Onoplosbaar, die polarisatie rond Israël en Gaza

Of ze het eens is met de stelling? Chantal Suissa-Runne: “Niks is, denk ik, onoplosbaar, omdat we nog wel mogelijkheden hebben om in gesprek te gaan. Maar de polarisatie wordt wel steeds sterker. Antisemitisme mag je niet vergoelijken door te zeggen: ja, maar wat er in Gaza gebeurt, is ook verschrikkelijk. Tegelijkertijd mag je mensen niet monddood maken door te zeggen dat alles antisemitisme is.”

Hebben we in Nederland wel het recht om ons zo publiekelijk uit te spreken over een situatie waar we niks mee te maken hebben?

“Iedereen heeft het recht een mening te hebben. Maar de eerste keer dat ik Chinezen ga aanspreken op kampen van Oeigoeren moet nog komen. Ik werk veel samen met de islamitische gemeenschap en ik laat het wel uit mijn hoofd om moslims in Nederland kwalijk te nemen dat Saoedi-Arabië mensenrechten schendt en Jemen uithongert. De Joodse gemeenschap mag je dus ook niet aanspreken alsof ze de ambassadeur van Israël zijn. Je moet heel duidelijk zijn in waar kritiek op Israël eindigt en waar Jodenhaat begint.”

Waar ligt die grens?

“Als jij Joden hier in Nederland de oorlog in Gaza en Israël kwalijk gaat nemen, ga je te ver. Ik heb meegemaakt dat Joden werden uitgescholden. Dingen als: ‘Hitler is vergeten je moeder te vergassen’, worden zo naar je hoofd geslingerd. Dan ben je de grens echt ver over. Persoonlijke bedreigingen en intimidatie zijn absoluut geen vorm van activisme. Ga dan lekker op de Dam staan.

Daarnaast vind ik de arrogantie in Nederland soms erg ingewikkeld. Alsof onze mening dan één Palestijns of Israëlisch mensenleven gaat redden. Dat doet mij het meest pijn. Met Hamas kun je echt geen zaken doen. En Israël heeft nog nooit zo’n rechtse en racistische regering gekend. Aan beide kanten is het leiderschap falend. We creëren hier een grimmige, polariserende situatie rondom een conflict dat wij nooit kunnen oplossen.”

Hoe komen we nader tot elkaar?

“Op het moment dat jij je helemaal ingraaft in je eigen bubbel, snap je nooit waar de pijn van de ander zit. We moeten met elkaar in gesprek blijven en dat moet zonder schreeuwen, krijsen of bedreigen. Als ik soms het gevoel heb dat het niet meer goed komt, zijn het juist mijn islamitische medebestuurders van Yalla die mij erbovenop helpen. Die zeggen: ‘Ook al is het moeilijk, wij houden elkaar vast.’

Doe wat je moet doen. Steun de Israëlische of Palestijnse Rode Kruisverenigingen Magen David Adom of de Rode Halve Maan. Doe iets met je energie om dingen te bouwen in plaats van te breken. Stel je oordeel uit en luister naar de pijn en verlangens van de ander. Dat is wat wij bij Yalla doen, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens. We moeten samenwerken om een goede en veilige samenleving in Nederland te creëren, want we weten wat het alternatief is en dat is niet best.”

Tekst: Anne-Lisa van Maastricht