'Onze kerk is een ama­teu­ris­ti­sche kneuzenclub'

Er kan veel mis zijn aan een kerk, zeker aan die van ons. Het is een amateuristische kneuzenclub, letterlijk: we hebben niemand in dienst die we kunnen aankijken met zo’n blik van “jij wordt betaald, los het even op”. We moeten het samen rooien en zoals het amateurs betaamt: we doen ons best, maar het ziet er vaak niet uit. En, o wonder, er komen af en toe mensen bij die zich thuis voelen en aansluiten. De heilige Geest heeft gevoel voor humor, zoveel is wel duidelijk. We laten ze binnen door de voordeur.

Maar er zijn er dus ook die zich meer en meer vervreemd voelen van ons amateurteam. Niet per se iemands schuld, eerder een opeenstapeling van kleine teleurstellingen. Het gebeurt gewoon terwijl niemand het wil. Vaak vertrekken deze mensen via de achterdeur en zijn dan ineens verdwenen. Ze schrijven nog een vinnige brief aan het bestuur, er volgt een mededeling in ‘Gemeenteberichten’ en dat was dat.

Afgelopen jaar sprak een gastspreker (ook een amateur) precies over dit thema. Hij hield ons voor: je moet ze niet vasthouden (manipuleren), ze er niet krampachtig bij houden (toegeven om iedereen tevreden te stellen), maar: je moet van ze houden. Ik vond het toen een mooie vondst, zeker voor een amateur. Nu moeten we het in praktijk brengen. Ze staan vooraan om afscheid te nemen door de voordeur: een oefening in houden van mensen die je moet loslaten. Het valt niet mee. Het is ongemakkelijk, want het voelt ook als afwijzing en falen, van beide kanten. We doen ons best om elkaar te laten weten dat we ondanks alles van elkaar houden. We zijn immers amateurs. Het is de letterlijke betekenis van amateurs: liefhebbers.