#nooit­een­mi­nuut­spijt­ge­had? Dat is niet de hashtag die Annemieke onder haar trouwfoto zou zetten…

Vandaag op mijn sociale media: vakantiefoto’s van een moeder die ik nog ken van Bijbelstudie en van de zwemles van onze kinderen. Ze ziet er geweldig goed uit in haar bikini en omgeknoopte hamamdoek met safariprint. Ik kan haast niet geloven dat zij en ik dezelfde leeftijd hebben. Haar echtgenoot, compleet met spiegelende pilotenbril en brede gebruinde schouders, heeft zijn hand losjes om haar wespentaille gelegd. Ze kijken lachend in de camera en heffen hun cocktails naar mij. #Ibiza #truelove #gloritoGod

Ik scroll door en glimlach om een kiekje van mijn vriendin die haar duim naar mij opsteekt. Onder haar voeten een rotsige Alpenhelling, om haar heen niets dan blauwe lucht en toppen met eeuwige sneeuw. #adembenemend #4000meter #nopainnogain

Eronder zie ik een vergeelde polaroid van een stralende bruid en bruidegom, hij met Beatleskapsel en kekke bell-bottom-broek en zij met een kolossale flaphoed. Ze hebben intussen vijf volwassen kinderen en een rits kleinkinderen en ze verzorgen het pastoraat in de plaatselijke evangeliegemeente. #50jaarsamen #Godisgoodallthetime #nooiteenminuutspijtgehad

Hoeveel hartjes en duimpjes?

Ik zie nog een schattig filmpje van een hond en een konijn die vrienden zijn. Ik plaats een duimpje bij een vriendin die overheerlijke vegan appeltaart heeft gebakken. En bij het zien van zielige kinderen in een modderig tentenkamp, neem ik me voor om echt, ja maar echt, morgen geld over te maken naar Stichting Vluchteling. Om het voornemen kracht bij te zetten, zet ik een huilende emoji onder de foto.

Ik moet ook even heel dringend naar mijn eigen posts kijken. Even tellen hoeveel duimpjes ik bij mijn laatste blog had. En hoeveel hartjes dan? En heeft die ene vrouw, die van de hammamdoek, ook een hartje geplaatst? Nee. Zelfs geen duimpje. Stom mens. Aanstellerige truttebol met haar cocktail en haar ‘gloritoGod.’ Schrijf gewoon Nederlands als je niet eens normaal kunt spellen.  

Dertig jaar getrouwd

Ik heb geen hamamdoek met safariprint en al helemaal geen zongebruinde schouders en afgetrainde taille. Ik hijg als het hert der jacht ontkomen bij tegenwind en beloon mijzelf met wijn en chips na mijn wekelijkse uurtje pilates.

Wijn.
Nee, het is geen weekend.
Chips.
Ja, dat kan.
Nee.
Ja, toch.

Met een mond vol paprikachips bedenk ik dat mijn man en ik binnenkort alweer dertig jaar getrouwd zijn en dat ik ook best een oude trouwfoto kan plaatsen. Zet ik er dan onder #nooiteenminuutspijtgehad?
Nou… Nee. Ik heb echt weleens een minuut spijt gehad. Soms wel duizend aaneengesloten minuten. Minstens. Ik ben er ook vrij zeker van dat mijn liefhebbende echtgenoot geen hashtag met ‘God is de hele tijd goed’ zal plaatsen, zelfs niet in het Engels. Er zijn dagen dat hij andere Bijbelse citaten zou kunnen plaatsen met betrekking tot ons huwelijk. #eenruziëndevrouwisalseenlekkenddak bijvoorbeeld.

Maar goed, dan schrijf ik #eenwijzevermaningisalseengoudensierraad. En dan gaan we allebei boos een rondje lopen. Niet samen, ieder een eigen rondje. Hij neemt dan grote, lome stappen en laat zijn schouders hangen en ik passeer hem met snelle, verbeten pasjes en opgetrokken schouders. En als we daarna weer alle twee thuis zijn, denkt hij dat de ruzie voorbij is. O, wat valt hem dat iedere keer tegen als dat niet het geval blijkt te zijn.

Je mooiste gezicht

Zo zou het kunnen gaan, ja. Maar mijn geliefde plaatst sowieso geen enkele post op sociale media. En mijn publieke uitingen over onze privésituatie lijken best vaak op die van het glamourstel met de mooie lijven en de cocktails.
Niet zo eerlijk eigenlijk. En ook niet zo opbouwend om altijd alleen maar je mooiste gezicht te laten zien. Anderen kunnen er een minderwaardig gevoel van krijgen. Bij wijze van troost gaan ze dan allerlei domme filmpjes kijken, veel te veel chips eten en lelijke dingen bedenken over anderen.

Minder opgepoetste boodschap

Soms is het vriendelijk om een minder opgepoetste boodschap de wereld in te sturen. We maken er bij tijden allemaal een stevige rotzooi van. Het is wel rustig om dat toe te mogen geven, toch? Zoals Karin Bergquist van Over The Rhine het zo poëtisch bezingt met haar melancholische stem;

All my favorite people are broken,
Believe me, my heart should know.
Some prayers are better left unspoken,
I just want to hold you and let the rest go.

All my friends are part saint and part sinner.
We lean on each other, try to rise above.
We are not afraid to admit we are all still beginners,
We’re all late bloomers when it comes to love.

Dit zouden de hashtags zonder filter bij mijn trouwfoto zijn:

#bijna30jaarsamen #nietheelvaakspijtgehad #heeldurehuwelijkstherapie #hetwasiederecentwaard #prachtigekinderen #mijnbuikisalseenbergjetarwe #zijnhaarisalseenkuddegeiten #ikbenvanmijnliefenmijnliefisvanmij

Foto: uit het privé-archief van Annemieke.