Nét geen zelfmoord: 'God zei dat ik niet dood hoefde te gaan'

Anna en haar beste vriendin waren soulmates. “We hadden het beiden psychisch zwaar en begrepen elkaar heel goed,” vertelt Anna* (32). “Toen ik hoorde dat ze overleden was aan een overdosis medicijnen, stortte mijn wereld in. Ik wilde ook gaan, zodat ik weer bij haar was.”

“We leerden elkaar kennen in een GGZ-instelling en hadden dezelfde problematiek. Zowel haar als mijn familieband was op dat moment niet zo goed waardoor we nog meer naar elkaar toe trokken. Het voelde als zij en ik tegen de rest van de wereld. We waren beiden depressief en spraken weleens over zelfmoord. We hadden tegen elkaar gezegd: ‘Als jij gaat, ga ik ook.’ Ik vond haar ook een keer na een mislukte zelfmoordpoging. Toch stond m’n wereld stil toen ik hoorde dat ze overleden was.

“Het enige wat ik wilde, was weer bij haar zijn.”

Thuiskomen

Het voelde heel dubbel. Ik kende het gevoel en verlangen zo goed, dat ik bijna niet boos op haar kon zijn. Aan de ene kant was ik blij dat ze nu rust had en niet meer hoefde te vechten. Aan de andere kant was ik heel verdrietig. Door haar overlijden leek het wel of ik een stuk van mezelf kwijtraakte. Het enige wat ik wilde, was weer bij haar zijn. Daarom deed ik daarna meerdere zelfmoordpogingen, die mislukten. Het voelde als afwijzing. Waarom mocht zij wel thuiskomen en ik niet?

Als ik nu terugkijk, weet ik dat het andersom is. Waarom kreeg zij niet de kansen die ik nog wel kreeg? Na ruim een jaar intensief rouwen was ik pas zover dat ik af kon zien van onze afspraak ‘als jij gaat, ga ik ook’. Inmiddels heeft alles een plekje gekregen en is mijn leven verder gegaan. Als ik terugkijk, kan ik zeggen: het is goed. Natuurlijk blijft er een leegte en een groot gemis. Maar dankbaarheid overheerst voor de tijd die ik met haar gekregen heb en voor de bijzondere vriendschap die we deelden.”

Enige uitzicht

Ook Suzanne van der Louw-Roosendaal (46) worstelde met een depressie. Ze voelde zich eenzaam en mislukt. Jarenlang liep ze rond met het idee dat ze de maatschappij alleen maar geld kostte. Het enige uitzicht dat ze nog had, was de dood. “Toen bleek dat mijn zelfmoordpoging mislukt was, was ik boos en teleurgesteld.”

“In mijn jeugd werd ik meerdere keren seksueel misbruikt. De laatste keer gebeurde het door twee mannen op een gewelddadige manier. Ik overleefde het maar net. Langzaam maar zeker gleed ik in een depressie. Ik heb alles geprobeerd om eruit te komen – therapie, medicijnen, zelfs elektroshocks – maar er was weinig verbetering te zien. Ik schaamde me voor mijn psychisch ziekzijn. Daarnaast was ik heel bang en angstig. Voor mannen, maar ook voor God. Ik had het gevoel dat Hij mij strafte en voelde me verschrikkelijk en eenzaam. Ik zag geen uitweg en dacht na over zelfmoord. Ik kon me niet voorstellen dat het in de hel erger zou zijn dan wat ik hier op aarde ervaarde. Twee keer nam ik een overdosis, maar beide keren werd ik gevonden en werd mijn maag leeggepompt.

“Nog steeds moet ik leren om ‘gewoon’ te leven.”

Ik besloot het toen anders aan te pakken en wilde mezelf verdrinken met mijn hondje. Ik stond aan de rand van de zee en wilde nog één keer mijn hondje loslaten. Het vrolijke beestje werd helemaal gek. Ze rende door het zand heen en weer. Ik besefte dat ik dat nog vaker mee wilde maken en dat dit niet meer zou kunnen als ik mijn plan door liet gaan. Toen stuurde ik een berichtje naar mijn psycholoog: ‘Help!’ Binnen no time vond de politie mij. Na twintig jaar psychische ziekte was dit het begin van een grote ommekeer. God greep in. Ik hoorde zijn stem: ‘Suzanne, je hoeft niet dood, je mag nog leven.’

Hoop op een 'gewoon' leven

In korte tijd bouwde ik al mijn medicijnen af en hoefde ik niet meer opgenomen te worden. Ineens wilde ik weer leven, maar dat ging niet vanzelf. Nog steeds moet ik leren om ‘gewoon’ te leven. Ik ervaar steeds meer dat God van mij houdt en dat Hij me behoedde voor ergere dingen, al blijven er worstelingen. Zes jaar geleden trouwde ik met mijn man. Symbolisch gingen we op huwelijksreis naar de plek waar ik mijn laatste poging deed. Hoe zwart de nacht ook is, tóch is er hoop!”

Heb jij zelfmoordgedachten? Deel dan (anoniem) je gedachten met zelfmoordlijn 113, via telefoonnummer 0900-0113 of via hun website. Zoek hulp; er staan mensen voor je klaar.

(*I.v.m. met privacy is deze naam gefingeerd.)

Dit verhaal is eerder verschenen in Eva 3, 2019.

Lees ook: Lizets aanstaande man pleegde zelfmoord