Olga van der Poel over haar roeping in de zorg: ‘De band met mijn cliënten maakt het werk zo bijzonder’

Olga: “In exacte vakken blonk ik als kind uit. Een technische studie na het behalen van mijn vwo-diploma leek een logisch vervolg. Maar wat was ik ongelukkig op de opleiding elektrotechniek! Ik miste iets, maar wát, dat wist ik niet. Tot ik op een dag door de stad fietste en mijn oog viel op een poster met de tekst: ‘vakantiekrachten gezocht’.

Een nieuwe richting

Een verzorgingshuis voor dementerenden had extra handen nodig. Tegenwoordig is het ondenkbaar, maar destijds kon ik meteen aan de slag als zorgondersteuner. Ik kwam terecht in een wondere wereld die heel intens en mooi was. Iedere dag maakte ik een uitstapje met de bewoners en hielp ik de verpleegkundigen. Ik had het er zo naar mijn zin dat ik niet meer weg wilde toen de vakantie voorbij was. Per toeval had ik mijn roeping gevonden.

Na mijn studie verpleegkunde werkte ik jarenlang in het ziekenhuis en inmiddels ben ik al 22 jaar wijkverpleegkundige. Het stadsdeel waar ik werk is heel divers. Ik kom in kleine bovenwoningen en in kasten van huizen. Maar overal waar ik kom, ontmoet ik unieke mensen met een bijzonder verhaal. Dat maakt dit werk ook zo boeiend. Geen uur is hetzelfde.

Slimme technologie

Als wijkverpleegkundige ondersteun ik mensen die kortdurende zorg nodig hebben, maar ik kom ook over de vloer bij patiënten die chronisch ziek zijn, soms jarenlang. Met hen bouw ik een hechte band op, al zal die niet vriendschappelijk of familiair worden. Het is mijn taak om de zorg zo goed mogelijk te organiseren. Het liefst zet ik cliënten in hun kracht zodat ze de medische handeling zelf kunnen verrichten. Zelfredzaamheid geeft mensen een gevoel van autonomie.

Het werk van wijkverpleegkundige verandert continu. Waar we eerst kwamen om de steunkousen aan te trekken, leren we cliënten nu om hun kousen zelf aan te doen. Steeds vaker maken we gebruik van technische hulpmiddelen die ons werk ontlasten, zoals de druppelbril: een bril waarmee de cliënt makkelijk zelf de ogen kan druppelen. Of een tablet voor cliënten waarmee ze met ons kunnen beeldbellen. Dat klinkt futuristisch, maar het systeem is eenvoudig te bedienen en voor ons echt een uitkomst. In dezelfde tijd kunnen mijn collega’s en ik nu nog meer mensen helpen.

Omzien naar elkaar

De samenleving staat voor een grote opdracht. Mensen worden ouder en blijven langer thuis wonen. Zorg wordt complexer. Tegelijkertijd neemt de krapte op de arbeidsmarkt toe. Als we willen dat iedereen toegang houdt tot zorg, moeten we die op een andere manier organiseren. De oplossing ligt niet alleen in slimme technologische uitvindingen en het vergroten van iemands zelfredzaamheid, maar vooral ook in het omzien naar elkaar.

Steeds vaker zal er een beroep worden gedaan op iemands netwerk en op vrijwilligers. In mijn ogen hoeft dat geen verschraling van de zorg te betekenen. Het biedt juist een kans om meer verbondenheid te ervaren met de wereld en elkaar. Zorgen voor een ander laat je voelen dat je als mens het verschil kunt maken in het leven van een ander. En dat geeft ontzettend veel voldoening.”