Nieuw seizoen 'Handen aan de couveuse': ‘Blijdschap en verdriet liggen dicht bij elkaar’

Een paar maanden lang liep Anne-Mar Zwart mee op de afdeling ic Neonatologie in het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis. Een bijzondere plek die voor de buitenwereld normaal gesproken onzichtbaar is. Waar het leven veel te vroeg begint, en soms helaas ook veel te vroeg eindigt. Hoe blijf je als ouders overeind, terwijl je leven ineens op zijn kop staat? Waar put je hoop uit als alles onzeker is? Het zijn aangrijpende verhalen over angst, hoop en onvoorwaardelijke liefde.

Kloppend hartje

Onlangs beviel Anne-Mar van een gezonde dochter. “De opnames van Handen aan de couveuse besloegen bijna een jaar en in die periode raakte ik zwanger. Helaas kreeg ik na een paar weken een miskraam en verloor ik het vruchtje. Ik was enorm verdrietig en moest dit verlies echt verwerken. In de week daarna maakten we een echo bij de verloskundige, en tot onze grote verrassing was daar een kindje met kloppend hartje te zien! Ik was blijkbaar zwanger geweest van een tweeling. Gelukkig kon ik de focus van het verloren kindje na verloop van tijd verleggen naar de groeiende baby in mijn buik. Maar tijdens de draaidagen vond ik het wel moeilijk om zwanger naast iemand te staan die net haar kindje had verloren. Blijdschap en verdriet liggen dan opeens heel dicht bij elkaar.”

Dag en nacht

Op de afdeling ic Neonatologie waar we met Anne-Mar meekijken, staat een groot team van gepassioneerde zorgprofessionals de meest premature baby’s en hun ouders bij. Een periode die zowel medisch als emotioneel erg zwaar kan zijn. Er zijn maar weinig afdelingen in een ziekenhuis waar zo veel verschillende medisch deskundigen en andere ziekenhuismedewerkers betrokken zijn bij één patiënt. Teams zijn dag en nacht bezig met de monitoring en verzorging van de prematuur geboren of ernstig zieke baby.

‘Ik verloor eerder twee kindjes’

We maken in een van de afleveringen kennis met Anneliene en William en hun dochters Charlotte (9 maanden) en de pasgeboren Elodie. Anneliene verloor eerder twee kindjes tijdens de zwangerschap. Wanneer ze zwanger is van Elodie lijkt alles in eerste instantie goed te gaan. Maar in de 25e week verliest ze bloed en moet het kindje gehaald worden. De kleine Elodie komt op de ic-afdeling terecht.

Anneliene kijkt in de uitzending terug op de zware periode die achter hen ligt. “Alles wat wij hebben meegemaakt, heeft ons veel geleerd. Elke zondag wandelen we met Charlotte en Elodie naar de begraafplaats. Dan maken we het grafje van onze twee stilgeboren kindjes Juliëtte en Jafeth schoon en netjes. Ik vind het heel belangrijk dat onze dochters weten dat ze nog een zus en broer hebben. We hebben Juliëtte en Jafeth nooit levend gezien. Mensen zeggen: hoop doet leven, maar bij ons deed leven ook hopen. Vanaf het eerste moment dat Elodie ter wereld kwam, grepen we ons vast aan het leven. Zij leefde, en daardoor konden wij hopen.”

De tweeling van Eline en Kevin

Eline is pas 26 weken zwanger van een tweeling als ze last krijgt van krampen. Na een bezoekje aan het ziekenhuis zit Eline thuis wanneer de pijn erger wordt. Ze besluit opnieuw naar het ziekenhuis te gaan, maar ze is al te laat. Heel snel wordt zoontje Ian geboren. De ambulance is snel ter plaatse en Eline wordt naar het ziekenhuis vervoerd. Terwijl ze wachten op de geboorte van hun tweede kindje horen ze dat Ian is overleden. Eline en Kevin hebben hem niet levend gezien. Baby Noud wordt drie dagen later geboren en maakt het naar omstandigheden goed. Hoe ga je om met de blijdschap van nieuw leven terwijl je ook net een kindje hebt verloren?

Hoe gaat het nu met…?

Naast nieuwe gezichten ontmoet Anne-Mar ook een aantal kinderen uit het eerste seizoen van Handen aan de couveuse. Kinderen die vroeggeboren zijn, moeten vaak nog regelmatig terug naar het ziekenhuis voor controle. Zo wordt hun ontwikkeling door de jaren heen nauwlettend in de gaten gehouden. In het vorige seizoen werd de kleine Fiene na geboorte in kritieke toestand opgenomen en gereanimeerd. Nu, een aantal jaar later, horen en zien we hoe het met Fiene gaat.

Anne-Mar: “Het is heel waardevol om de kinderen te blijven volgen. Er zijn vroeggeboren kinderen die weinig complicaties hebben na hun turbulente start, maar bij sommige kinderen is dat een heel ander verhaal. Ik bespreek met de ouders en de artsen de gevolgen én hoe de toekomst er voor deze kinderen uit gaat zien.”

Gods plan

In het eerste seizoen van Handen aan de couveuse zagen we ook hoe Naomi’s zoon Naël met 25 weken zwangerschap geboren werd, terwijl zijn moeder aan de beademing lag op de ic. Na de geboorte kreeg de premature Naël een luchtweginfectie. Pas vijf maanden later mocht hij het ziekenhuis verlaten. “Ik leef met de wetenschap dat het altijd spannend blijft,” vertelt Naomi, “maar ook met de wetenschap dat mijn zoon een vechter is en dat er in het ziekenhuis ook strijders werken. En bovenal dat ik vertrouwen moet hebben in Gods plan. Naël is met een reden op aarde gekomen.”

Hoe het nu met Naël gaat, zien we in Handen aan de couveuse.