Noud ziet in Berlijn hoe dode aarde opnieuw vruchtbaar kan worden

De vakantie is voorbij het normale studie en werkleven is weer begonnen. Een van de eerste gespreksonderwerpen vlak na de zomer is natuurlijk de vakantie. Wat heb jij gedaan? Waar ben je geweest? Wat was het leukste of mooiste?

Mijn mooiste herinnering ligt in Berlijn.

Op zondagochtend maakte ik een wandeling naar een monument dat ik wilde zien. Om daar te komen moest ik langs een stukje van de muur, over het grasveld dat voor de val van de muur niemandsland was. Oost-Berlijn had twee muren gebouwd met dat stukje niemandsland ertussen. Zo maar opeens waren bekenden, buren, vrienden en families gescheiden. De scheiding wordt vandaag de dag gemarkeerd door een roestige stalen constructie.

Oase in de stad

Vervolgens kwam ik langs een kapel. Kapel van de Verzoening, stond op het bordje. Achter de kapel stond een aantal grote zonnebloemen. Ze leken onbereikbaar, maar na even zoeken vond ik de ingang naar deze oase in de stad. De zonnebloemen waren deel van een tuin, die door een kunstenaar was aangelegd. Hij wilde nieuw leven creëren uit dode, koude aarde: de plek waar 138 Oost-Berlijners zijn overleden, neergeschoten door de wachters op de muur. 138 mensen die op weg waren naar vrijheid.

Ik was nog niet geboren toen de muur viel, maar toen ik het verhaal van deze plek las, voelde ik de beklemming van de plek waar ik stond. Ik ken het gevoel dat je niet vrij kunt en mag zijn, maar in deze mate en vorm is onbekend terrein. Dat maakte misschien dat ik me er een beetje ongemakkelijk voelde, alsof het niet mijn plek was om te zijn.

Ik keek nog even rond en zag achterin de tuin een grote lindeboom. Daaronder stoelen in een in een halve cirkel, een tafel met een wit kleed met een gitaar ernaast. Toen ik op een van de stoelen plaatsnam, kwam er een man naast me zitten. Hij vertelde mij over de gemeente die hier zo een dienst zou houden. Hoe ze als kerk van dit stuk niemandsland vruchtbaar land wilden maken. Hoe ze Oost en West met elkaar willen verbinden op een plek die voor beide neutraal is, hoe ze op deze manier een poging doen om contact te leggen. Vanuit de verbinding met God zoeken ze de verbinding met elkaar, hoe moeilijk dat soms ook mag zijn.

Voelbaar verlangen naar verbinding

Ik heb maar één jaar Duits gehad, dat ik ook nog heb afgesloten met net een 5, maar ik begreep wat deze man vertelde. Niet omdat ik het woord voor woord kon vertalen, maar omdat ik aanvoelde wat hij en alle andere mensen in die dienst bedoelden. De gezichtsuitdrukkingen tijdens de preek en het enthousiasme waarmee er gezongen werd, zorgden ervoor dat de hoop en het verlangen voelbaar werd. De hoop op een mooiere en vruchtbare toekomst, waarin we elkaar ontmoeten in dat wat we gemeen hebben. Het verlangen naar het samen bouwen aan iets waarmee we recht doen aan elkaar.

Ik begin dit jaar mijn studie theologie en ik had me geen mooier begin van m’n jaar kunnen wensen.