doen en dat begint bij het kerstverhaal. Het is daarom erg belangrijk om ieder jaar te blijven herinneren wat Jezus heeft gedaan.’’