Ypie genas twee keer van kanker, maar bleef ondraaglijke pijn houden: ‘Mijn grens was bereikt’

Het leven van peuterjuf Ypie komt in 2015 plotseling tot stilstand wanneer zij op 42-jarige leeftijd een bultje in haar vagina ontdekt. Ze vertrouwt het niet en gaat naar de dokter. “Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog, waar een biopt werd genomen.” Als zij een week later voor de uitslag in het ziekenhuis is, ziet zij meteen: dit is foute boel. “Er zat een verpleegkundige bij het gesprek en dan weet je hoe laat het is.” Ypie heeft vulvakanker.

Het bultje in haar vagina wordt operatief verwijderd, maar dan blijkt dat het snijvlak niet schoon is. “Ik kreeg vijfentwintig bestralingen in een zeer kwetsbaar gebied. Dat was enorm heftig, want alles verbrandde als het ware. Naar de wc gaan deed extreem veel pijn.” Toch blijft ze positief. “Ik kreeg zware pijnbestrijding en na een tijdje nam de pijn gelukkig af.” Met frisse moed pakt Ypie haar leven weer op. “Omdat mijn bekken, heupen, billen en alles wat zich verder in dat gebied bevindt waren aangetast door de bestralingen, had ik moeite met lopen.” Ze krijgt oncologische revalidatie.

• Roos kreeg kanker, maar werd mentaal gezonder: ‘Het brengt mij zoveel goeds’

  Roos kreeg kanker, maar werd mentaal gezonder: ‘Het brengt mij zoveel goeds’

Tweede tumor van 6 centimeter

Eind 2016 gaat het weer goed met Ypie en ze pakt haar werk weer op. Dan krijgt zij opnieuw klachten. “De artsen dachten niet meteen aan kanker, maar aan iets neurologisch. Bij de neuroloog werd een scan gemaakt, maar deze liet niets afwijkends zien. Voor de zekerheid kreeg ik ook een inwendig onderzoek.” Dan ziet zij het gezicht van de arts betrekken: er is opnieuw een tumor van 6 centimeter te zien, dit keer in haar kleine bekken.

“Zuur was het wel; mijn man en ik hadden net een zonvakantie met onze twee dochters geboekt, speciaal om dit nare hoofdstuk af te sluiten.” Er komt een streep door hun plannen te staan, want het ziet er niet goed uit voor Ypie. “Er waren twee opties: een operatie waar ik in het beste scenario twee stoma’s aan zou overhouden, of palliatieve zorg.”

Nog enkele maanden te leven

De verwachting is dat Ypie nog maar enkele maanden zal leven. “Verdwaasd reden we van het ziekenhuis naar huis: ik was compleet in shock. We hebben dat weekend heel wat afgehuild.” Na het weekend krijgt zij een opmerkelijk telefoontje. “Ik werd gebeld door een arts die begon te vertellen over een behandelplan met chemo’s en bestralingen. Het duurde even voordat het tot mij doordrong dat er blijkbaar nog een dérde optie was. Ik dacht echt dat ze het verkeerde dossier voor zich had.”

Hoewel je niet tweemaal op dezelfde plek bestraald mag worden, durven de artsen het aan Ypie opnieuw te bestralen. “In plaats van aan een cocktail op het strand, zat ik aan de chemo’s in het ziekenhuis. Toch was ik blij dat er weer hoop was. Die vakantie zou later wel komen.” Ypie krijgt drieëndertig bestralingen en zes chemo’s, en met succes. “De behandeling sloeg aan; de tumor verdween! Ik ging van palliatief naar volledig genezen!”

Pijnlijke gevolgen

De tientallen bestralingen blijven echter niet zonder gevolgen. “Ik had veel pijn met lopen, zitten en staan. Dit keer sloeg de revalidatie niet aan, en werd ik naar een pijnpoli gestuurd. Ik kreeg een zenuwblokkade.” Dat werkt, en de pijn verdwijnt. “Helaas kreeg ik daarna last van blokkades in mijn darmen. “Om dat te voorkomen ging ik steeds minder eten en laxeermiddelen gebruiken. Op een gegeven moment at ik één crackertje per dag.”

Ypie wordt zwaar ondervoed opgenomen in het ziekenhuis. “Daar bleek dat mijn darmen ernstig ziek waren en ik meteen geopereerd moest worden. Ik kreeg een stoma, maar was te zwak om me daar druk om te maken. De opluchting overheerste: de pijn en het volle gevoel verdwenen meteen.” Toch lost de stoma niet alle problemen op. “Ik raakte regelmatig uitgedroogd. In een half jaar tijd werd ik acht keer in het ziekenhuis opgenomen. De bestralingen bleven voor verklevingen en littekenweefsel zorgen, met uiteindelijk in 2020 weer een verstopping en een risicovolle operatie als gevolg. Mijn man en kinderen kwamen om afscheid van mij te nemen; het was niet zeker of ik de operaties zou overleven. In vier dagen tijd werd ik drie keer geopereerd om stukken darm te verwijderen.” Toch overleeft zij het, de wekenlange herstelperiode kan beginnen.

Opnieuw leren lopen, zitten en staan

Na haar langdurige ziekenhuisopname moet Ypie opnieuw leren lopen, zitten en staan. “Het was een enorm zwaar traject. Ik heb veel pijn en pech gehad, maar ook veel geluk; ik leef nog!” Een jaar lang is Ypie stabiel. In 2021 wordt ze opnieuw aan een darmvernauwing geopereerd, maar wonderlijk genoeg herstelt ze goed. “Ik mocht drie dagen later al naar huis.”

Ypie is veranderd door alles wat ze meemaakt. “Mijn ogen gingen open voor de kleine dingen in het leven. Ik zag hoe gezegend ik was dat ik nog leefde en zo’n lieve man en kinderen had. Ik kon genieten van koken en at weer met smaak.”

Onhoudbare pijn

Genieten van het leven blijkt van korte duur, want Ypie krijgt steeds meer pijn bij het staan. “Ik moest steeds zwaardere pijnstilling slikken door onhoudbare pijn. Op een gegeven moment was ik volledig versuft. Ik kon niet meer genieten van de kleine dingen en hing hele dagen op de bank. Ik raakte mijn levenslust kwijt en werd overmand door sombere gedachten. Het ging niet meer, en ik zei tegen de huisarts dat ik zo niet langer wilde leven: mijn grens was bereikt.”

Nog één keer gaat Ypie de medische molen door. Bij de scan is er weer groei te zien. “Dat kon twee dingen betekenen: kanker of littekenweefsel. De gynaecoloog twijfelde of het wel echt om kanker ging en dacht aan littekenweefsel.” Tot Ypies dankbaarheid heeft ze had gelijk. “Ik werd doorverwezen naar de arts die al eerder een zenuwblokkade had gedaan bij mij. Deze arts sprak de magische woorden dat hij mijn pijn zou kunnen wegnemen. Toen brak ik. Het ene moment was ik bezig met doodgaan en het andere moment spraken we over een pijnvrije toekomst.”

• ‘Ik wil niet bij elke feestdag denken: ben ik er bij de volgende keer nog?’

  ‘Ik wil niet bij elke feestdag denken: ben ik er bij de volgende keer nog?’

Chordotomie

Enkele weken later wordt Ypie geholpen, ze krijgt een chordotomie, waarbij de zenuw die de pijn veroorzaakt, wordt uitgeschakeld. “Na afloop van de behandeling vroeg de arts of ik mijn been kon optillen, iets wat ik al heel lang niet kon. Toen ik dat zonder problemen deed, stond ik perplex.” Niet lang daarna kan ze haar pijnmedicatie afbouwen. “Ik kon weer lopen en zitten zonder pijn en was niet meer suffig en somber door medicatie.”

“De chordotomie werkte perfect en daar ben ik onwijs dankbaar voor”, zegt Ypie blij. “Zonder die ingreep was ik er niet meer geweest. Natuurlijk draag ik nog altijd de gevolgen van de bestralingen met me mee, maar ik heb weer een stuk kwaliteit van leven terug. Ik heb weer zin in het leven: we zijn zelfs al twee keer met ons gezin op vakantie geweest. Mijn leven ziet er anders uit dan dat van een gezonde vrouw van 51 jaar, maar het is waardevol – ik ben dankbaar om te mogen leven.”