Nieuwsjunk Esther ging een weekje op vakantie - en dit is wat er gebeurde...

Voor mij als nieuwsjunk met een bovengemiddelde interesse voor politiek waren de afgelopen maanden een uitputtingsslag. Ik volgde alle debatten bij voorkeur live, zat in verschillende politieke WhatsApp-groepen waarin de boel regelmatig explodeerde en mijn duim zat vastgeplakt aan de NOS-app. Zonder dat ik het in de gaten had, liet ik me meevoeren in een stroomversnelling waar ik niet meer uitkwam.

Tot begin mei. Het is vakantie en met vrienden en onze kinderen gingen we naar een camping in Voorthuizen. Het was glamping, welteverstaan: een safaritent met douche en verwarming, top! Van de ene op de andere dag was ik weg van huis, bleef mijn telefoon steeds vaker op de tafel liggen en vergat ik zelfs het nieuws te volgen.

Een politieke vriend appte mij wat ik van het debat over de ministerraad vond en ik realiseerde me dat ik het, op een paar fragmenten na, niet had gevolgd. Ik zat in de speeltuin, dronk een wijntje met onze vrienden, las het nieuwe boek over prinses Irene, wandelde in het bos en speelde uren Monopolie op een regenachtige dag en betrapte mezelf op de gedachte: Waar maken ze zich toch allemaal zo druk om in Den Haag?

Los van de greep

Nu weet ik dat de debatten van de afgelopen weken van groot belang zijn voor het functioneren van onze democratie. Ik realiseerde me alleen dat dit is wat afstand nemen met je kan doen: je komt los van dat wat je zo in zijn greep heeft. Of dat nu je werk is, een ingewikkelde relatie of een hobby waar je volledig door wordt opgeslokt.

Dat wat zo belangrijk leek, wordt ineens zo klein tijdens die periode van afzondering. Ik concentreerde me volledig op mijn man, zoons en vrienden. Ik keek naar mijn zoon die in de ochtend met verwarde krullen een Donald Duck las. Ik zette thee voor onze vrienden. Ik keek na de afwas voldaan naar het schone keukentje. In de ochtend zat ik met een kop koffie op de veranda van onze tent en laafde me aan de warme zon. Met een leeg hoofd, want ik hoefde niets. Ik luisterde naar de vogels. Ik keek hoe de camping langzaam ontwaakte. Ik zorgde voor de kinderen die af en toe binnen kwamen vallen en nadat ze wat gegeten en gedronken hadden weer naar buiten renden.

Het werd langzaam stil in mij. De drang om mijn telefoon te pakken en op de hoogte te blijven, nam af. Het verlangen naar eenvoudig geluk, nam toe. Toen er op social media ophef ontstond over hoe blij mensen waren met de openstelling van de terrassen, begreep ik het ineens. Voorheen had ik ook gedacht: wat overdreven, kijk eens hoeveel mensen er in de ziekenhuizen liggen? Nu realiseerde ik me: op een terras, met een drankje in de zon, met vrienden. Dat is klein, groot geluk.

Niet meer laten opslokken

Plotseling herinnerde ik mij dit versje, dat juf Marjolein in groep 4 in mijn poëziealbum schreef:

Wees bevriend met kleine dingen
Met een kleine bloem die bloeit
Met de vogeltjes die zingen
Met het vlindertje dat stoeit
Met de heldere regendruppels
Met de warme zonneschijn
Wees bevriend met kleine dingen en je zult gelukkig zijn.

Iemand die regelmatig afstand nam van actuele ontwikkelingen en mensen die doorlopend een appèl op hem deden, was Jezus. Hij trok zich geregeld terug op eenzame plaatsen om te bidden, staat er in Lukas 5:16. De berg op, alleen. Ik kan me zo voorstellen dat hij daar ook luisterde naar de vogels, de wind en naar zijn eigen gedachten. Naar God. Ver weg van alles wat om zijn aandacht vroeg, kwam hij tot zichzelf. Tot rust.

Het lijkt of ik op vakantie moet om dat te kunnen. Om mezelf los te koppelen van alles wat om mijn aandacht vraagt. Los te komen van mensen en meningen, nieuws en politieke ontwikkelingen.

Nu duurde deze vakantie maar een week en ik kan en wil niet voor altijd afstand van alles en iedereen nemen. Toch wil ik me ook niet meer zo laten opslokken door de waan van de dag. Door alles wat zo belangrijk lijkt, maar in het licht van de Eeuwigheid gezonde proporties aanneemt.